του Θανάση Καρτερού
Τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος όταν διαβάζει, ακούει και μαθαίνει ότι χιλιάδες παιδιά εργαζομένων σε όλη τη χώρα θα μείνουν έξω από τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, επειδή αυτό επιβάλλει η πολιτική των περικοπών και των απολύσεων; Και ότι ακόμα και για τα παιδιά που κατάφεραν να μπουν στους παιδικούς σταθμούς η κατάσταση δεν είναι καθόλου ρόδινη, καθώς λείπουν μέσα, χρήματα και προσωπικό; Όπως δεν είναι καθόλου ρόδινη για το προσωπικό τους, ενώ είναι τραγική για τους γονείς εν μέσω ανεργίας και πρωτοφανούς φτώχειας;
Θα σκεφτεί πρώτον ότι έχουμε να κάνουμε με μια όχι απλώς ανάλγητη, αλλά εγκληματική πολιτική. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί μια πολιτική που δεν σέβεται και δεν αγκαλιάζει τα παιδιά, δεν επενδύει στη σωστή τους ανάπτυξη, τα πετάει κυριολεκτικά στον δρόμο και αφαιρεί από το συσσίτιο τους για να ταΐσει τους τοκογλύφους και τους προστάτες τους; Αγνοώντας και περιφρονώντας τις ανάγκες όλων εκείνων των μητέρων, που υποχρεώνονται να δουλεύουν για να ζήσουν, και τώρα θα υποχρεωθούν να δουλεύουν για να πληρώνουν ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς - όσες έχουν δουλειά, εννοείται.
Θα σκεφτεί δεύτερον ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση πρωταθλήτρια όχι απλώς της παχυδερμίας, αλλά και της βλακείας. Γιατί είναι ασήμαντο μπροστά στα μεγέθη του προϋπολογισμού το ποσό που απαιτείται για να λειτουργήσουν στοιχειωδώς σωστά οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί. Θα μπορούσε κάπως να εξοικονομηθεί, αν όχι ως εκδήλωση ενδιαφέροντος για τα παιδιά, τουλάχιστον όμως ως επιβεβαίωση όσων λέει και ξαναλέει ο Παπανδρέου, ότι θα προσπαθήσει να προστατεύσει τους πιο αδύναμους - και ποιος διάολος είναι πιο αδύναμος από τα παιδιά;
Όμως όχι. Κι αν κάποιος οργιστεί και τους πιάσει έναν-έναν από το αυτί τους αυτουργούς αυτής και άλλων τέτοιων αποφάσεων ή τους αρχίσει στα γιαούρτια που τιμωρούν τα δικά του παιδιά, ενώ τα δικά τους σπουδάζουν στα καλύτερα ξένα σχολεία, θα αρχίσουν να φωνάζουν για λαϊκισμό και ακρότητες. Ας πάνε όμως να το πουν το παραμύθι τους στους γονείς που μπροστά στον πιο δύσκολο χειμώνα της μεταπολίτευσης δεν ξέρουν τι να κάνουν τα παιδιά τους.
Μωραίνει Κύριος τελικά. Αλλά μέχρι να φτάσει η ώρα του αυτού του μωρού, την πληρώνουν στην Ελλάδα του Μνημονίου ακόμα και τα μωρά...
Δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 01 Σεπτέμβρη 2011
Πηγή
Θα σκεφτεί πρώτον ότι έχουμε να κάνουμε με μια όχι απλώς ανάλγητη, αλλά εγκληματική πολιτική. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί μια πολιτική που δεν σέβεται και δεν αγκαλιάζει τα παιδιά, δεν επενδύει στη σωστή τους ανάπτυξη, τα πετάει κυριολεκτικά στον δρόμο και αφαιρεί από το συσσίτιο τους για να ταΐσει τους τοκογλύφους και τους προστάτες τους; Αγνοώντας και περιφρονώντας τις ανάγκες όλων εκείνων των μητέρων, που υποχρεώνονται να δουλεύουν για να ζήσουν, και τώρα θα υποχρεωθούν να δουλεύουν για να πληρώνουν ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς - όσες έχουν δουλειά, εννοείται.
Θα σκεφτεί δεύτερον ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση πρωταθλήτρια όχι απλώς της παχυδερμίας, αλλά και της βλακείας. Γιατί είναι ασήμαντο μπροστά στα μεγέθη του προϋπολογισμού το ποσό που απαιτείται για να λειτουργήσουν στοιχειωδώς σωστά οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί. Θα μπορούσε κάπως να εξοικονομηθεί, αν όχι ως εκδήλωση ενδιαφέροντος για τα παιδιά, τουλάχιστον όμως ως επιβεβαίωση όσων λέει και ξαναλέει ο Παπανδρέου, ότι θα προσπαθήσει να προστατεύσει τους πιο αδύναμους - και ποιος διάολος είναι πιο αδύναμος από τα παιδιά;
Όμως όχι. Κι αν κάποιος οργιστεί και τους πιάσει έναν-έναν από το αυτί τους αυτουργούς αυτής και άλλων τέτοιων αποφάσεων ή τους αρχίσει στα γιαούρτια που τιμωρούν τα δικά του παιδιά, ενώ τα δικά τους σπουδάζουν στα καλύτερα ξένα σχολεία, θα αρχίσουν να φωνάζουν για λαϊκισμό και ακρότητες. Ας πάνε όμως να το πουν το παραμύθι τους στους γονείς που μπροστά στον πιο δύσκολο χειμώνα της μεταπολίτευσης δεν ξέρουν τι να κάνουν τα παιδιά τους.
Μωραίνει Κύριος τελικά. Αλλά μέχρι να φτάσει η ώρα του αυτού του μωρού, την πληρώνουν στην Ελλάδα του Μνημονίου ακόμα και τα μωρά...
Δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 01 Σεπτέμβρη 2011
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου