Έψαχναν τον Αλέξανδρο, βρήκαν τον Ταραντίνο

Τα ευρήματα της Αμφίπολης είναι όντως συγκλονιστικά. Άνοιξε το παράθυρο του χρόνου και είδαμε με τα μάτια μας τους ανθρώπους που έζησαν χιλιάδες χρόνια πριν, τη ζωή τους, τις συνήθειές τους, τα αντικείμενά τους, τον θάνατό τους. Η αρχαιολογία ως χρονομηχανή, ως θηρευτής έργων τέχνης τόσο σημαντικών, που η αισθητική αξία τους υπερβαίνει την ιστορική. Οι Καρυάτιδες, το ψηφιδωτό, ο λέοντας, αριστουργήματα που έβαλαν τον νεκρό σε δεύτερη μοίρα, σαν το Ταζ Μαχάλ, που το έφτιαξε ο αυτοκράτορας της Μογγολίας για να θάψει την αγαπημένη του κι όταν το είδε, θαμπώθηκε από την απέραντη ομορφιά και λησμόνησε τη θλιβερή αιτία της κατασκευής του.
Αυτά ισχύουν για τους κανονικούς ανθρώπους. Για τους ακροδεξιούς του Σαμαρά η Αμφίπολη ήταν ευκαιρία για ψήφους και για δόξα. Κάποιος είπε στον υπουργό Πολιτισμού Τασούλα (σ.σ.: η χώρα που έχει υπουργό Πολιτισμού τον Τασούλα είναι άξια της μοίρας της) ότι κάτι μέγα υπάρχει μέσα στον τάφο, ο Τασούλας το μετέφερε στον Σαμαρά κι αυτός πήγε τρεχαπετάμενος στον τάφο να κατοχυρώσει τον μέγα, μην του τον πάρει κανένας άλλος. Την πάτησε ο Σαμαράς. Ο τάφος άνοιξε και μάθαμε ότι ο μέγας δεν ήταν μέγας, ήταν πέντε άλλοι μικροί, ίσως και δέκα και δεκαπέντε.

Σφόδρα ηνιάθησαν οι ακροδεξιοί Φιλισταίοι, οι οποίοι νοιάζονται μόνο για μέγες, ούτε για τάφους ομαδικούς, ούτε για Καρυάτιδες, ούτε για ψηφιδωτά, ούτε για λιοντάρια. Οι μέγες φέρνουν τις ψήφους, φέρνουν πρωτίστως τους προσωπικούς θριάμβους, διότι αν βρεθεί ο μέγας στην Αμφίπολη επί των ημερών μας, θα έχουμε αποδείξει την ελληνικότητα της Μακεδονίας, εμείς οι ίδιοι με τα χεράκια μας. Κι αν βρεθεί ο μέγας είκοσι χιλιόμετρα βορειοδυτικά, τότε η Μακεδονία θα είναι πουγουδουμιακή; Μην κάνετε τέτοιες ερωτήσεις σε εθνικιστές, γιατί θα στερέψει το αϊ κιού τους και θα βραχυκυκλώσουν.

Η Δεξιά αντιμετωπίζει το παρελθόν ως εργαλείο χειραγώγησης του παρόντος. Τα πράγματα συνέβησαν με τρόπο που δικαιώνει την κοσμοθεωρία μας κι αν δεν συνέβησαν έτσι, τόσο το χειρότερο για τα πράγματα. Η ιστορική αφήγηση της Δεξιάς είναι ένα ατέρμονο γαϊτανάκι παραποιήσεων και προσαρμογών: Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που επιβιώνουν στο DNA μας κι ας έχουν μεσολαβήσει πλείστες όσες επιμειξίες πνευματικές και βιολογικές. Οι μεγάλοι στρατηλάτες που εκπολίτισαν τους βαρβάρους, αποδεικνύοντας την ανωτερότητα της φυλής μας και ιδίως των μαχαιριών της φυλής μας.
Ο ένδοξος βυζαντινισμός μας κι ας σφάζονταν οι πολιτικές και θρησκευτικές φατρίες, το κρυφό σχολειό που δεν υπήρξε ποτέ, η αδιατάρακτη τριεσχιλιετής πορεία της ελληνικής γλώσσας, που αν μίλαγε ένας σύγχρονος σε έναν αρχαίο, ο αρχαίος δεν θα καταλάβαινε γρι. Παραποιήσεις και προσαρμογές, εθνικοί μύθοι του παρελθόντος που διαμορφώνουν συνειδήσεις στο παρόν.
Περίμεναν να βρουν τον Μέγα Αλέξανδρο και βρήκαν τον Κουέντιν Ταραντίνο. Σαν μαζική σφαγή από το «Τζάνγκο ο Εκδικητής» ήταν το περιεχόμενο του τάφου και τούτο, όσο να 'ναι, είναι κομμάτι δύσκολο να το αξιοποιήσεις εκλογικά.
avgi.gr