Ο πατέρας του 27χρονου δήλωσε ότι ο ξυλοδαρμός του «δεν είναι η άμεση αιτία θανάτου του», αναφερόμενος στη συνέχεια σε έμμεσες συνέπειες από τα τραύματα. Σε αυτήν την περίπτωση, αρκεί για την Πολιτεία το «έτυχε να τον έχουμε δείρει»; Εκφράζει ένα «κράτος Δικαίου» που σέβεται δικαιώματα και ελευθερίες; Θα είναι μήπως, ακόμη χειρότερα, κάποια «δικαίωση» του Υπουργού και της σκληρής Δεξιάς που τον αποθεώνει και θέλει αίμα, με πανηγυρισμούς πάνω από ένα τραγικό γεγονός; Θαρρώ κι ελπίζω πως όχι.
Ας δούμε
πρώτα τα γεγονότα. Στις 13 Ιουνίου γίνεται μια μεγάλη κινητοποίηση στον Βόλο
ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ – Lafarge, σε εργοστάσιο που
βρίσκεται περίπου 150 μέτρα μακριά από τα πρώτα σπίτια της πόλης. Ένα
περιβαλλοντικό ζήτημα που ταλανίζει την τοπική κοινωνία εδώ και χρόνια, σε μια
πόλη μάλιστα που σύμφωνα με πλήθος ερευνών (η τελευταία εδώ από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), έχει
τεράστιο πρόβλημα ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Η διαδήλωση πνίγεται στο χημικό και
την καταστολή, χωρίς υποψία επεισοδίων, με αφορμή το ότι πολίτες προσπάθησαν να
κρεμάσουν πανό έξω από το εργοστάσιο αλλά και μερικά μπαλόνια με χρώμα που
άφηναν στον αέρα. Ναι μπαλόνια. Αναλυτικό ρεπορτάζ θα βρείτε εδώ, με πλήθος μαρτυριών και στοιχείων που δημοσίευσε το TPP.
Την επόμενη
μέρα, πολίτες συγκεντρώνονται έξω από τα δικαστήρια της πόλης, σε αλληλεγγύη
προς τους συλληφθέντες της προηγούμενης ημέρας. Το σχετικό βίντεο δείχνει,
πέραν αμφιβολίας, τον (πρώτο μάλλον) ξυλοδαρμό του Β.Μάγγου, ξανά χωρίς να
υπάρχουν οποιασδήποτε μορφής «επεισόδια» που να «δικαιολογούν» (συγγνώμη μιλάμε
κάπως Χρυσοχοΐδεια εδώ) την χρήση βίας. Καταγγέλλεται ο βασανισμός του, ενώ η
ιατρική διάγνωση κάνει λόγο για σπασμένα πλευρά, θλάση στο συκώτι και στη
χοληδόχο κύστη. Ο 27χρονος περνάει 4 μέρες στο νοσοκομείο, ενώ στη συνέχεια
ξεκινάει την αποθεραπεία του, που όπως αναφέρει «θα κρατήσει 2-3 μήνες», ενώ
εκτός των άλλων, ο πατέρας του αναφέρει από τότε ότι «είχε υπογράψει μια
σύμβαση για να δουλέψει, να μπορέσει να ζήσει, να έχει τη ζωή στα χέρια του και
ήταν χαρούμενος γι’ αυτό».
https://thepressproject.gr«Δεν λέμε
ότι το παιδί μας πέθανε από τα τραύματα. Δεν λέμε πως αυτά ήταν η άμεση αιτία
θανάτου του. Ξέρουμε όμως ότι αυτός ο ξυλοδαρμός, που είχαν πέσει δέκα πάνω του
και του έσπασαν τα πλευρά, επηρέασε πολύ την ψυχολογία του. Αυτό δεν θα το
δείξει καμία ιατροδικαστική έρευνα. Ο γιος μας λοιπόν δεν ήταν ένας
Γρηγορόπουλος, δεν διεκδικούμε κάτι τέτοιο. Αλλά αγωνιζόταν ενάντια σε ένα
αστυνομικό κράτος καταστολής. Δεν θέλουμε ένα κίνημα για το παιδί μας.
Ένα
κίνημα για την αστυνομική βία χρειαζόμαστε».
Μέσα σε όλη
λοιπόν την αβεβαιότητα και εν μέσω πολλών ερωτημάτικών, οργής, διαμαρτυρίας και
πολιτικής αντιπαράθεσης, γίνεται νομίζω σαφές ότι έχουμε μία υπόθεση που, στη
δημόσια σφαίρα, θα μείνει ως ζήτημα «ερμηνείας». Κάποιοι θα φωνάζουν «fake
news», προσπαθώντας να ξεπλύνουν όλη την αστυνομική αυθαιρεσία, προηγούμενη και
επόμενη, καθώς και την τεκμηριωμένη, άγρια αστυνομική βία του προ ενός μήνα
περιστατικού. Άλλοι θα φωνάζουν «συγκάλυψη» και «δολοφονία». Υποθέτω επίσης,
ότι αυτή η αντιπαράθεση θα παραμείνει και θα επανέρχεται, ανάλογα με τις
εξελίξεις και επόμενες υποθέσεις.
Πριν από όλα
αυτά όμως, αξίζει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τα βασικά. Πόσους,
ακόμα και μέσα στο κυβερνών κόμμα, εκπροσώπους αυτού του περιβόητου
«φιλελευθερισμού», καλύπτει το «Εμείς απλά δείραμε, δεν σκοτώσαμε» ή το «έναν
μήνα πριν έγινε, πώς κανετε έτσι»; Μας ενδιαφέρει να μην υπάρξει μια επόμενη
υπόθεση, όπου η σύνδεση αστυνομικής βίας και τραγικού γεγονότος θα είναι
περισσότερο άμεση; Μας ενδιαφέρει το ότι έχουμε περάσει έναν χρόνο με
σωρεία αδιάψευστων στοιχείων σε αλλεπάλληλες υποθέσεις, που λένε ότι
διολισθαίνουμε σε ένα τέτοιο σημέιο και πλέον μπαίνει ο παράγοντας «τύχη» συχνά
πυκνά, την ώρα που ο (αν)αρμόδιος Υπουργός και η κυβέρνησή του αρνούνται
εμμονικά τα πάντα, δείχνοντας επικίνδυνη, αντιθεσμική και αντιδημοκρατική εν
τέλει, ανοχή και στήριξη;
Μας
ενδιαφέρει η προκλητική και εκτός ορίων ασυδοσία που απολαμβάνουν δήθεν όργανα
της «Τάξης»; Άτομα που νιώθουν ότι έχουν το ελέυθερο να τραμπουκίζουν
επανειλημμένα, να συλλαμβάνουν στο σωρό κατά τη διάρκεια «ταραχών» και εισβάλλουν ακόμα και σε μπαρ, στρεφόμενα
κατά θαμώνων; Όπως έγινε την Παρασκευή 3 Ιουλίου, στα Εξάρχεια, τον κλασικό
στόχο ενός πρωτοφανούς επικοινωνιακού πολέμου, με πραγματικά όμως αθώα θύματα
τους κατοίκους.
Ή να
εισβάλλουν σε σπίτι, μέρα μεσημέρι, δέρνοντας τους ιδιοκτήτες, όπως έγινε με
την οικογένεια Ινδαρε; Η να σέρνουν στα δικαστήρια αθώους ανθρώπους, απλά για
να λέει ο Υπουργός ότι «έγιναν συλλήψεις», όπως συνέβη με τους δύο φοιτητές έξω
από την ΑΣΟΕΕ που αθωώθηκαν πανηγυρικά και με τα
παιδιά των οποίων ο ξυλοδαρμός
τεκμηριώνεται με βίντεο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου,
αλλά παραμένουν κατηγορούμενα ακόμα και σήμερα;
Ή τα μηχανάκια της ομάδας
«ΔΡΑΣΗ», πρώην «Δέλτα», που επανήλθαν δριμύτερα την περασμένη
Πέμπτη; Ή, ολόκληρο υπουργείο σε προηγούμενη κατάπτυστη ανακοίνωση, να
συκοφαντεί κρατούμενο, που μάλιστα βρίσκεται σε απεργία πείνας και να μαζεύει αναφορά σε «καλασνικοφ» μετά
από αγωγή που δέχθηκε από την πλευρά του Βασίλη Δημάκη;
Αυτή η
καταστολή και η ασυδοσία είναι κεντρική πολιτική επιλογή. Το έχουμε καταλάβει
και παρακολουθήσει πολύ καλά και από πολύ κοντά.O Kωνσταντίνος, θύμα των
αστυνομικών επιθέσεων πριν 10 περίπου μέρες στα μαγαζιά των Εξαρχείων, ξεκίνησε
στο facebook το κείμενό του γράφοντας «ούτε ο πρώτος και δυστυχώς ούτε και ο
τελευταίος». Έχουμε δύστυχώς κάθε διαθέσιμο στοιχείο για να πιστεύουμε την
πρόβλεψή του και να αναρωτιόμαστε «μετά ποιος»;
Το κείμενο
ξεκίνησε με το πιθανό σενάριο όπου το πόρισμα δεν θα διαπιστώσει άμεση σχέση
ξυλοδαρμού με θάνατο και θα ολοκληρωθεί έτσι. «Δέρνουμε, βασανίζουμε,
τραμπουκίζουμε, εισβάλλουμε, συλλαμβάνουμε και προσάγουμε αναίτια, αλλά δεν
σκοτώσαμε» θα ναι, πίσω πάντα από το περιτύλιγμα, η κομματική γραμμή. Ακόμα.
Μπράβο, «πάλι καλά» και συγχαρητήρια στον Υπουργό. Προστατεύει τους Πολίτες…
του Θάνου
Καμήλαλη
thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου