Οι νεκροί ανθρακωρύχοι της Τουρκίας έπεσαν θύματα του ίδιου εγκλήματος που πλήρωσαν με τη ζωή τους οι 297 νεκροί ανθρακωρύχοι στη Ρωσία μόνο μέσα στο διάστημα 2004 – 2010. Πλήρωσαν το ίδιο τίμημα όπως οι 283 (το 1997), οι 360 (το 1998), οι 150 (το 1999), οι 250 (το 2003), οι 40 (το 20011) νεκροί ανθρακωρύχοι στην Ουκρανία. Όπως οι εκατοντάδες νεκροί ανθρακωρύχοι (120 σε ένα μόνο «ατύχημα» το 2008) στο Μεξικό. Όπως οι εκατοντάδες νεκροί ανθρακωρύχοι (73 σε ένα μόνο «ατύχημα» το 2010) στην Κολομβία.
Φυσικά αυτού του είδους τα εγκλήματα δεν διαπράττονται μόνο κάτω από τη γη. Και δεν αφορούν μόνο στους ανθρακωρύχους. Διαπράττονται παντού. Σε όλα τα ύψη. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, τους 1.127 (!) νεκρούς εργάτες στο Μπαγκλαντές μόλις πέρσι, όταν το οκταόροφο ετοιμόρροπο ερείπιο, στο οποίο στοίβαζαν και κλείδωναν (!) χιλιάδες εργαζομένους οι ντόπιοι μεταπράτες που κατασκευάζουν ρούχα για πολυεθνικούς κολοσσούς, κατέρρευσε.
Στον σύγχρονο κόσμο μας το μεροκάματο στοιχίζει πολύ. Καμιά φορά (για την ακρίβεια: εκατομμύρια φορές!) μπορεί να στοιχίζει ακόμα και ζωές. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) που δόθηκαν στη δημοσιότητα το 2013:
2.020.000 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες που σχετίζονται με την εργασία.
321.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από εργατικά ατυχήματα
160 εκατομμύρια μη θανατηφόρες ασθένειες ετησίως σχετίζονται με την εργασία.
317 εκατομμύρια είναι τα μη θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα ετησίως.
Αυτό σημαίνει ότι:
Κάθε 15 δευτερόλεπτα ένας εργαζόμενος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα ή ασθένεια.
Κάθε 15 δευτερόλεπτα 151 εργαζόμενοι έχουν ένα εργατικό ατύχημα.
Μη σπεύσει κανείς να ισχυριστεί ότι αυτά αφορούν στους… «άλλους». Στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο. Ότι εδώ, στην πολιτισμένη Ευρώπη μας, στην ακόμα πιο πολιτισμένη Ελλάδα μας, δεν έχουμε εργασιακά «Νταχάου». Ότι δεν υπάρχουν εργασιακά κρεματόρια. Στην Ελλάδα, από το 1974 και μετά, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν καταγραφεί από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, είναι πάνω από 4.000 οι εργάτες που έχασαν τη ζωή τους σε εργατικά «ατυχήματα». Αλλά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, της «αλλαγής», της «απαλλαγής», του «εκσυγχρονισμού», της «επανίδρυσης» και της «σωτηρίας», οι εργάτες κηδεύονται στα μουγκά. Γι' αυτήν την τρομοκρατία, για το διαρκές πογκρόμ στους χώρους δουλειάς, δεν ακούστηκε κανένας οδυρμός, ποτέ, από τα ΜΜΕ των εργολάβων. Αλλά τόσο στην Ελλάδα της «ευημερίας», όσο και στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ναυπηγοεπισκευαστική, στα ορυχεία της ΔΕΗ, στις οικοδομές, στα εργοστάσια των εργολάβων, στα «μεγάλα έργα» τους (όπου το 40% των ατυχημάτων ξεκινούσε πριν την κατασκευή τους καθώς ούτε καν στις μελέτες δεν λαμβανόταν υπόψη η ασφάλεια των εργατών), στα γκέτο, το μοιρολόι δε σταμάτησε ποτέ.
Επαναλαμβάνουμε: Η Ελλάδα δεν είναι μια «ιδιαιτερότητα» - ούτε σε αυτόν τον τομέα – στην ΕΕ. Θα αναφερθούμε στα στοιχεία. Στα δικά τους στοιχεία καθώς η ομολογία τους είναι συγκλονιστική και το έγκλημα είναι αυταπόδεικτο:
167.000 είναι τα φέρετρα των εργατών που έχουν μετρηθεί σε ετήσια βάση στα κράτη - μέλη της ΕΕ από εργατικά «ατυχήματα»!
13.727 είναι οι νεκροί εργάτες το μήνα, στην πολιτισμένη Ευρώπη, στη μάχη του μεροκάματου!
458 είναι οι «δολοφονημένοι» εργάτες την ημέρα στα κρεματόρια του Μάαστριχτ, της Λευκής Βίβλου και της... «κινητικότητας»!
Κάθε 3,5 λεπτά της ώρας στην ΕΕ πέφτει κι από ένας εργάτης νεκρός!
