Το σύστημα Soros

Η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας συμβαδίζει απόλυτα με τις αντιλήψεις του δισεκατομμυριούχου και με την αντιπαλότητα του απέναντι στη Ρωσία,  ενώ είναι ιδανική η ύπαρξη αριστερών κυβερνήσεων στην Ελλάδα και στα Σκόπια – με την εισροή μεταναστών στην ΕΕ που επίσης διευκολύνεται από αριστερές κυβερνήσεις να είναι μέρος της επίτευξης της «ανοιχτής κοινωνίας» που υποστηρίζει.  

Σχετικά πρόσφατα ο ίδιος ο κ. Soros, φανατικός υποστηρικτής της θεωρίας της «ανοιχτής κοινωνίας», δήλωσε την εμπλοκή του στη μεταναστευτική κρίση της Μέσης Ανατολής, έχοντας αναφέρει πως τα εθνικά σύνορα αποτελούν εμπόδιο (πηγή) – υπενθυμίζοντας πως είναι ένας από τους κυριότερους υπέρμαχους της Ε.Ε. και της παγκοσμιοποίησης, ότι είχε δηλώσει Χριστιανός στην πατρίδα του την Ουγγαρία για να αποφύγει τη δίωξη των Εβραίων από τους ναζί, πως σπούδασε στο «London School of Economics» που ιδρύθηκε από δύο σοσιαλιστές και θεωρείται κέντρο της μαρξιστικής σκέψης, καθώς επίσης ότι είναι οπαδός του κυνηγημένου από τους ναζί Εβραίου της κεντρικής Ευρώπη K. Popper, ο οποίος έγραψε το περίφημο βιβλίο «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της» στη Ν. Ζηλανδία που είχε καταφύγει.

Το βιβλίο αυτό είναι το «κλειδί» για την κατανόηση των κινήτρων του κ. Soros, ενώ αποτελεί την κυρίαρχη πολιτική της οργάνωσης του με την ονομασία «Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας» (Open Society) – το οποίο ενεργοποιείται σε πάρα πολλές χώρες του πλανήτη, χρηματοδοτούμενο από το δισεκατομμυριούχο. Σε γενικές γραμμές πάντως, η θέση του K. Popper είναι πως υπάρχουν δύο τύποι κοινωνιών στην παγκόσμια ιστορία: (α) οι ανοιχτές και (β) οι κλειστές.

Μία κλειστή κοινωνία τώρα, όπως η φασιστική, είναι φυλετική και ιεραρχική, διαθέτει έναν άκαμπτο πολιτισμό βασισμένο σε σταθερές, αναλλοίωτες πεποιθήσεις για την πραγματικότητα, ενώ είναι αρνητική στην είσοδο ξένων για να μην αλλάξει η κοινωνική δομή της. Αντίθετα, μία ανοιχτή κοινωνία εξελίσσεται διαρκώς, δεν έχει άκαμπτες πεποιθήσεις, δεν «εμποδίζεται» από τη θρησκεία ή από τον αρχαίο πολιτισμό της, ενώ είναι δημιουργική και ανοιχτή στους ξένους μετανάστες.

Εν προκειμένω, η Ε.Ε. οικοδομήθηκε για να είναι μία ανοιχτή κοινωνία, αφού θεμέλιος λίθος της είναι η έννοια του «άριστου νομισματικού χώρου» – δηλαδή η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ανθρώπων και εμπορευμάτων, όπως σχεδιάζεται ευρύτερα σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Υποστηρίζεται λοιπόν φανατικά από τον κ. Soros, ο οποίος ενοχοποίησε τη γερμανική κυβέρνηση για τα σημερινά της προβλήματα – γνωρίζοντας πως οι άνθρωποι αντιδρούν όταν μειώνεται το βιοτικό τους επίπεδο (για παράδειγμα, πριν από την κρίση υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι που τάσσονταν κατά της Ευρωζώνης και της ΕΕ).

Άλλωστε, στηριζόμενος ακριβώς στη μείωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού των χωρών που τοποθετεί στο στόχαστρο, υποκινεί τις κοινωνικές επαναστάσεις σε κράτη που ο ίδιος θεωρεί πως έχουν απολυταρχική διακυβέρνηση – όπως οι Η.Π.Α. υπό τον κ. Trump, η Βρετανία με τους οπαδούς του BREXIT που απειλεί να διαλύσει την Ε.Ε., η Ρωσία υπό τον κ. Putin, η Ουγγαρία του κ. Orban κοκ.

