Φωκιανό η σφαγή ενός επίγειου παραδείσου

Μια άλλη αγκαλιά της Αρκαδίας στραμμένη στη θάλασσα και μάλιστα αδόμητη παρθένα  Είναι η πέραν του Λεωνιδίου (προς νότο) περιοχή. Μια παράκτια περιοχή απομονωμένη και γι’ αυτό ακόμα πολύ όμορφη. Εδώ οι απολήξεις του Πάρνωνα δημιουργούν ένα φράγμα στην επικοινωνία αλλά και μία εναλλαγή κόλπων και κάβων. Εδώ ο «κήπος έμπαινε στη θάλασσα» και «τα φεγγάρια εδώ ή εκεί είναι αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα». Οι παλαιότεροι θα θυμούνται εκείνο το δελτίο ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών στο ραδιόφωνο που έφθανε σ’ όλη την επικράτεια.

Η Μυρτιδιώτισσα «δια Κυπαρίσσι, Γέρακα, Μονεμβάσια». Ήταν μια άγονη γραμμή, αλλά τακτική. Την συντηρούσε η «τότε φτωχή Ελλάδα». Αλλά αυτή η άγονη γραμμή καταργήθηκε όταν μπήκαμε στον αστερισμό της παγκοσμιοποίησης. Ήταν ασύμφορη.

Έτσι αυτή η περιοχή έγινε πιο απομονωμένη. Η επικοινωνία με τα αστικά κέντρα μόνο χερσαία. Μόνο μέσω Μολάων-Σπάρτης-Τριπόλεως- ή μέσω Λεωνιδίου, Λέρνας, Άργους. Αν και τίποτα, πλέον, δεν είναι αποκομένο.

Η άσφαλτος πάει παντού και στα Πελετά και στην ερειμωμένη, αλλά πάντα φωτισμένη, Κουνουπιά και στο Κυπαρίσσι «μέσα από τα απόκρημνα βράχια του Χάρακα» και σε όλα τα χωριά. Είναι μόνο θέμα χρόνου.

Είναι πολιτική απόφαση ένας δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, στην Ανατολική παράκτια περιοχή της Πελοποννήσου, να συνδέει το Αργος με το Κυπαρίσσι. Και είναι δίκαιο αίτημα ένα τέτοιο έργο. Ιδιαίτερα το Κυπαρίσσι. Είναι όμως ένας παράκτιος δρόμος σε μια χαμηλού υψομέτρου, αλλά ορεινή περιοχή και σε μια ακτή με έντονο διαμελισμό.

Σε μια πανέμορφη περιοχή. Η ταχύτητα όσο επιθυμητή κι αν είναι δεν μπορεί να ξεπεράσει ένα όριο. Παράκτιος ορεινός δρόμος ισοδυναμεί με καταστροφή του τοπίου. Έχουμε οδυνηρή εμπειρία από τέτοιους δρόμους «Αιδηψός-Ροβιές», «Παλαιό Επίδαυρος-Γαλατάς». Αλλά ποιος νοιάζεται για το τοπίο;

 Για αυτό το αγαθό που τόσο απλόχερα μας χάρισε η φύση ή ο θεός. Δεν συνειδητοποιούμε την ύπαρξή του παρά μόνο όταν το χάσουμε. Είναι κάτι σαν την αναπνοή μας ή την υγεία μας. Το θυσιάζουμε αβασάνιστα χάριν της όποιας ευκολίας. Εξοικειωνόμαστε εύκολα με την ασχήμια. Είναι κάτι σαν μιθριδατισμός.

Οι νεότεροι μάλιστα, αγνοώντας την προτέρα κατάσταση, την απωλεσθείσα φυσικότητα και εθισμένοι στις ταχύτατες αλλαγές, είναι περισσότερο ευάλωτοι.

Πρέπει λοιπόν το Κυπαρίσσι να συνδεθεί με το Λεωνίδιο. Η πρώτη λύση ήταν μία εντελώς παράκτια πορεία αυτού του δρόμου (Πλάκα Λεωνιδίου-Πούλιθρα- Φωκιανός-Καψάλα-Κυπαρίσσι).

Κάποιοι αρμόδιοι υποψιάσθηκαν τις συνέπειες και τις επιπτώσεις και επέλεξαν μια άλλη πορεία εν μέρει πιο χερσαία. (Κάμπος Λεωνιδίου-Τσιτάλια-Πυργούδι-Αμυγδαλιά-Πηγάδι-Φωκιανός-Καψάλα-Κυπαρίσσι).

Με τη λύση αυτή ενώ περισώζονται κάβοι και κόλποι, μεταξύ Πουλίθρων και Φωκιανού δε γλιτώνει ο Φωκιανός.

Ας το δούμε αντίστροφα. Ο δρόμος σχεδιάστηκε με την εξής πορεία. Από τη Μητρόπολη του Κυπαρισσιού ακολουθεί βόρεια κατεύθυνση σε υπάρχοντα δασικό δρόμο που φτάνει ως τα Κάψαλα (300μ.). Από τα Κάψαλα δίνει μια βουτιά και κατεβαίνει στη βραχώδη ακτή.

Από εκεί κατευθύνεται στην παραλία του Φωκιανού αφού κόψει μια σειρά κάβων και παράκτιων βράχων και αφού μπαζώσει τους εναλλασόμενους μικρούς επιμέρους κόλπους. Από την παραλία του Φωκιανού ανεβαίνει στο χωριό Πηγάδι (600μ.) και συνεχίζει προς Πυργούδι-Τσιτάλια, ως τον κάμπο Λεωνιδίου.

Αυτή λοιπόν η βουτιά από τα Κάψαλα (300μ.) στη θάλασσα (Ι0μ.) και η άνοδος στο Πηγάδι (600μ.) δεν εξυπηρετεί παρά μόνο την καταστροφή του Φωκιανού. Θα μπορούσε να αποφευχθεί. Θα μπορούσε πιο εύκολα ο δρόμος από τα Κάψαλα να κατευθύνεται προς το Πηγάδι. Είναι μία λύση (πορεία) συντομότερη, τεχνικά ευκολότερη, οικονομικότερη και πιο φιλική στο περιβάλλον της περιοχής. Ο Φωκιανός έχει πρόσβαση από το Πηγάδι, από έναν συμμαζεμένο δρόμο που όπου να ‘ναι ολοκληρώνεται η ασφαλτόστρωσή του.

Στο χάρτη φαίνεται η καταστροφική πορεία του δρόμου που επιλέχθηκε και η πορεία που θα μπορούσε να ακολουθήσει ο δρόμος χωρίς προβλήματα.

Δεν είναι αργά. Ας έγινε η μελέτη. Αξίζει να ξοδευτούμε για μια μελέτη ακόμα. Όποιοι πονούν αυτό τον τόπο ας βάλουν ένα χέρι.

Περιοδικο ΕΠΑΘΛΟ

Κ. Κλωνάρας