Η αλαζονεία των Ελλήνων οδηγών

Αυστηρές ποινές για τους εποχούμενους παραβάτες περιέχει το νομοσχέδιο για τον νέο κώδικα οδικής κυκλοφορίας, που μπορεί να φτάσουν έως και ισόβια σε περίπτωση πρόκλησης πολύνεκρου τροχαίου δυστυχήματος. Είναι μια αρχή αφού πολλοί Ελληνες οδηγοί από μόνοι τους αρνούνται να αποκτήσουν κουλτούρα ασφαλούς οδήγησης, θεωρώντας ταυτόχρονα ότι είναι ταυτισμένοι με το όχημά τους, ότι το όχημα αυτό τους προσδίδει ανωτερότητα [έναντι ποιων;], κύρος και λοιπά.
Είναι πολύ δύσκολο για αυτούς τους οδηγούς να αποκτήσουν οδηγητική συνείδηση, να σεβαστούν τους άλλους οδηγούς και κυρίως να σεβαστούν τους πεζούς.

Εξαιρουμένης της Ανατολής, δεν νομίζω να υπάρχουν χειρότεροι οδηγοί από τους Ελληνες. 

Σε οποιαδήποτε χώρα εάν κάποιος συλληφθεί να οδηγεί υπό το κράτος του Διόνυσου, αυτόματα του αφαιρείται άδεια οδήγησης και του επιβάλλεται πρόστιμο τέτοιο που τον αποτρέπει από την επανάληψη της επαίσχυντης πράξης του, εάν δε προκαλέσει θάνατο εκτίει ποινή χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Είναι πράγματι εντυπωσιακό: ο μέσος όρος ταχύτητας μέσα στις πόλεις στην Ευρώπη και αλλαχού είναι τα τριάντα χιλιόμετρα – εδώ είναι τα πενήντα. Γιατί; Με το ευρωπαϊκό όριο η οδήγηση είναι απόλαυση, είναι ξεκούραση και βόλτα, χαίρει κανείς τα αγαθά της βραδύτητας, της οποίας έχουμε ξεχάσει τα οφέλη και την παιδαγωγική δύναμη.

Λέγαμε κάποτε ότι φταίει η κακοτεχνία των δρόμων, μεταθέτοντας τις δικές μας ευθύνες – δικαιολογούσαμε άκομψα και σχεδόν πρόστυχα την αλαζονική μας συμπεριφορά στην οδήγηση κυρίως στους εθνικούς δρόμους, όπου τρέχαμε δαιμονισμένα και δυσανασχετούσαμε όταν μας μοίραζαν κλήσεις λόγω υπέρβασης του ορίου ταχύτητας ή του αλκοόλ ή άλλων εθιστικών ουσιών. Τώρα, οι δρόμοι είναι αξιοπρεπείς, αλλά εμείς τον χαβά μας. Αμ, το άλλο παράδοξο; Να κατασκευάζονται τα οχήματα με δυνατότητες να τρέχουν πάνω από διακόσια χιλιόμετρα την ώρα τη στιγμή που η ανάπτυξη τέτοιων ταχυτήτων είναι απαγορευτική, είτε στις πόλεις είτε σε δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας; Δεν ξέρω αν αυτό είναι ερμηνεύσιμο από τον κοινό νου [ίσως υπάρχουν άλλοι λόγοι, που μου διαφεύγουν].

Η αυστηρότητα του νόμου συνήθως μένει στα χαρτιά και οι παραβάτες, ό,τι και αν προξενούσαν, κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, εννοώ με την άδεια κυκλοφορίας στο τσεπάκι τους και χωρίς καμία τύψη για το κακό που είχαν προξενήσει. Να φανταστούμε την πυρηνική έκρηξη στα σπίτια των αδικοχαμένων στην άσφαλτο. Αυτή η αλαζονική συμπεριφορά των οδηγών πρέπει να λάβει ένα τέλος – υπάρχουν τόσοι άλλοι τομείς που μπορεί ο καθείς να επιδείξει την ανωτερότητά του και τα προσόντα του ή να νιώσει [διότι ακούγεται και αυτό] το ξεπέρασμα των ορίων μέσω της ταχύτητας· αλλού πρέπει να δοκιμαστούν αυτά τα όρια.

Στη χώρα μας η πιθανότητα να πέσεις θύμα τροχαίου δυστυχήματος είναι τρεις φορές μεγαλύτερη απ’ ό,τι σε εξελιγμένες ευρωπαϊκές χώρες – η παιδεία μας πάσχει σε αυτόν τον τομέα· να ήταν και ο μόνος... Πάντως ο νέος κώδικας έγινε δεκτός με ανακούφιση από εκείνους που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να μας εμφυσήσουν την αναγκαιότητα για ήπια και ασφαλή οδήγηση [πονεμένους υποθέτω και παρ’ όλα αυτά να επιμένουν – και εύγε τους]. Μένει να αποδειχτούν όλα αυτά στην πράξη· η αυστηρότητα να μη χάσει τη σημασία της.

 Γιώργος Σταματόπουλος

.efsyn.gr