Συναίνεση έτσι, χωρίς πρόγραμμα....

του Πάνου Σώκου

Η συναίνεση είναι σαν το ταγκό. Θέλει δύο....

Αν ο ένας σέρνει τον άλλο, δεν υπάρχει χορός. Έτσι είναι και η συναίνεση. Για να πετύχει, αυτός που τη ζητάει πρέπει να δώσει στον άλλον κάτι ως αντάλλαγμα ή τουλάχιστον να συμφωνήσουν ποια πολιτική θα εφαρμόσουν. Ο πρωθυπουργός ζητάει από τα άλλα κόμματα συναίνεση για να βγει η χώρα από την κρίση. Όμως η πολιτική του Μνημονίου έχει απορριφθεί από τα περισσότερα κόμματα, οπότε αυτό που ζητάει ο κ. Παπανδρέου είναι εκ προοιμίου ανέφικτο. Ιδίως όταν ο ίδιος δεν κάνει καμιά υποχώρηση ή παραχώρηση και δεν μπορεί να ζητήσει από την τρόικα επαναδιαπραγμάτευση ορισμένων σημείων, αυτών που ο ίδιος έχει ονομάσει «επαχθείς όρους».

Ας μη γελιόμαστε. Μπορεί οι πολίτες να θέλουν τη συναίνεση ή τουλάχιστον τη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων σε αυτή τη δύσκολη για τη χώρα περίοδο, όμως αυτό δεν είναι μια απλή κουβέντα έτσι όπως ασκείται από τα κόμματα η πολιτική. Τα κόμματα έχουν πάντα στόχο να εξουδετερώσουν το ένα το άλλο για να κερδίσουν την εξουσία ή να αυξήσουν την εκλογική τους δύναμη και να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην άσκηση της εξουσίας. Αυτή η βασική αρχή εφαρμόζεται όχι μόνο εδώ αλλά και στο εξωτερικό.

Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, ενώ η είσοδος της χώρας στο μηχανισμό στήριξης είναι αναπόφευκτη, η αντιπολίτευση ζητάει την παραίτηση της κυβέρνησης και δεν δείχνει διατεθειμένη να επιδείξει ανοχή στο ελάχιστο, παρότι και η ίδια, αν κερδίσει στις εκλογές, την πολιτική της τρόικας θα εφαρμόσει. Επίσης στην Πορτογαλία, προχθές η αξιωματική αντιπολίτευση αρνήθηκε να ψηφίσει τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης του Σόκρατες -απείχε από την ψηφοφορία- παρότι η χώρα της Ιβηρικής κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να μη βρει στο δρόμο της την τρόικα.

Ετσι και στη χώρα μας. Ο Αντ. Σαμαράς λέει πως δεν μπορεί να συναινέσει σε μια πολιτική που οδηγεί σε αδιέξοδο. Θεωρεί επιπλέον ότι ο πρωθυπουργός τού ζητάει να παραδοθεί άνευ όρων σε μια πολιτική εξόδου από την κρίση, την οποία έχει υπογράψει η κυβέρνηση με την τρόικα. Είναι οι δύο λόγοι προσχηματικοί, γιατί ο πρόεδρος της Ν.Δ. ξέρει πολύ καλά πως και ο ίδιος αν ήταν στην κυβέρνηση την ίδια πολιτική του Μνημονίου θα εφάρμοζε. Πολύ περισσότερο που το δικό του κόμμα οδήγησε τη χώρα σε αυτήν.

Η άρνησή του οφείλεται σε καθαρά εσωκομματικούς λόγους, καθώς αυτή την περίοδο ο πρόεδρος της Ν.Δ. πασχίζει να εδραιωθεί ο ίδιος στην ηγεσία του κόμματός του και επιπλέον να σταθεροποιήσει πολιτικά το κόμμα του, το οποίο βάλλεται εντός της ίδιας πολυκατοικίας από δύο μέτωπα (ΛΑΟΣ και Μπακογιάννη). Το προσωπικό του πολιτικό στοίχημα επομένως είναι να προετοιμάσει το κόμμα του να γίνει αυτό κυβέρνηση και όχι να στηρίξει την κυβέρνηση του αντιπάλου. Οσο για τα κόμματα της Αριστεράς, η δουλειά τους δεν είναι να συναινούν σε μια πολιτική αφαίμαξης του εισοδήματος και κατεδάφισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Συναίνεση επομένως δεν μπορεί να υπάρξει υπό τις παρούσες συνθήκες κι αυτό ο Γ. Παπανδρέου το ξέρει καλά. Απλώς παίζει αυτό το χαρτί για να δείξει στους πολίτες τη δυσκολία των πραγμάτων και να εκθέσει τους πολιτικούς του αντιπάλους ότι δεν βάζουν πλάτη και δεν έχουν εναλλακτική λύση. Στην παρούσα φάση ο κ. Παπανδρέου έχει μεγαλύτερη ανάγκη τη συναίνεση του δικού του κόμματος, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχουν πολλές φωνές αντίστασης. Γι' αυτό εξάλλου αναγκάστηκε την περασμένη Παρασκευή να ζητήσει εσωκομματικό μορατόριουμ...

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», στις 29/11/2010

Πηγή