Το καλύτερο όμως είναι πως και οι δύο «παρατάξεις»
στήνουν την επιχειρηματολογία τους με τα ίδια παρεξηγημένα υλικά –τη
δικαιοσύνη, την ελευθερία, τον λαό, και πάνω απ' όλα τη χιλιάκριβη δημοκρατία,
στο όνομα της οποίας τόσοι και τόσοι εξουσιαστές όλα τα σφάζουν κι όλα τα
μαχαιρώνουν, ξεκινώντας από τους εκάστοτε αντιπάλους τους.
Εννοιες πολτοποιημένες, κατακερματισμένες, περασμένες
από τη μηχανή του κιμά, για να παίρνουν πάντα το σχήμα που θέλουμε, να χωρούν
σε όλα τα επιχειρήματα κι όλα τα γούστα.
Και στην Κένυα γίνεται αυτές τις μέρες το έλα να δεις,
με καταγγελίες για εκτεταμένη εκλογική νοθεία, δολοφονίες αντιπολιτευόμενων εν
μέση οδώ και στρατό στους δρόμους –αλλά πόσα αφιερώματα είδατε στην τηλεόραση
γι' αυτά;
Ακόμη κι εδώ, στην εφημερίδα μας, κοτζάμ Κένυα
στριμώχτηκε σε λίγες παραγράφους, για να χωρέσουν οι δυο Κορέες και η
Βενεζουέλα, τα αυθαιρέτως επιλεγμένα από τα μεγάλα διεθνή πρακτορεία «μεγάλα
θέματα» των ημερών.
Προσωπικά έχω μπουχτίσει με την ελαστική, μυωπική, α
λα καρτ ευαισθησία όχι μόνο των ανθρώπων γύρω μου, αριστερών και δεξιών, αλλά
και του εαυτού μου του ίδιου.
Με το πόσο εύκολα δηλαδή κατασκευάζουμε ή συχνότερα
καταπίνουμε αμάσητα έτοιμα «προκάτ» αφηγήματα για μακρινές χώρες για τις οποίες
στη πραγματικότητα γνωρίζουμε ελάχιστα, ακόμη και στη σπάνια περίπτωση που τις
έχουμε επισκεφτεί –την ίδια στιγμή που προσπερνάμε βιαστικά ή θάβουμε τα
κεφάλια μας στην άμμο για να μη βλέπουμε τα όσα τρομερά συμβαίνουν γύρω μας,
ακόμη και σε δικούς μας ανθρώπους, στο μαραγκιασμένο... «λίκνο της
Δημοκρατίας», τη χρέους υποτελή Ελλάδα του 2017.
Οπου, για να μην ξεχνιόμαστε, αντί για το Μνημόνιο
σκίσαμε πανηγυρικά το Σύνταγμα και θάψαμε τα απομεινάρια του με παρελάσεις,
νταούλια και τιμές- και σημαιοφόρο, χωρίς κλήρωση, τον Αριστο των Αρίστων, τον
Αμεμπτο Πατριώτη Ανδρέα Γεωργίου.
Ειδικά αυτό το νέο «Success Story- The Syriza
Edition», που διαμορφώνεται δειλά δειλά τις τελευταίες εβδομάδες στα χνάρια του
αλησμόνητου αφηγήματος Σαμαρά, με «καθαρή έξοδο στις αγορές» και «δίκαιη
ανάπτυξη» στη βιτρίνα και ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, μόνιμη φορο-καταιγίδα,
αυτόματους «κόφτες» δαπανών, μαζικό ξεπούλημα και σκληρή επιτροπεία ώς το 2060
από πίσω, με ανακατεύει χειρότερα κι από χαλασμένη κονσέρβα.
Βλέπω και το δράμα των πρώην συναδέλφων μου στο ΔΟΛ,
τον Πήγασο και τα άλλα καταρρέοντα πρώην μέγαρα του Τύπου, τις στρατιές των
απλήρωτων και των απολυμένων, την ώρα που τα βαθύπλουτα αφεντικά συνεχίζουν
ανέγγιχτοι τις διακοπάρες τους, και με πιάνουν τα διαόλια μου...
Κάτι ήξερε κι ο σαρδόνιος αναρχοπατέρας της γαλλικής
λογοτεχνίας, ο Ανατόλ Φρανς, που έγραφε πως «φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι
απέναντι στον νόμο –απαγορεύεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους
φτωχούς, να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν
ψωμί»!
Ταξικό απαρτχάιντ
Ας είναι όμως –τα ξέρετε και μόνοι σας, δεν χρειάζεται
να στρίβω κι άλλο το μαχαίρι. Ας φύγουμε από την πυρακτωμένη Αθήνα κι ας
ρίξουμε μια ματιά στο σημερινό «λίκνο της Δημοκρατίας», που της περισσεύει τόση
ώστε να την εξάγει μαζικά και στις άλλες χώρες και ηπείρους, κατά κανόνα με
στρατιωτικά μέσα –τη μαμά Αμερική.
Διάβαζα λοιπόν πριν από λίγες μέρες ένα άρθρο στην
Guardian για το νέο φιλμ που γύρισε η Κάθριν Μπίγκελοου και αναφέρεται στις
βίαιες ταραχές του 1967 στο Ντιτρόιτ, με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων.
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Δήμος του Ντιτρόιτ είναι
εδώ και μερικά χρόνια (και κυρίως μετά την επίσημη χρεοκοπία του το 2013 και
την είσοδο «αναγκαστικού διαχειριστή» απευθείας από τη Wall Street, που
ξεπούλησε τα πάντα για να πληρώσει τις πιστώτριες τράπεζες που τον διόρισαν)
ένα Μουσείο του Μέλλοντος όλων μας –το ζωντανό ακόμη σύμβολο του τι συμβαίνει
σε μια μεγάλη πόλη, όταν οι εργοδότες (στην περίπτωση μας, οι «Big Three»
αυτοκινητοβιομηχανίες των ΗΠΑ, δηλαδή η Ford, η General Motors και η Chrysler)
απαξιώνουν την εργατική τους δύναμη και μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους σε άλλα
κράτη, όπου μοντέρνοι σκλάβοι δουλεύουν στις βάρδιες κυριολεκτικά για ένα
κομμάτι ψωμί.
Το σημερινό Ντιτρόιτ είναι μια πόλη ερημωμένη από τους
κατοίκους της, όπου το 36% των συνολικών ιδιοκτησιών (136.790 ώς το τέλος του
2014, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία) έχουν κατασχεθεί από τις τράπεζες και
όπου ένα σπίτι στο κέντρο μπορεί ακόμη να πουληθεί για μια χούφτα δολάρια.
Μια πόλη όπου χιλιάδες νοικοκυριά ζουν χωρίς ρεύμα και
νερό, γιατί τους το έχουν κόψει, όπου ολόκληρες συνοικίες δεν καλύπτονται πλέον
από την αστυνομία και την πυροσβεστική αφού έχουν απολυθεί οι εργαζόμενοι σε
αυτές και όπου ακόμη και τα πάρκα και τα μουσεία έχουν εν πολλοίς
ιδιωτικοποιηθεί.
Μια πόλη όπου το κλασικό απαρτχάιντ, ο γεωγραφικός
διαχωρισμός λευκών και μαύρων, αντικαταστάθηκε από το μοντέρνο, ταξικό
απαρτχάιντ, με τους πλούσιους να εγκαταλείπουν μαζικά το κέντρο και να
εγκαθίστανται στα προάστια, και τους φτωχούς και άνεργους -όσους δεν έφυγαν
μαζικά για άλλες Πολιτείες σε αναζήτηση δουλειάς- να μένουν αβοήθητοι, σε
συνθήκες (όπως αναφέρει ο ΟΗΕ) τριτοκοσμικής εγκατάλειψης και παρατεταμένης
ανθρωπιστικής κρίσης, όπου η μόνη οικονομία είναι το νταραβέρι και ο μόνος
νόμος είναι αυτός των ένοπλων συμμοριών εμπορίας ναρκωτικών.
Μια πόλη με άδεια, εγκαταλειμμένα σπίτια με καρφωμένα
πορτοπαράθυρα και μια λέξη-κατάρα (Foreclosure, κατάσχεση) γραμμένη πρόχειρα
στις αραχνιασμένες προσόψεις τους. Κανονικά τα σπίτια έπρεπε να γράφουν «Από
εδώ πέρασε ο καπιταλισμός»...
Στο Ντιτρόιτ δεν μιλάμε για απλό «gentrification», τη
σταδιακή εκδίωξη των φτωχών από τις συνοικίες τους ώστε να κατοικηθούν από τους
πλούσιους, όπως π.χ. στη Νέα Ορλεάνη, αλλά για μια ωραιότατη, συνεχιζόμενη
ταξική «εθνοκάθαρση» στην καρδιά της «δημοκρατικής» αυτοκρατορίας, στην
πόλη-παράδεισο της αμερικανικής εργατιάς, και μάλιστα με τη σφραγίδα του
Ομπάμα, επί προεδρίας του οποίου διαπράχθηκε και αυτό το έγκλημα...
Γιώργος Τσιάρας
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου