Γιατί φοβόμαστε τους πρόσφυγες;

Γνωρίζοντας από τον πόνο της Τσεσμελιάς γιαγιάς  ότι δεν φεύγεις από τη γη που αγάπησες - που είναι θαμμένοι οι πρόγονοι σου, που ένιωσες τον πρώτο έρωτα, που φύτεψες έστω έναν βασιλικό , που έδωσες μάχες για να κρατηθείς, που χύθηκε τόσο αίμα γι αυτήν - χωρίς πόνο , χωρίς βία, μας απευθύνω αυτό το ερώτημα.

Γιατί φοβόμαστε τους πρόσφυγες;

Γιατί δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ την προοπτική να γίνουμε και τόπος εγκατάστασης εκτός από τόπος-πέρασμα και μαρτυρίου για τους πρόσφυγες από την Συρία;

Γιατί είμαστε τόσο φοβικοί με τους ξένους;

Μήπως φοβόμαστε την πιθανότητα αφελληνισμού του έθνους μας, όπως διακηρύττουν πολλοί, τη στιγμή που καίμε ακόμα και την ελληνική σημαία;

Γιατί η πρόταση του Πανεπιστημίου Αιγαίου για φοίτηση των ξένων φοιτητών που προσφεύγουν εδώ έπεσε στο κενό και δεν είχε ανταπόκριση ούτε από το Υπουργείο Παιδείας αλλά ούτε και από την ευρύτερη κοινότητα;

Γιατί αφήνουμε την αισχροκέρδεια των λίγων, των λαθρεμπόρων, τον παράλογο κι επικίνδυνο ρατσισμό κάποιων να αμαυρώνουν τις υπεράνθρωπες πολλές φορές προσπάθειες των εθελοντών;

Γιατί ξεχάσαμε τόσο γρήγορα τα προσφυγικά μας πάθη  αλλά και την πολιτισμική μας ανάταση από τον ελληνικό μικρασιατικό πληθυσμό, που συνέβαλε τόσο στην μετέπειτα οικονομική ανάπτυξη, όσο και στην πολιτισμική εξέλιξη της Ελλάδας;

Άραγε δεν μπορούμε να συνδράμουμε τις προσπάθειες καταγραφής των εισερχομένων προσφύγων με την μετάταξη υπαλλήλων σ αυτές τις υπηρεσίες, ακόμα και με την προσέλευση εθελοντών ώστε οι συνθήκες αναμονής γι αυτές τις διαδικασίες να γίνουν πιο αξιοπρεπείς κι ανθρώπινες;

Αλήθεια τα σχολεία μας (πολλά της υπαίθρου κλειστά ) δεν μπορούν να φιλοξενήσουν εκπαιδευτικούς και μαθητές σε χωριά εγκαταλειμμένα και να τους δώσουν νέα πνοή; (κάποτε υπήρξε ένα σημαντικό πρόγραμμα βοήθειας προς τους μικρούς Σέρβους που δοκιμάζονταν από τον πόλεμο που προέκυψε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι οποίοι φιλοξενήθηκαν από Ελληνικές οικογένειες και φοίτησαν στα δικά μας σχολεία με δικούς τους δασκάλους).

Τα εμπορικά επιμελητήρια της χώρας και κυρίως αυτά των τόπων υποδοχής των προσφύγων σκέφτηκαν να προσφέρουν χώρο και διευκόλυνση στην επιχειρηματική δραστηριότητα ανθρώπων που εγκατέλειψαν σπίτια και επιχειρήσεις και αναζητούν άλλο τόπο εγκατάστασης κι ένα νέο επιχειρηματικό ξεκίνημα;

Η εκκλησία μας σε συνεργασία με το Πατριαρχείο Αντιοχείας έχει μεριμνήσει για μια ουσιαστική στήριξη όχι μόνο των Σύριων χριστιανών που βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αλλά και του ευρύτερου προσφυγικού πληθυσμού;

Τέλος μετά το κάλεσμα του πάπα Φραγκίσκου σε κάθε ενορία να φιλοξενήσει πρόσφυγες, μετά την πρόταση  του Φιλανδού πρωθυπουργού για φιλοξενία Σύριων προσφύγων  στο σπίτι του, μετά την θερμή υποδοχή των Γερμανών στα καραβάνια των μεταναστών που κατάφεραν με τόσους κινδύνους και ταλαιπωρίες να φθάσουν στη Φρανκφούρτη εμείς πιστεύουμε ότι  ο συνοριακός φράχτης του Έβρου πρέπει στ αλήθεια ακόμα να υπάρχει;

Πόσο ακόμα θα περιμένουμε ν αλλάξουν οι συνθήκες τύπου Δουβλίνου, να υπάρξει συστηματική και ουσιαστική λύση στο πρόβλημα από τους Διεθνείς οργανισμούς, ΟΗΕ, Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες, Διεθνή Ερυθρό Σταυρό που φαίνονται αμήχανοι κι αδύναμοι να διαχειριστούν ένα τόσο μαζικό κι εκρηκτικό θέμα, πριν διαταραχτεί η οριακή ισορροπία στη γειτονική Μυτιλήνη;

Αλήθεια πόσο πόνο κι αγωνία μπορούμε ν αντέξουμε ακόμα πριν απαιτήσουμε από το κράτος , τη διεθνή κοινότητα και την κοινωνία μας ν΄αποκτήσουν ανθρωπιστικά  χαρακτηριστικά ; Μήπως η δική μας τελικά ατομική και συλλογική ευθύνη και πρωτοβουλία δώσει λύσεις ; Μήπως φοβόμαστε να τολμήσουμε; Μήπως φοβούνται κι οι πολιτικοί μας παραμονές εκλογών να τολμήσουν;

 Γιούλα Αργυρούδη