Και εδώ υπάρχει ιεραρχία και μόρια. Αν δεν συμπληρώσεις τον απαιτούμενο αριθμό νεκρών, δεν μπορείς να διεκδικήσεις αυτόν τον τίτλο.) Τα υπόλοιπα ΜΜΕ κάτι έγραψαν, κάτι είπαν, αλλά αν δεν πρόσεχες ιδιαίτερα, θα έλεγες πως είναι κάποια νέα συναυλία των εθνικών μας καλλιτεχνών. Σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου η ημέρα μιας απελευθέρωσης από έναν ξενικό ζυγό ή η ημέρα της ανεξαρτησίας από έναν αποικιοκρατικό ζυγό είναι εθνικές γιορτές. Σε εμάς δεν είναι.
Οι δύο εθνικές γιορτές που έχουμε, η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου, είναι ενάρξεις πολέμου. Στην πρώτη περίπτωση ενός απελευθερωτικού αγώνα (άσχετα αν η ημερομηνία αυτή είναι πλαστή, αλλά κρατάει τον συμβολισμό της), στη δεύτερη περίπτωση έχουμε έναν αμυντικό πόλεμο απέναντι στα φασιστικά στρατεύματα του Μουσολίνι. Και εδώ υπάρχει μια πλαστογραφία για την ηρωοποίηση του δικτάτορα Μεταξά, που δεν είπε ποτέ κανένα «Οχι».
Απλά παραδέχτηκε πως έχουμε πόλεμο με τη φασιστική Ιταλία. Και το είπε μάλιστα και στα γαλλικά. Μικρολεπτομέρειες βέβαια, αλλά έχουν τη σημασία τους. Η επίσημη Ιστορία είναι η επιλεκτική μνήμη του κράτους, που το δικαιώνει πάντα και αγνοεί τις θυσίες του λαού. Οι πόλεμοι είναι ιστορίες αυτοκρατόρων και στρατηγών και φυσικά ανώνυμων γενναίων στρατών, αλλά ποτέ πόλεμοι λαών. Αυτούς τους αγνοεί παντελώς η επίσημη Ιστορία.
Η συντριβή της στρατιωτικής μηχανής των ναζί δεν σήμαινε και την πολιτική συντριβή τους. Η ουσία του φασισμού και του ναζισμού διαφυλάχτηκε ως κόρη οφθαλμού, έγινε πολύτιμο όπλο εναντίον του κομμουνιστικού μπλοκ, μεταλλάχτηκε στην πορεία των χρόνων, για να γίνει σήμερα κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα σε όλο τον πλανήτη με τη μορφή της Ακρας Δεξιάς.
Αλλά η ήττα του ναζισμού από τις συμμαχικές δυνάμεις, πιθανότατα δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την ένοπλη αντίσταση των λαών όλης της Ευρώπης. Να σταθούμε σε δύο παραδείγματα. Δύο μικρές χώρες, η Αλβανία και η Γιουγκοσλαβία, δεν απελευθερώθηκαν ούτε από τον Κόκκινο Στρατό, ούτε από τους Αγγλο-Αμερικανούς. Ο λαός με το όπλο στο χέρι έδιωξε τους κατακτητές και επέβαλε την εθνική του ανεξαρτησία.
Ακόμα και το ίδιο το Παρίσι πρώτα έπεσε στα χέρια των ανταρτών και μετά ήρθε ο Ντε Γκολ. Ειδικά η Γιουγκοσλαβία, μετά από αυτήν την αναπάντεχη ιστορική νίκη, κατάφερε και έγινε ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος και μέγας αρωγός των απελευθερωτικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο. Γεγονός που δεν συγχωρέθηκε ποτέ από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Και όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, τη διαμέλισαν. Ο ιμπεριαλισμός, από τη στιγμή που εμφανίζεται στη σύγχρονη Ιστορία, ούτε ξεχνά ούτε συγχωρεί. Και όταν είναι περισσότεροι του ενός, τότε έχουμε παγκόσμιους πολέμους για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, δηλαδή των αγορών για τα πλεονάζοντα εμπορεύματα που δεν μπορούν να καταναλωθούν στη χώρα παραγωγής τους.
Εξελιγμένη μορφή ιμπεριαλισμού είναι η Ε.Ε. που κατακτά τις αδύνατες χώρες της Ε.Ε. (και όχι μόνο, αλλά κυρίως μεγαλουργεί και στην Αφρική) όχι με τανκς (αυτά τα πουλάει σε κάτι μαλάκες σαν και μας), αλλά με τράπεζες και πιστωτές. Οι λεγόμενοι εταίροι μας.
Αυτοί μας τροφοδοτούν με νέα δάνεια για να πληρώσουμε τα παλιότερα, και μεις πανηγυρίζουμε κάθε φορά που μας δίνουν μια γερή δαγκωματιά, για να αρπάξουν ένα κομμάτι από τον εθνικό μας κορμό. Δηλαδή τη σάρκα μας και τα οστά μας, τον μισθό μας και τη σύνταξή μας για να πληρώνουμε ένα ξένο χρέος.
Οι λαοί κατά κανόνα είναι δεξιοί και υποταγμένοι στη μοίρα τους. Από τη στιγμή που διαμορφώνονται ιεραρχικές κοινωνίες που στηρίζονται στην εξουσία των ολίγων και των πλουσίων, έχουν αναπτυχθεί εκατομμύρια τεχνικές υποταγής. Από την ωμή βία έως τη θεοποίηση της εξουσίας (Ελέω Θεού Βασιλεύς).
Δηλαδή ο Θεός έχει αντιπρόσωπο στη Γη τον ανώτατο άρχοντα (αυτοκράτορας, βασιλιάς, νόμος ή Ιστορία -ανάλογα με το καθεστώς-) και ο άνθρωπος πρέπει να είναι πιστός και υπάκουος. Δηλαδή φτωχός και σκλάβος γιατί αυτός είναι θεϊκός νόμος. Εντούτοις οι άνθρωποι σε όλη την ιστορία τους εξεγείρονται και επαναστατούν.
Και αυτά τα κινήματα δημιουργούν τον πολιτισμό και τους θεσμούς, όσο και αν η διάρκειά τους είναι περιορισμένη. Και ακόμα και όταν τα κινήματα σφαγιάζονται φρικτά, π.χ. Παρισινή Κομμούνα, οι ιδέες και τα αιτήματά τους περνούν στις επόμενες γενιές. Τέτοιο γεγονός ήταν η Εθνική Αντίσταση. Από τα κορυφαία γεγονότα, αν όχι το μεγαλύτερο αυτού του έθνους.
Δεν θα έπρεπε να ήταν η κορυφαία μας εθνική γιορτή και όχι μια Β’ Fest στο πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ; Αλλά ξέχασα. Αυτά θα μπορούσε να τα έκανε μια αριστερή κυβέρνηση. Η νεο-Δεξιά που μας κυβερνάει για ποιο λόγο να το κάνει;
Για να δυσαρεστήσει τα αφεντικά; Κανείς δεν παίζει με το ψωμάκι της εξουσίας.
Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου