Το λιμάνι Θεσσαλονίκης "εξηγεί" γιατί η πόλη έμεινε χωρίς νερό

Έπρεπε να παραχωρήσει συνέντευξη τύπου η νέα διοίκηση του ΟΛΘ, για να γίνει απόλυτα κατανοητό γιατί η Θεσσαλονίκη έμεινε χωρίς νερό για σχεδόν μία εβδομάδα  Ο κ. Σωτήρης Θεοφάνης είναι ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ιδιωτικοποιημένου πλέον ΟΛΘ. Ο κ. Θεοφάνης έκανε όνομα στην αγορά ως μάνατζερ του δημοσίου, καθώς του πιστώνονται οι επιτυχείς του θητείες ως διευθύνων σύμβουλος στα δημόσια λιμάνια της Θεσσαλονίκης και του Πειραιά μέχρι το 2004.

Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε την περασμένη εβδομάδα περιέγραψε ως τραγική την κατάσταση του λιμανιού και δήλωσε πως βρήκε μία πολύ διαφορετική εικόνα κυρίως σε ότι αφορά στην κατάσταση του μηχανικού εξοπλισμού από εκείνη που περιγραφόταν στη σύμβαση παραχώρησης.

Ανακοίνωσε μάλιστα ότι απαιτούνται 27εκ ευρώ επενδύσεις για να διασφαλιστεί η λειτουργία του λιμανιού και ζήτησε από το κράτος να ολοκληρωθούν τα έργα που αφορούν τις συνδέσεις με τα δίκτυα μεταφορών, οδική και σιδηροδρομική. Η αλήθεια είναι ότι η κοινοπραξία που ανέλαβε το λιμάνι γνώριζε εξαιρετικά καλά σε ποια κατάσταση είναι η εταιρεία που αναλαμβάνει. 

Με το που προχώρησε η δεύτερη φάση του διαγωνισμού όλοι οι υποψήφιοι αγοραστές είχαν τη δυνατότητα και την άσκησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνουν επιτόπιες επισκέψεις στο λιμάνι, να κάνουν έλεγχο του ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού, αλλά και οποιοδήποτε άλλο έλεγχο επιθυμούσαν. Επιπλέον στη σύμβαση παραχώρησης και τον ακυρωτικό νόμο 700 σελίδων, μεταξύ άλλων υπάρχει ένα τεράστιο παράρτημα με πλήρη καταγραφή του ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού και φωτογραφική αποτύπωση του.

Γιατί λοιπόν η κοινοπραξία δεν «μίλησε» όταν βρισκόταν σε διαδικασία διαπραγμάτευσης για το λιμάνι, ενώ γνώριζε ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί; Τον Δεκέμβριο του 2016 ο ΟΛΘ παρουσίασε ένα επενδυτικό πρόγραμμα 27 εκατομμυρίων ευρώ –όσα ανακοίνωσε και η νέα διοίκηση- για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που διαπιστώνονται, ενώ η δυνατότητα χρηματοδότησης των επενδύσεων αυτών από τα διαθέσιμα του ΟΛΘ –περίπου 100εκ ευρώ - θα ήταν άνετη και χωρίς προσφυγή σε δανεισμό. 

Το ΤΑΙΠΕΔ όμως ενημέρωσε τη διοίκηση ότι σύμφωνα με το «παράρτημα 13» της σύμβασης αγοραπωλησίας μετοχών οι υποψήφιοι επενδυτές, μεταξύ αυτών και η κοινοπραξία, είχαν επιβάλει πλαφόν στις επενδύσεις της τάξης των 5,5 εκατομμυρίων ευρώ. Έτσι το λιμάνι απαξιώθηκε, ενώ με απόφαση των διοικήσεων του δεν κατασκευάστηκε και το περίφημο έργο της επέκτασης του 6ου προβλήτα -που από το 2004 έχει ανακοινωθεί 4 φορές- και δεν προχώρησε η συγκοινωνιακή του σύνδεση.

Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι το τίμημα για την παραχώρηση του λιμανιού θα ήταν στα 231 εκατομμύρια, αν είχαν υλοποιηθεί όλα αυτά τα έργα υποδομής; Ή ακόμη καλύτερα υπάρχει κανείς που θα εξέταζε σοβαρά την πώληση του λιμανιού –που το 2017 έκανε ρεκόρ δεκαετίας στην διακίνηση εμπορευματοκιβωτίων – αν πρώτα δεν έμπαινε σε εφαρμογή ένα σχέδιο πλήρους απαξίωσής του;

Η πώληση του ΟΛΘ και η γκρίνια των επενδυτών για τα όσα δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια μας βοηθά να αποκτήσουμε εικόνα ενός οικονομικού εγκλήματος που υλοποιήθηκε με απόλυτη ακρίβεια και οδήγησε στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, αλλά και σε μεγάλες απώλειες εσόδων για το κράτος. Στην περίπτωση του νερού, ήρθε η αντίδραση της πόλης να ανακόψει την πορεία προς την ιδιωτικοποίηση. 

Μια διαδικασία όμως που είχε ξεκινήσει με το πρώτο κεφάλαιο νε γράφει και εκεί «απαξίωση της εταιρείας». Άλλωστε από το 2004 και έπειτα οι διοικήσεις της ΕΥΑΘ έθεταν ως πρώτο στόχο την ιδιωτικοποίησή της και έκαναν προφανώς τα πάντα για αυτό. Έτσι η πόλη, ενώ και σε αυτή την περίπτωση υπήρχαν τα απαραίτητα κεφάλαια για έργα υποδομής, έμεινε μόνο με τον προβληματικό αγωγό που παρουσίασε τη βλάβη και δεν είχε μια εβδομάδα νερό.

Αν η ΕΥΑΘ είχε περάσει σε ιδιώτη θα έβγαινε ο περισπούδαστος μάνατζερ των ιδιωτών και θα κατακεραύνωνε το κράτος, ζητώντας πιθανά αποζημιώσεις, που δεν προχώρησε σε έργα υποδομής και δεν ενημέρωσε τον καινούργιο ιδιοκτήτη για το «μαγαζί» που αγόρασε. Και η τιμή του νερού θα ανέβαινε για να γίνουν έργα υποδομής και το δημόσιο θα παρουσιάζονταν –όπως επιχειρήθηκε και τώρα- ως το μέγα κακό που άφησε την πόλη χωρίς νερό.

Για τους θαυμαστές των ιδιωτικοποιήσεων και της αριστείας, εκτός από το βραβείο μάνατζερ της χρονιάς, πρέπει να καθιερωθεί και αυτό του μάνατζερ δημοσίου οργανισμού της χρονιάς. Με πρώτο και καλύτερο αυτόν που παραλαμβάνει μια εταιρεία με προοπτική και καταφέρνει να την παραδώσει σαπάκι σε επενδυτή.

Λευτέρης Αρβανίτης