Υπηρέτες και ψιττακοί των ελίτ

Εχουν κουραστεί -λέει- πολλοί να ακούνε τη λέξη κρισιμότητα κατά την πορεία της διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές, άσε που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους διότι τούτη δω η κυβέρνηση δεν έχει κοστολογήσει το πρόγραμμά της... Ποιοι είναι αυτοί οι πολλοί; Σύμπασα η αντιπολίτευση και όλα τα παπαγαλάκια της, αριθμολάγνοι και τεχνοκράτες όλοι τους, αγνοώντας προκλητικά ότι το θέμα της διαπραγμάτευσης είναι πρωτίστως -και αυστηρά- πολιτικό. Αυτή η άγνοια είναι πρόσχημα βεβαίως· στην ουσία γνωρίζουν καλά την τιτάνια προσπάθεια της μικρής χώρας που λέγεται Ελλάδα να αρθρώσει λόγο υπέρ της κοινωνίας, κάτι για το οποίο έχει δεσμευθεί.
Ποια κοινωνία όμως γι’ αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά της τεχνοκρατίας και του βολέματος; Η κοινωνία είναι έρμαιο της μη συνοχής της, των ελαφρόμυαλων μελών της, της χειραγωγούμενης μάζας της. Κατά βάθος όμως γνωρίζουν ότι έστω κι αν το ελάχιστο επιτύχει η αριστερή κυβέρνηση, όλοι τούτοι θα χάσουν τα προνόμιά τους, τη βολή τους, την ευδαιμονική ζωούλα τους, θα χαθεί δηλαδή ο κόσμος κάτω από τα πόδια τους. Και όλοι ξέρουμε την τραγική κατάληξη των golden boys στις ΗΠΑ όταν καταργήθηκαν τα (ασύλληπτα για τους απλούς εργαζόμενους) προνόμιά τους και οι αστρονομικές απολαβές τους. Αυτό φοβούνται άπαντες, των Ελλήνων ψιττακών της δημοσιογραφίας συμπεριλαμβανομένων.

«Πού είναι ο ρεαλισμός σας;» ουρλιάζουν, αδυνατώντας (πώς θα ήταν δυνατόν;) να κρύψουν τη μανία τους και το μίσος τους για όσους μιλάνε πολιτικά, γι’ αυτούς που σκάβουν την ουσία αναζητώντας το βάθος του γ... αυτού ρεαλισμού (κομμένου και ραμμένου στα μέτρα, αποκλειστικά, των ισχυρών και των κολάκων τους). Ρεαλισμός γι’ αυτούς είναι η έλλειψη ρευστότητας, το ότι πρέπει να πληρώσουμε τους δανειστές, το αξίωμα ότι «έτσι έχουν τα πράγματα». Ποιος «μερίμνησε» παρακαλώ ώστε έτσι να έχουν τα πράγματα; Μα η ματαιοδοξία τους, που συνεπάγεται κάθε μορφή υποταγής και εθελοδουλείας, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία, να πλουτίσουν, να ξεχωρίσουν από την πλέμπα. Πώς, λοιπόν, να αφήσουν τους «κατσαπλιάδες» της Αριστεράς να διοικούν;

Τουλάχιστον τούτη η κυβέρνηση διαπραγματεύεται· ίσως όχι όσο έπρεπε για μερικούς και ίσως να κάνει πολλές υποχωρήσεις, αλλά, διάβολε, κάτι λέει (κάτι προσπαθεί να πει) στην Ευρώπη και στην ανθρωπότητα, κάτι βαθιά ανθρώπινο. Απέναντί της έχει μάλιστα όλους τους δήθεν της πολιτικής (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμια, Κανάλια και δεν συμμαζεύεται). Ο συνασπισμός των μετρίων και των δήθεν οφείλει να προβληματίσει άπασα την ελληνική κοινωνία. Οι ελίτ δεν θέλουν, επ’ ουδενί λόγω, να χάσουν την κυριαρχία τους. Βάζουν λοιπόν όλους αυτούς μπροστά (είπαμε ποιους), τους δίνουν όχι κουραμάνα αλλά παντεσπάνι κι έτσι γίνεται η δουλειά χωρίς αυτές να ιδρώσουν, χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους. Ας είναι καλά τα «πιόνια» τους. Παντού και πάντα οι ελίτ είχαν τους υπηρέτες τους, τους τελάληδες της ισχύος των.

www.efsyn.gr