Οι εταίροι, που όταν ξεκίνησαν ήταν μόλις έξι (Βέλγιο, Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία) και φτάσανε σήμερα αισίως στους 28, θα απολάμβαναν, υποτίθεται, απόλυτη ισονομία και, ενώ θα κρατούσαν αναλλοίωτα τον ιδιαίτερο χαρακτήρα, τη γλώσσα και την πολιτιστική ταυτότητα του καθενός τους, θα πετύχαιναν μέσα από την κατάργηση των συνόρων και των πάσης φύσεως μερκαντιλιστικών «προστατευτισμών» να περάσουν σε ένα νέο στάδιο αέναης ευημερίας, όπου οι πόλεμοι θα ήταν μια μακρινή ανάμνηση και οι λαοί θα απολάμβαναν αδελφωμένοι τους καρπούς των κόπων τους και θα μοιράζονταν ακριβοδίκαια το περίφημο peace dividend – το «μέρισμα της ειρήνης». Κοντολογίς, θα ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Κούνια που μας κούναγε! Σκόνη έχουν γίνει από το τρίξιμο τα κόκαλα του οραματιστή Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν, στο φιλόδοξο φεντεραλιστικό σχέδιο του οποίου βασίστηκε εν πολλοίς η «αρχιτεκτονική» του σημερινού ευρωπαϊκού εποικοδομήματος.
Πού να φαντάζονταν αλήθεια ο Σουμάν, ο Μονέ κι οι άλλοι ονειροπόλοι «πατεράδες» της Ε.Ε. το πολυκέφαλο τέρας που θα γεννιόταν μέσα από τα όνειρά τους.
Η Ενωση που θεμελίωσαν γιγαντώθηκε, αγκαλιάζοντας την ήπειρο, αλλά αντί να οδηγήσει στην υπεσχημένη κοινή ευημερία και το περίφημο «κοινοτικό κεκτημένο», μας έφερε στα σημερινά χάλια - μία κατ’ όνομα μόνον «ομοσπονδία» πολλών ταχυτήτων, όπου οι ισχυρές χώρες έχουν μετατρέψει τις πιο αδύναμες σε μεταμοντέρνες αποικίες χρέους, διαγουμίζοντας τον εθνικό τους πλούτο, και τα χαμηλά μεροκάματα των μικρών χρηματοδοτούν τα πλεονάσματα των μεγάλων.
Πέρα όμως από τη συνέχιση του παραδοσιακού ιμπεριαλισμού και της κατάτμησης της ηπείρου σε σφαίρες επιρροής με οικονομικά πλέον μέσα, είδαμε πως η Ενωμένη Ευρώπη οδήγησε σε μεγαλύτερες ανισότητες και μέσα στις μεγάλες χώρες.
Η «απελευθέρωση» που ευαγγελίζονταν οι δημιουργοί της Ενωσης όντως υλοποιήθηκε, αλλά μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο – για τις καπιταλιστικές και ιδίως τις τραπεζικές/μεταπρατικές και τις βιομηχανικές/εργολαβικές ελίτ, που θησαύρισαν -και θησαυρίζουν- αγοράζοντας μπιρ παρά την κρατική περιουσία και σβήνοντας ένα ένα όχι μόνο τα κοινοτικά, αλλά κυρίως τα εργασιακά και ασφαλιστικά κεκτημένα των λαών, που κατακτήθηκαν με αίμα και ταξικούς αγώνες αιώνων.
Και αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης: τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία και φυσικά την Ιταλία, όπου οι διάφοροι δείκτες της ανισότητας -όπως ο δείκτης GINI- απειλούν σιγά σιγά τα άπιαστα λατινοαμερικάνικα και ασιατικά ρεκόρ των προηγούμενων δεκαετιών.
Στον αντίποδα αυτής της «Μεγάλης Ληστείας», εκατομμύρια Ευρωπαίοι εργαζόμενοι «απελευθερώθηκαν» όχι μόνο από τις δουλειές τους, αλλά και από το προστατευτικό δίχτυ του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, που πλέον προστατεύει μόνον τους έχοντες.
Τα σύνορα άνοιξαν, αλλά μόνο για όσους έχουν τα χρήματα και τον ελεύθερο χρόνο για να ταξιδέψουν· για τους άλλους, τη μεγάλη πλειονότητα που δεν πρόλαβε το τρένο της «ανάπτυξης», απέμεινε μόνο το πικρό ποτήρι της επισφαλούς εργασίας, των συντάξεων πείνας και της αγωνίας για το αύριο.
Ετσι, οι «νοικοκυραίοι» που στήριξαν το ευρωπαϊκό όραμα απέμειναν δουλοπάροικοι στον ίδιο τους τον τόπο, και η μετανάστευση εξελίχθηκε σε μονόδρομο για την πλειονότητα των νέων ανθρώπων, που δεν μπορούν πια να ζήσουν με αξιοπρέπεια στις πατρίδες τους.
Την τελευταία επταετία, από το 2008 και μετά, η χρηματοπιστωτική κρίση -και η εκμετάλλευσή της από τις ελίτ, και ιδιαίτερα από τη γερμανική, για να επιβάλουν τον πιο άγριο νεοφιλελευθερισμό στους «υπηκόους» τους εντός και εκτός συνόρων- έφερε στο προσκήνιο αυτές τις βάρβαρες ανισότητες, στερώντας τες από κάθε φτιασίδι και «μακιγιάζ».
Τώρα, με την προσφυγική κρίση σε πλήρη εξέλιξη και τους χιλιάδες πνιγμένους και σκοτωμένους επήλυδες να στοιβάζονται άταφοι στους προμαχώνες από αγκαθωτό συρματόπλεγμα και τις υδάτινες τάφρους του «φρουρίου Ευρώπη», με τον φασισμό -αυτό το πιστό λυκόσκυλο των αφεντικών- να σηκώνει ξανά το ξυρισμένο του κεφάλι, κανείς μας δεν έχει πια το δικαίωμα να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του ή να περιμένει από κάποιους πολιτικούς «σωτήρες» να παλέψουν για λογαριασμό του.
www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου