Μέσα στη γενική χαρά χάθηκε και το μήνυμα της πρωτοφανούς αποχής, το οποίο απασχόλησε μόνον μια μερίδα πολιτικών αναλυτών. Χωρίς και αυτοί να συμφωνήσουν για το τι ακριβώς εξέφρασε το 50% των «αμέτοχων» ψηφοφόρων.
Επισημάνθηκε απλώς ότι το φαινόμενο της μεγάλης αποχής, όπως και του αυξημένου αριθμού λευκών και ακύρων ψηφοδελτίων, ήταν αντιστρόφως ανάλογο έναντι των «κρισίμων διλημμάτων», που έθεσαν τα κόμματα προς τους ψηφοφόρους, με επίκεντρο την οικονομική κρίση.
Επίσης, η αυξανόμενη συνεχώς κατά την τελευταία τριετία αποχή από τις κάλπες, συνδυάσθηκε άμεσα με την έλευση της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, σε συνάρτηση με τη διαπίστωση των πολιτών ότι τα δύο κόμματα εξουσίας, εκτός της συνυπευθυνότητάς τους, αδυνατούν να την αντιμετωπίσουν.
Ετσι πολλοί πιστεύουν ότι διαμορφώνονται -για πρώτη φορά από το 1974- οι προϋποθέσεις δημιουργίας ενός τρίτου πόλου, μεταξύ της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Αλλά εκτός του προαγγελθέντος από την κ. Μπακογιάννη νέου πολιτικού σχήματος και στελέχη των δύο κομμάτων εξουσίας προβληματίζονται στο ενδεχόμενο αναπροσαρμογής του συστήματος διακυβέρνησης σε «νέα δεδομένα». Ομως, ποια είναι τα «νέα δεδομένα»; Τα περίπου 4 εκατ. των συμπολιτών μας που γύρισαν την πλάτη στις κάλπες μάλλον δεν έχουν απογοητευθεί από ιδεολογικές παρεκκλίσεις των κομμάτων τους, ούτε αναζητούν κάποια νέα ιδεολογία, που να τους εκφράζει. Οσοι εκλογείς διακατέχονται από τέτοιες αντιλήψεις εξακολουθούν να ψηφίζουν τα κόμματά τους, έστω και με «νοθευμένες» αρχές, διότι υπάρχει ο «επάρατος» αντίπαλος. Ωστόσο, το ποσοστό των ψηφοφόρων αυτών συνεχώς λιγοστεύει τα τελευταία χρόνια, τα δε κόμματα εξουσίας αδυνατούν να ανακόψουν τη ραγδαία συρρίκνωση της εκλογικής τους βάσης.
Φυσικά δεν θα καταλήξουμε σε μια πάγια πλειοψηφία αμέτοχων -στην εκλογική διαδικασία- πολιτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις τελευταίες εκλογές οι ψηφοφόροι αναζήτησαν και εστράφησαν, ακαθοδήγητα, σε ανεξάρτητους και εκτός του πολιτικού συστήματος υποψηφίους. Οι περιπτώσεις αυτές πράγματι συνιστούν «νέο δεδομένο» στον προβληματισμό (αν συντελείται) των κομματικών επιτελείων. Σημαίνει ότι νέα κόμματα δεν δημιουργούνται με πολιτικά τσίτια, ούτε η ανανέωση των παλαιών είναι εφικτή με υλικά κατεδαφίσεως. Η αποκατάσταση της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος θα επιτευχθεί μόνον με την είσοδο νέου δυναμικού, που θα διαθέτει δοκιμασμένες ικανότητες και αναγνωρισμένη παρουσία στον κοινωνικό στίβο. Μόνον έτσι τα υφιστάμενα κόμματα μπορούν να ανακτήσουν τη χαμένη αξιοπιστία τους και τα τυχόν νέα να διεκδικήσουν επάξια συμμετοχή στη διαχείριση της εξουσίας. Με τον τρόπο αυτόν θα αποκατασταθεί και η έννοια της ψήφου των πολιτών. Διότι είναι έκδηλα αντιφατικό ένα «δικαίωμα» να επιβάλλεται και ως «υποχρεωτικό». Αλλωστε, μεταξύ του δικαιώματος και της υποχρεώσεως, υπάρχει και η έννοια του καθήκοντος.
Προφανώς, με την έννοια αυτή προσέρχονταν αθρόα, μέχρι πρότινος, στις κάλπες οι Ελληνες πολίτες, εκφράζοντας τη «λαϊκή κυριαρχία». Δηλαδή, τη θεμελιώδη δημοκρατική αρχή, η οποία δεν μπορεί να διαμορφώνεται στις κάλπες μόνον από το 50% των «δικαιούχων». Εκκρεμεί, λοιπόν, η «επόμενη μέρα των ψηφοφόρων», η οποία εξαρτάται από το επόμενο βήμα των κομμάτων. Και πάλιν ίδωμεν…
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου