Πρόκειται για τη μεγαλύτερη απεργία στους σιδηρόδρομους από το 1989 στην Αγγλία, η οποία λαμβάνει χώρα απέναντι στην ισχυρή αντίθεση των κυβερνώντων Συντηρητικών του Μπόρις Τζόνσον και σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο ενάντια στους απεργούς (και τους εργαζόμενους γενικότερα) από τα βρετανικά ΜΜΕ. Σημαντικά, όμως, συναντά και την αντίθεση του κόμματος των Εργατικών, που υπό την ηγεσία του Κιρ Στάρμερ έχουν στραφεί ξανά στις αντιεργατικές θέσεις της εποχής Μπλερ.
Η ηγεσία των Εργατικών είχε απαγορεύσει στους βουλευτές του κόμματος — και σε υψηλά ιστάμενα μέλη των γραφείων τους — να δείξουν δημόσια στήριξη στους απεργούς. Ένας, δυστυχώς μικρός, αριθμός στελεχών των Εργατικών αψήφησε αυτή την απαγόρευση, δηλώνοντας στήριξη στην απεργία και κατεβαίνοντας στα απεργιακά μπλόκα.
«Δεν μπορείς να ηγείσαι κρυπτόμενος. Κανείς δεν το σέβεται αυτό. Είναι καιρός να αποφασίσουν [οι Εργατικοί] με ποια πλευρά είναι: τους εργαζόμενους ή τα κακά αφεντικά;», ήταν τα λόγια της Γενικής Γραμματέα του συνδικάτου Unite, Σάρον Γράχαμ, προς το κόμμα των Εργατικών.
Η αλήθεια είναι πως οι Εργατικοί υπό τον Κιρ Στάρμερ έχουν απαντήσει σε αυτό το δίλημμα. Δεν είναι με τους εργαζόμενους. Αντί για ολόπλευρη στήριξη στις διεκδικήσεις, έχουν αποφασίσει να κρατήσουν μια μεσοβέζικη στάση, προσπαθώντας ενεργά να αποσείσουν από πάνω τους τη «ρετσινιά» των «υποστηρικτών απεργιών».
Φυσικά, οι διεκδικήσεις των σιδηροδρομικών είναι απόλυτα δικαιολογημένες. Οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους «κατάπιαν» ένα πάγωμα μισθών το προηγούμενο έτος και η εργοδοσία των δημόσιων και ιδιωτικών εταιρειών που διαχειρίζονται το σιδηροδρομικό δίκτυο της Βρετανίας πρότεινε άλλο ένα για φέτος — όπως και μειώσεις προσωπικού. Την ίδια ώρα που οι διευθύνοντες σύμβουλοι και τα μεγαλοστελέχη πλουτίζουν, και η ζήτηση των σιδηροδρομικών μεταφορών αναμένεται να αυξηθεί, οι εργοδότες αρνούνται να συζητήσουν με τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των εργαζομένων στη βάση των αιτημάτων τους.
Τα βρετανικά ΜΜΕ επιτέθηκαν πειθήνια στους απεργούς, κατηγορώντας τους πως «δημιουργούν χάος» και πως «τιμωρούν τους απλούς ανθρώπους». Μόνο ελάχιστες φωνές, οι περισσότερες αν όχι όλες από Μέσα εκτός του συστημικού πλαισίου των ΜΜΕ στη Βρετανία, θυμίζουν πως οι διεκδικήσεις των εργαζομένων ευθύνονται για τις κατακτήσεις δικαιωμάτων, και πως η απεργία των σιδηροδρομικών γίνεται για ζητήματα που πλήττουν ήδη το σύνολο του εργατικού κόσμου στη Βρετανία. Η αύξηση του πληθωρισμού σημαίνει πραγματική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, δυσχεραίνοντας τη διαβίωση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης.
Η απεργία των σιδηροδρομικών μπορεί να είναι ένας μπούσουλας για αφύπνιση και εξάπλωση διεκδικήσεων και σε άλλους τομείς. Αυτός είναι ο φόβος όχι μόνο των κυβερνώντων Συντηρητικών και του διαπλεγμένου με τα επιχειρηματικά συμφέροντα κόσμου των ΜΜΕ, αλλά και των «νέων» Εργατικών που γυρνούν την πλάτη στους εργαζόμενους έχοντας μετατραπεί ξανά σε αυτό που ήταν την εποχή των ιδιωτικοποιήσεων, της απορρύθμισης και της μεταφοράς πλούτου στην ελίτ — ένα κόμμα της λάιτ Δεξιάς.
του Ανδρέα Κοσιάρη
info-war.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου