Αυτήν την τριλογία του «εκσυγχρονισμού» (εναντίον του λαϊκισμού, του λαϊκισμού και του λαϊκισμού) εκφράζει σήμερα καλύτερα απ’ όλους -οφείλω να το παραδεχθώ- ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης. Ο άνθρωπος έχει ανέλθει στις ανώτερες (και ιπτάμενες) σφαίρες της πολιτικής. Εως τώρα γνωρίζαμε ότι
αποστάτης είναι κάποιος που φεύγει απ’ το κόμμα του και εντάσσεται σε ένα άλλο, με σκοπό (και αποτέλεσμα) να ανατρέψει την κυβέρνηση που έως εκείνη τη στιγμή στήριζε ο ίδιος κι εξακολουθεί να στηρίζει το πρώην κόμμα του. Ο ταλαντούχος λοιπόν κ. Σταύρος είναι ο πρώτος πολιτικός που προτρέπει ένα κόμμα να διώξει το άλλο του μισό και να προσλάβει σώγαμπρο τον Σταύρο τον Νιαγάρα (με την καλή έννοια του ασυγκράτητου) ως ένα έτερον «έτερον ήμισυ»!
Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο πρώτος πολιτικός που προτρέπει δημοσίως ένα άλλο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, να διαπράξει δύο ατιμίες με τη μία. Πρώτον, να ρίξει τους ΑΝΕΛ σπάζοντας τη συγκυβέρνηση μαζί τους, για λόγους γούστου του κυρ Σταύρου και, δεύτερον, να ξωπετάξει ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός κόμματος τον μισόν ΣΥΡΙΖΑ, ώστε άνετα μετά ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση του εναπομείναντος εαυτού του μαζί με το Ποτάμι, τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ κι όποιον άλλον δεν είναι λαϊκιστής.
Με δυο λόγια, ο ογκόλιθος της πολιτικής σκέψης και Πωλ Μπάνυαν της πολιτικής ηθικής προτείνει στον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Να σφετερισθεί την εντολή του λαού, να αυτοδιασπασθεί και να κυβερνήσει μαζί με τον κυρ Σταύρο, χάριν της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, της Διαπλοκής, της κυρίας Μέρκελ κι όποιου άλλου βλέπει φως και ανεβαίνει.
Το ένδοξον αυτής της αναισχυντίας που προτείνει ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης είναι ότι δεν την αντιλαμβάνεται καν.
Κι αυτό είναι κάτι ευθέως ανάλογο της προσωπικής του εντιμότητας. Ανάλογης επίσης με την εντιμότητα των κύκλων που εκφράζει. Ή μάλλον που εκθέτει. Διότι είναι αλήθεια ότι κύκλοι της Διαπλοκής και της Υποτέλειας επεξεργάζονται, απεργάζονται και διακινούν σενάρια για «κυβερνήσεις εθνικής ενότητας» (στην Υποτέλεια) - όμως εν κρυπτώ και μόνον μέσω διαρροών σε δημοσιογραφικούς κύκλους. Μπουνταλάς πολιτικός, που να αναλαμβάνει την ευθύνη να προτείνει δημοσίως κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, μόνον ο κυρ Σταύρος βρέθηκε να υπάρχει. Αυτό είναι το «νέο» που κομίζει στην πολιτική ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, τον αισχρότερο παλαιοκομματισμό.
Ο Αρχηγός (ε, ρε δημοκρατικά μεγαλεία) του Ποταμιού δεν καλεί βουλευτές να φύγουν απ’ το κόμμα τους, να αποστατήσουν και να ρίξουν την κυβέρνησή τους, όπως άλλωστε έκαναν ο κ. Μητσοτάκης ή ο κ. Σαμαράς, αλλά καλεί μια κυβέρνηση να σπάσει τις συμμαχίες της, να διασπάσει το κόμμα της, να καθαιρέσει τη δεδηλωμένη και μαζί
με επήλυδες σώγαμπρους να σχηματίσει νέα κυβέρνηση (τύπου Παπαδήμου), καθώς και να βασισθεί σε μια δεδηλωμένη-μαϊμού, γράφοντας τη λαϊκή εντολή εκεί που την έχει γράψει ο κ. Θεοδωράκης. Κατά όλα τούτα ο άνω ποταμών αυτός άνθρωπος αποτελεί ένα νέο ανώτερο ποιοτικώς στάδιο της αποστασίας. Εκείνο που, εκτός απ’ την ανηθικότητα, προϋποθέτει και συνεπάγεται τη μολυσματικότητα. Δεν νομίζω ότι η Διαπλοκή, η Διαφθορά και η Υποτέλεια θα μπορούσαν να βρουν ιδανικότερον εκφραστή του αμοραλισμού τους από έναν άθρωπο που αυτοπροτείνεται για πολιτικές ατιμίες, αν ταυτοχρόνως δεν τον εξέθετε μια άγρια ευήθεια. Διότι,
βασιλικότερος των βασιλέων του ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τι τύχη είχαν όσοι προσπάθησαν να κάνουν τον μεσολαβητή, όπως ο κ. Καρατζαφέρης ή ο κ. Κουβέλης, χωρίς να το καταφέρουν. Ομως αυτό είναι το λιγότερο κι ουδείς θα χύσει ρυάκια καν δακρύων όταν το ποτάμι θα πάρει το Ποτάμι.
Το αξιοδάκρυτο για όλους μας είναι να ακούμε τέτοιες αντιδημοκρατικές, αντικοινοβουλευτικές, νεοταξίτικες προτάσεις και να μην υψώνεται ο αντίλογος που θα έπρεπε. Ως φαίνεται, στο πλαίσιο της μιντιακής τυραννίδας έχουμε εξοικειωθεί με το απολιτίκ (που πολιτικότατο είναι), το πιασάρικο και το χιπστερέ, το εν γένει «νέο», όσο βαθειά αντιδραστικό κι αν είναι, ανήθικο και κυνικό. Εντάξει, είπαμε να «μας αγαπάει η Διαπλοκή», να μας «αγαπάνε οι Γερμανοί», αλλά όχι και να μας πουλάει ο Σταύρος τον «βυθό του εωσφόρου» για «ηχώ του θεού»...
ΥΓ.: Ο Σήφης το ζωντανό, είναι νεκρός. Ζωντανό όμως είναι το κτήνος που πέταξε τον Σήφη στα νερά της Στυγός - κρύα για τον Σήφη, κατάμαυρα για την ψυχή του κτήνους. Που όλον αυτόν τον καιρό, ο ίδιος και οι όμοιοί του χαχάνιζαν με τα όντως δάκρυα του φτωχού κροκόδειλου...
www.enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου