Το παραγόμενο ενημερωτικό προϊόν των ΜΜΕ μπορεί να ελέγχεται μόνο από τούς κώδικες δεοντολογίας των δημοσιογραφικών ενώσεων. Κανείς άλλος, πλην των ίδιων των δημοσιογράφων και του κοινού στο οποίο απευθύνονται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ελέγχει την ενημέρωση. Κανένα κράτος και καμία κυβέρνηση, αστυνόμος ή εισαγγελέας. Φανταστείτε δηλαδή να μπει κριτής ένα εισαγγελέας ή ένας αστυνόμος που θα αποφασίζει για το τι είναι ενημέρωση και τι δεν είναι, τι είναι ψυχαγωγία και τι δεν είναι, τι είναι τέχνη και τι δεν είναι, τι είναι είδηση και τι δεν είναι, τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι.. Αυτό παραπέμπει σε άλλες εποχές και κατ ευθείαν στην Βόρεια Κορέα..
Τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να αυτορυθμίζονται και ο μόνος έλεγχος που μπορεί και πρέπει να γίνεται είναι ως προς την επιχειρηματική νομιμότητα και βιωσιμότητα τους. Δηλαδή απλώς να λειτουργούν νομίμως, να έχουν άδεια, να τηρούν τις υποχρεώσεις τους στο κράτος και στους εργαζόμενους και εν γένει να είναι βιώσιμες και υγιείς επιχειρήσεις όπως όλες οι επιχειρήσεις ανεξαρτήτως κλάδου και αντικειμένου. Να κάνουν δηλαδή και τα τηλεοπτικά κανάλια αυτό που δεν κάνουν σήμερα και ελπίζουμε να ρυθμίσει ο καινούργιος νόμος..
Η μόνη περίπτωση που μπορεί και οφείλει να παρέμβει ο εισαγγελέας είναι για τις παραβάσεις του ποινικού νόμου και του κοινού ποινικού δικαίου γεγονός που ήδη ισχύει για όλους και χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση..
Το ίδιο περίπου πρέπει να εφαρμοστεί και σε έναν άλλον, όντως απέραντο και πολύ πιο ευαίσθητο χώρο. Στο διαδίκτυο το οποίο, αν και αποτελεί μια ξέφραγη και απέραντη ζούγκλα όπου δρα ελεύθερα κάθε ανθρώπινο θηρίο, μικρό ή μεγάλο, όμως δεν παύει να αποτελεί την μεγαλύτερη επικοινωνιακή επανάσταση από την εποχή του Γουτεμβέργιου. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα σε κάθε πολίτη, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, να χρησιμοποιεί άμεσα και διαδραστικά την επικοινωνία και να μιλά ελεύθερα για όλους και για όλα. Ο καθένας όχι μόνο μπορεί να απαντήσει και να σχολιάσει οτιδήποτε, αλλά και χωρίς καμία απολύτως οικονομική επιβάρυνση μπορεί να δημιουργήσει την ιστοσελίδα του, το μπλογκάκι του, τη σελίδα του και το προφίλ του στο φέισμπουκ και στο τουίτερ και να έχει το δικό του βήμα, να έχει φωνή και άποψη για τους πάντες και τα πάντα..
Η άποψη του πολίτη μπορεί να διατυπώνεται και ανώνυμα και κάθε απόπειρα επιβολής της επωνυμίας στον απλό πολίτη είναι έλεγχος και φίμωση της φωνής του που αντίκειται στο στοιχειώδες δικαίωμα ελευθερίας των ιδεών και του λόγου που διασφαλίζει κάθε σύνταγμα και κάθε δημοκρατικό πολίτευμα τουλάχιστον του δυτικού πολιτισμού.. Κανένα κράτος και κανένας νόμος δεν μπορεί να υποχρεώσει τον πολίτη να εκφράζει την άποψη του μόνο επώνυμα. Όπως η ψήφος του είναι μυστική και όχι επώνυμη, έτσι ο πολίτης έχει το στοιχειώδες δικαίωμα να δημοσιοποιεί την άποψη του, όχι μόνο κάθε τέσσερα χρόνια στην κάλπη, αλλά κάθε μέρα στο διαδίκτυο, έστω και ανώνυμα αν το επιθυμεί και αυτό αποτελεί την καθημερινή ψήφο του.
Το πρόβλημα του διαδικτύου δεν είναι η ανωνυμία, αλλά αυτοί που την χρησιμοποιούν και κρύβονται πίσω από αυτήν για να εξυπηρετούν τους σκοπούς τους. Όμως για κάθε άνομη περίπτωση υπάρχει ο ποινικός νόμος και το ποινικό δίκαιο και οι αρχές, οι οποίες με τη βοήθεια και πάλι της τεχνολογίας, μπορούν πολύ εύκολα να εντοπίσουν τον συγκεκριμένο ανώνυμο δράστη, την ηλεκτρονική διεύθυνση του και να τον παραπέμψουν στον εισαγγελέα. Ο πολίτης έχει το δικαίωμα να κάνει ακόμα και ερασιτεχνική ενημέρωση. Ήδη η λεγόμενη «δημοσιογραφία του πολίτη» ανθεί πραγματικά και μάλιστα τόσο καλά ώστε να ντροπιάζει πολλούς «εντεταλμένους» της επαγγελματικής δημοσιογραφίας. Το γεγονός αυτό είναι ένας ακόμη τρόπος σωστής και δημιουργικής αξιοποίησης των δυνατοτήτων της διαδικτυακής επανάστασης..
Φυσικά δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο και για την επαγγελματική ενημέρωση η οποία πρέπει να γίνεται μόνο επωνύμως και με απόλυτη διαφάνεια. Ο μόνος τρόπος δε, για να γίνει η διάκριση της επαγγελματικής ενημέρωσης από την ερασιτεχνική των πολιτών, είναι η είσπραξη διαφήμισης ή αμοιβής με οποιονδήποτε νόμιμο τρόπο, και η εφαρμογή των κανόνων που θέτουν τα αρμόδια σωματεία του χώρου. Τα επαγγελματικά σάιτς στο διαδίκτυο οφείλουν και αυτά να λειτουργούν νόμιμα, με διαφάνεια και επωνυμία, να καταβάλουν τους φόρους τους και να τηρούν τις υποχρεώσεις τους στο κράτος και στους εργαζόμενους όπως όλες οι νόμιμες και υγιείς επιχειρήσεις. Ως προς το περιεχόμενο να εμπίπτουν στους κώδικες δεοντολογίας των δημοσιογραφικών ενώσεων και μόνο. Στην περίπτωση ποινικών παραβάσεων ισχύει φυσικά και για το διαδίκτυο ο ποινικός κώδικας και νόμος και δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο αρκεί να εφαρμόζεται.
Τα πράγματα δηλαδή είναι απλά και για το διαδίκτυο. Όπως για τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, έτσι και για την διαδικτυακή ενημέρωση, κανένας εισαγγελέας και αστυνόμος, κανένα κράτος και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφασίσει για το τι είναι ενημερωτικό σάιτ και τι δεν είναι, τι είναι ψυχαγωγία και τι δεν είναι, τι είναι τέχνη και τι δεν είναι, τι είναι είδηση και τι δεν είναι.. Τόσο απλά και καθαρά.-
www.stokokkino.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου