Η εθνική μας ρουφιανιά

Το βήμα της Βουλής είναι άμβωνας, είναι κριτήριο, είναι και εδώλιο. Μετράει, εξετάζει, ζυγίζει ρήτορες κι αγορητές, φέροντας μ’ έναν τρόπο κάτι απ’ τον απόηχο τού «τις βούλεται αγορεύειν» του (και επίφοβου) πρώτου εκείνου βήματος της δημοκρατίας. Σ’ αυτό το βήμα ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης δεν αριστεύει κι επιδεικνύει ανάστημα όλο και πιο βραχύ. Στην τελευταία προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στο Κοινοβούλιο, ενοχλημένος από παρατήρηση του κ. Τσίπρα, ότι ούτε οι Γερμανοί δεν τα λένε όπως τα έλεγε ο κ. Σ. Θεοδωράκης μέσα στη Βουλή, ο αρχηγός του Ποταμιού, για να απαντήσει, ξέπεσε σφόδρα. Εκανε κάτι που όχι μόνον αποφεύγεται, αλλά είναι εντελώς απαράδεκτο.
Αναφέρθηκε δηλαδή σε συνομιλία που είχε σε προσωπική βάση (και μάλιστα προς ενημέρωσίν του) με στέλεχος άλλου κόμματος (εν προκειμένω τον κ. Νίκο Παππά), παραβιάζοντας τον εμπιστευτικό χαρακτήρα της.
Αυτά τα πράγματα τα κάνουν μόνον κακιασμένα παιδάκια στο Δημοτικό, όταν τρέχουν στον δάσκαλο τσιρίζοντας, κύριε-κύριε, ο Τασούλης μου είπε ότι η Μαργαρίτα τα ’χει με τον Παυλάκη!
Στη συνέχεια ο κ. Θεοδωράκης, όχι υπερβαίνοντας ακόμα και τον πιο κακό του εαυτό, αλλά μένοντας συνεπής στο πιο βορβορώδες μέρος του, άρχισε να αμολάει ανήθικους υπαινιγμούς κατά της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου, αναφερόμενος σε μια παλιά κατηγορία εναντίον της, ότι δηλαδή είχε αναλάβει την υπεράσπιση ενός βιαστή. Οτι οι συνήγοροι έχουν την υποχρέωση να αναλαμβάνουν υποθέσεις υπεράσπισης κι ότι δεν κρίνει ο συνήγορος όσα θα κρίνει ο δικαστής, φαίνεται να διαφεύγει απ’ την εγνωσμένη ευρυμάθεια του κ. Σ. Θεοδωράκη, αλλά όχι και να ξεφεύγει απ’ το ήθος σαλαμάνδρας που επιδεικνύει. Μάλιστα όχι μόνον στις εκτιμήσεις του για πρόσωπα, αλλά και στις πολιτικές του εκτιμήσεις.
Καθ’ ότι το αγλάισμα αυτό της πολιτικής ανάλυσης εξακολουθεί να βάζει στον ίδιο παρονομαστή την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ ως δυνάμεις αντιευρωπαϊκές (ποιούμενος, εν τοιαύτη περιπτώσει, την νήσσαν εις ό,τι αφορά το ΚΚΕ, επίσης δύναμη αντιευρωπαϊκή). Διότι ο σκοπός του κ. Σταύρου Θ. δεν είναι να ορίσει τις «αντιευρωπαϊκές» δυνάμεις, αλλά να δημιουργήσει έναν συνειρμό πολιτικής σχέσης των τριών πρώτων δυνάμεων. Ετσι κουτσαβάκικα. Κι έτσι κουτοπόνηρα. Σαν όταν έλεγε στην κυρία Κωνσταντοπούλου (κομπάζοντας όλο νόημα) ότι έχει πρόβλημα η όρασή της προς τα ακροδεξιά.
Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης στη σύντομη πολιτική του διαδρομή έχει αποδείξει ότι είναι ρατσιστής (με τους συμπολίτες του που αποκαλεί ψεκασμένους), σεξιστής (με υπαινιγμούς για το ήθος μιας γυναίκας που υπερασπίζεται βιαστές), εθνικιστής (εις όσα αφορούν τη σύμπλευσή του με τον εθνικισμό των άλλων, φέρ’ ειπείν των τουρκόφιλων στη Θράκη ή των εθνικιστών στα Σκόπια), παλαιοκομματικός (εις ό,τι αφορά τις εξαρτήσεις της χώρας απ’ τις υποτέλειές της), παραπονιάρης (με τον ΔΟΛ που δεν τον προβάλλει πολύ), μαρτυριάρης (ότι οι Ελληνες είναι λαϊκιστές), ψευταράκος, εξυπνάκιας και μέγας οικονομικός Κέυνς (όπως όταν έλεγε το αμίμητο ότι οι Ελληνες δεν πρέπει να πάρουν αυξήσεις για να μην τις ξοδέψουν σε... εισαγόμενα προϊόντα)! Σντουπ!

Στην αρχαία Ελλάδα, την οποίαν ο αρχηγός του Ποταμιού απεχθάνεται, διότι είναι βαριά η καλογερική της γνώσης, αν κάποιος ανέβαινε στο βήμα και πρότεινε επιβλαβή πράγματα για την πατρίδα (που κάποιος άλλος θα μπορούσε επιτόπου να αποδείξει), τον τσίμπαγαν οι Σκύθες χωροφύλακες. Γι’ αυτό οι αγορητές πλησίαζαν το βήμα μετά λόγου γνώσεως και μετά φόβου λαού. Οχι πως, τούτων ένεκεν, έλειψαν και τότε οι δημαγωγοί, δεν ευδοκίμησαν όμως οι φιρφιρίκοι.
Βεβαίως, απ’ την άλλη πλευρά, είναι αμφίβολο αν εμείς σήμερα θα αντέχαμε την αυστηρότητα μιας δημοκρατίας που θα απαιτούσε ενιαύσιο απολογισμό έργου απ’ τους άρχοντες, χορηγίες απ’ τους πλούσιους, υπευθυνότητα απ’ τους πολίτες και άλλα τέτοια δύσκολα κι εργώδη. Ως εκ τούτου και το ελαφρώς μπουρδολογείν να αποτελεί μια δικλείδα ασφαλείας από τον φόρτο που προκαλεί η διαρκής ενασχόληση με την ανάγκη.
Ετσι, όταν ο Σταύρος ανασχηματίζει διαρκώς την κυβέρνηση, ίσως να διασκεδάζουν κάπως οι θεοί, κουρασμένοι πια κι αυτοί να μας βλέπουν συνεχώς μέσα στην μπίχλα απ’ τα βάσανά μας. Πιθανόν λοιπόν να προσφέρει και ο αρχηγός του Ποταμιού (με τον τρόπο του έστω) υπηρεσίες στο έθνος
απ’ αυτές που ούτε οι «ψεκασμένοι» μπορούν, ούτε οι (λαϊκιστές) Συριζαίοι, ούτε οι (φαιοκόκκινοι) κομμουνιστές, ούτε οι (εθνικολαϊκιστές) αριστεροί, ούτε ο Επιτάφιος που περιφέρεται νύκτωρ κι ασκόπως στον Εχίνο.

Αλήθεια, κανένα ανάλογο κοσμητικό για τους Γερμανούς επικυριάρχους, τους τοκογλυφοτραπεζίτες, τους δανειστές-δυνάστες έχει προφέρει ποτέ ο Σταύρος ή θα του βάλει πιπέρι στο στόμα ο άλλος «Σταύρος και κυρ Σταύρος κι αφέντης τσουτσουλομύτης»;...

ΥΓ.: Ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο κ. Σ. Θεοδωράκης καταφέρθηκε πάλι κατά της κυβέρνησης αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρέσβη. Δεν μπόρεσε να «κρατηθεί» ούτε μισή ώρα και να κάνει αυτές τις δηλώσεις λίγο αργότερα - έτσι, για ξεκάρφωμα.
Οπως δεν μπορεί να «κρατηθεί» όταν ακούει οτιδήποτε επικριτικό για κυρίους όπως ο κ. Σουλτς ή ο κ. Γιούνκερ. Για των οποίων όμως τις συχνές κακοήθεις δηλώσεις κατά των Ελλήνων ο κ. Σ. Θεοδωράκης δεν έχει βγάλει ποτέ κιχ!
www.enikos.gr