Δεν το χωράει ανθρώπου νους. Δεν το αντέχει καμία στατιστική του τρόμου. Το χωράει, όμως, η πολιτική του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Το αντέχει το σύστημα του σύγχρονου Μεσαίωνα, αυτή η περίφημη «ελευθερία του κεφαλαίου» της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Κάθε χρόνο - όπως προκύπτει τόσο από την ΔΟΕ όσο και από την Έκθεση της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της ΕΕ που παρουσιάστηκε για το 2006 - οι εργαζόμενοι της Ευρώπης υφίστανται μια ταξική «γενοκτονία» που, με τους μετριότερους υπολογισμούς, ξεπερνά σε μέγεθος ανθρώπινων απωλειών το έγκλημα της Χιροσίμα!
Δίπλα σε αυτά τα 167.000 φέρετρα εργατών που καταμετρήθηκαν σε ετήσια βάση πρέπει να προστεθούν και όλοι εκείνοι οι νεκροί συνάδελφοί τους, που επίσης «εκτελέστηκαν» και «εκτελούνται», αλλά δεν καταγράφονται σε κανένα επίσημο στοιχείο. Πρέπει να προστεθούν οι πάνω από 300.000 εργαζόμενοι (δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος) που κάθε χρόνο αποκτούν μόνιμη αναπηρία από «ατυχήματα» που συμβαίνουν στους χώρους δουλειάς στις χώρες της Μέρκελ και του Ολάντ, στις χώρες των Μνημονίων και των μη Μνημονίων σε όλη την ΕΕ!
Με άλλα λόγια η πολιτική τους, η «ανταγωνιστικότητά τους», η «ανάπτυξή τους», η «ανάκαμψή τους», η «ευελιξία» στην «αγορά εργασίας» τους, εκτός από τους ρυθμούς και τους δείκτες φτωχοποίησης των λαών, εκτός από τους δείκτες του «θανάτου» της ανεργίας, μετριέται και με έναν ακόμα «δείκτη»: Κάθε χρόνο σχεδόν 500.000 (!) εργάτες σκοτώνονται ή σακατεύονται στα εργοστάσια, στα καράβια και στα κάθε λογής κάτεργα του μεγάλου κεφαλαίου της «Ευρώπης των... λαών».
Όποιος μιλήσει για «πόλεμο» θα έχει δίκιο. Όποιος αποτολμήσει συγκρίσεις με τον πόλεμο στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη πάλι θα έχει δίκιο: Αν ο αριθμός των νεκρών που δίνουν επισήμως οι εισβολείς είναι αληθής, τότε προκύπτει ότι κάθε χρόνο οι νεκροί εργάτες στην Ευρώπη της «ειρήνης», την ώρα του μεροκάματου, είναι περισσότεροι από τα θύματα του υπερδεκαετούς πολέμου στο Ιράκ και αλλού!
Πόλεμος, λοιπόν. Αλλά εδώ δεν αρκεί από μόνη της η λέξη «πόλεμος» για να περιγράψει ακριβώς τι συμβαίνει. Γιατί εδώ, στα εκατοντάδες χιλιάδες φέρετρα εργατών ετησίως, έχουμε καταγεγραμμένη την πιο καθαρή εικόνα της πηγής, της ουσίας και της «μητέρας» όλων των πολέμων: Του ταξικού πολέμου.
Αυτοί που παρά το μέγεθος του εγκλήματος συνεχίζουν να μιλούν για «ατυχήματα» και για την «κακιά τη μοίρα», στην ουσία προσπαθούν να εμφανίσουν σαν κάτι το «μοιραίο» έως και «φυσικό» (!) να πληρώνουν οι εργαζόμενοι αυτόν τον ασύλληπτο φόρο αίματος. Αλλά από πού είναι «φυσικό» και «μοιραίο» να σκοτώνονται οι εργάτες στη δουλειά τους; Από πού απορρέει αυτή η «φυσικότητα»; Από ένα και μόνο: Από το γεγονός ότι οι «μοιρολογούντες» έχουν επιβάλει σαν κάτι το «φυσικό» και το «μοιραίο» να αντλούν κέρδη επί πτωμάτων!
Μήπως υπερβάλουμε; Μα σε ένα σύστημα που βασιλεύει το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο (καπιταλισμός, λέγεται), που μετράει τα πάντα με βάση τις «οικονομίες κλίμακας» των επιχειρηματικών κερδών, δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο μια εξήγηση: Για να μην λαμβάνονται τα μέτρα που απαιτούνται ώστε να μη σκοτώνονται οι εργάτες, σημαίνει ότι σε κάποιους τους έρχεται φθηνότερα να σκοτώνονται οι εργάτες! Για να μην πληρώνουν για τα μέτρα ασφάλειας αυτοί που πρέπει να τα πληρώσουν, ώστε να μη σακατεύονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους είναι… «οικονομικότερο» να σακατεύονται οι εργάτες!
Σε αυτή την περίπτωση, όμως, εφόσον το πολιτικό και οικονομικό τους σύστημα, από την Τουρκία μέχρι την ΕΕ κι από την Κολομβία μέχρι το Μπαγκλαντές, θεωρεί πολύ επικερδές - όπως προκύπτει διά των πράξεων και των παραλείψεών τους - το θανατικό των εργατών, τότε σε αυτό το παγκόσμιο νεκροταφείο εργατών, δεν βλέπουμε τι άλλο μπορεί να γίνει από το να πάρουν κάποια στιγμή το λόγο τα επίδοξα θύματα: Οι εργάτες.
mpog@enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου