Παρέμβαση νεο­αποικιακού τύπου: Η σύγκρουση των παπανδρεϊκών με τους καραμανλικούς

Σαν να έπεσαν από τα σύννεφα ουκ ολίγοι με την παρέμβαση της Κομισιόν στην υπόθεση Γεωργίου και της ΕΛΣΤΑΤ. Κι όμως πρόκειται για μια λογική συνέπεια του καθεστώτος επιτροπείας στο οποίο βρίσκεται η χώρα. Βαρύτατη, ασυνήθιστη, άκομψη ή όπως αλλιώς ονομαστεί. Αλλά άλλη μορφή ύπαρξης των Μνημονίων. Οταν υπάρχει ή διαφαίνεται κρίσιμη σύγκρουση συμφερόντων και εξουσιών, καταλύονται και τα προσχηματικά όρια. Οπως τώρα, με τον έμμεσο, πλην σαφέστατο, εκβιασμό προς την κυβέρνηση να χειραγωγήσει το έργο της Δικαιοσύνης.

Ετσι ώστε να μην αμφισβητηθούν ή θιγούν η Eurostat και οι άρχοντες των Βρυξελλών. Με τις όποιες ευρύτερες συνέπειες για το συντηρητικό ευρωκατεστημένο, αλλά και για τα προγράμματα «διάσωσης» της Ελλάδας. Ο «ασκός του Αιόλου» ανοίγει σε περίπτωση που στοιχειοθετηθεί παραποίηση στατιστικών στοιχείων που οδήγησαν τη χώρα στην επιτροπεία, την εθνική και λαϊκή κυριαρχία σε περίοδο εκπτώσεων. Ισχυροί άνεμοι θα κλονίσουν και το εγχώριο κομματικό σύστημα. Για διαφορετικούς λόγους τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τη ΝΔ, για να μείνουμε μόνο στους δύο.

Το ζήτημα δεν περιορίζεται σε κάποια δικαίωση μεταξύ παπανδρεϊκών και καραμανλικών. Ούτε στις ενδεχόμενες αλλαγές ισορροπιών στο εσωτερικό των δύο κομμάτων και γενικότερα στις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Σε περίπτωση συνειδητής παραποίησης και αποδοχής των στοιχείων που οδήγησαν στα μνημόνια, θα μεταβληθεί ουσιωδώς το οικονο­μι­κό και πολιτικό αφήγημα των τελευταίων έξι χρόνων. Επομένως και τρέχουσες πολιτικές (κυβερνητικές και αντιπολιτευτικές). 

Το ζήτημα Γεωργίου από την πρώτη στιγμή ήταν φανερό ότι δεν περιοριζόταν σε ευθύνες ενός συγκεκριμένου προσώπου και στατιστικών φορέων. Στην εξέλιξή του εφάπτεται, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, εμμέσως ή αμέσως, με πτυχές του συνολικού ευρωπαϊκού και ελληνικού προβλήματος. Με τη χωρίς αρχές παρέμβαση της Κομισιόν, ως προς την παραβίαση του ελληνικού Συντάγματος και του θεσμικού κεκτημένου στην ΕΕ, αναδύονται στην επιφάνεια η πυρηνική ευρωπαϊκή παθογένεια, η στρέβλωση και το δημοκρατικό έλλειμμα. 

Επειδή εδώ λόγος δεν γίνεται, πλέον, για κάποιες παραβιάσεις μνημονιακών συμφωνιών και μη εκπλήρωση ελληνικών υποχρεώσεων προς τους εταίρους- δανειστές. Καταστάσεις που επισύρουν εκβιαστικά και σωφρονιστικά μέτρα. Εδώ μιλάμε για ευθεία επέμβαση στους πυλώνες του κοινοβουλευτικού συστήματος ενός κράτους-μέλους. Το πιο επικίνδυνο δεν είναι ότι αυτή η παρέμβαση επιχειρείται με προκάλυμμα την ανεξαρτησία (διάβαζε ασυλία) του ελληνικού βραχίονα της Eurostat. 

Ούτε μόνο ότι χρησιμοποιείται ως όχημα απειλής για την πορεία του ελληνικού προγράμματος και την επικείμενη αξιολόγηση. Είναι η «κοιλιά» που τη γεννά. Η νεοαποικιακής προέλευσης και κατασκευής αντίληψη και συμπεριφορά. Ανεξαρτήτως της συνέχειας στη συγκεκριμένη υπόθεση, αυτή είναι η πραγματικότητα. 

TΑΚΗΣ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ

WWW.ETHNOS.GR