Από πολιτικής πλευράς, ο K. Popper υποστηρίζει πως οι δημοκρατικές κοινωνίες είναι ανοιχτές, ενώ οι ολοκληρωτικές κλειστές – όπου όμως ένα δημοκρατικό κράτος οφείλει να προσπαθήσει να «σβήσει» εντελώς την εθνική του ταυτότητα, καθώς επίσης οποιαδήποτε ίχνη της πολιτιστικής του κληρονομιάς, για να καταφέρει να είναι ελεύθερο αποφεύγοντας κάθε μορφή τυραννίας. Έτσι προωθούνται οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες και τα ανοιχτά σύνορα – μία ιδεολογία που ταιριάζει απόλυτα με το μαρξιστικό διεθνισμό, σημειώνοντας πως ο K. Popper κατηγορούσε τον Μαρξ, λέγοντας πως δεν ήταν αρκετά ριζοσπαστικός όσον αφορά τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες και τα ανοιχτά σύνορα.

Περαιτέρω, όπως ακριβώς οι θρησκείες, έτσι και οι πολιτικές ιδεολογίες είναι εξαιρετικά ισχυρές στην κινητοποίηση μεγάλων ομάδων ανθρώπων – γεγονός που τεκμηριώνεται από το ότι, τα μαζικά κινήματα του εικοστού αιώνα, οι πόλεμοι δηλαδή, οι πολιτικές και οι πολιτιστικές επαναστάσεις, δρομολογήθηκαν από τη δύναμη των ιδεολογικών πεποιθήσεων. Η σημαντικότερη όμως δυσλειτουργία τους είναι η διαίρεση των κοινωνιών/κρατών σε αντίπαλες ομάδες – καρπός της οποίας είναι η πολιτική βία και οι συχνά αιματηρές συγκρούσεις. 

Οφείλει δε να σημειωθεί πως οι οπαδοί αυτών των πολιτικών ιδεολογιών δεν γεννιούνται ως τέτοιοι, αλλά δημιουργούνται, κατασκευάζονται – κυρίως με τη βοήθεια της διαφήμισης και της προπαγάνδας, οι οποίες απαιτούν χρήματα.

Συνοψίζοντας, η ιδεολογία της «ανοιχτής κοινωνίας» ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό με τη μαρξιστική θεωρία – γεγονός που σημαίνει πως οι καλύτεροι υποστηρικτές της είναι τα πάσης φύσεως αριστερά κινήματα, ενώ οι αντίπαλοι της τα συντηρητικά και ιδιαίτερα τα ακροδεξιά. Ως εκ τούτου γίνεται προσπάθεια να χαρακτηρισθούν οι ηγέτες τους που δεν υπακούουν «λαϊκιστές» (μία λέξη που έχει αναχθεί σε προσβλητική, παρά το ότι στην ουσία περιγράφει αυτούς που είναι εναντίον του κατεστημένου – ειδικά τους πολιτικούς που δεν θεωρούν πως οι δικές τους αντιλήψεις είναι αλάνθαστες, αλλά εκείνες του συνόλου των Πολιτών που ασφαλώς οφείλουν να σέβονται), φασίστες, ρατσιστές, ξενοφοβικοί κοκ. – έτσι ώστε να μην μπορέσουν να παραμείνουν στην εξουσία.

Δυστυχώς όμως για τον κ. Soros, η χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε το 2008, η μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων που επιδεινώθηκε από την πολιτική των κεντρικών τραπεζών (με την οποία μεταφέρθηκε μεγάλο μέρος του πλούτου από τα κάτω προς τα επάνω), καθώς επίσης η ευρωπαϊκή κρίση χρέους, έφεραν στην εξουσία εκείνες ακριβώς τις δυνάμεις που θεωρεί εχθρικές – όπως στις Η.Π.Α. και αλλού. Την ίδια στιγμή το νούμερο ένα θετικό παράδειγμα μίας ανοιχτής κοινωνίας, η σοσιαλιστική Σουηδία, δεν κατάφερε να αφομοιώσει τις μαζικές εισροές μεταναστών – αποτελώντας ουσιαστικά ένα αποτυχημένο πείραμα της νέας τάξης πραγμάτων που ονειρεύεται.

Από την άλλη πλευρά τώρα ο G. Orwell, πρώην μαρξιστής, προειδοποίησε με το βιβλίο του «1984» πως μία νέα πολιτική κίνηση, οι «ολοκληρωτικοί σοσιαλιστές», θα παραποιούσαν το νόημα λέξεων όπως «φιλελευθερισμός», «ποικιλομορφία» και «ανοχή απέναντι στους μετανάστες», για να εξαπατήσουν τους Πολίτες και να επιβάλλουν τους στόχους τους – υπενθυμίζοντας πως επικρατεί γενικότερα η αντίληψη στα αριστερά κινήματα σήμερα, ειδικά στις Η.Π.Α., σύμφωνα με την οποία ο χριστιανικός δυτικός πολιτισμός ήταν υπεύθυνος για την άνοδο του ναζισμού, παρά το ότι ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ προέκυψε ξεκάθαρα από τη μαρξιστική φιλοσοφία.

Στα πλαίσια αυτά, είναι φανερό πού στοχεύει ο κ. Soros με τις οργανώσεις του – ενώ ασφαλώς δεν πρέπει να οδηγηθεί κανείς στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, υποστηρίζοντας απολυταρχικά καθεστώτα επειδή είναι εχθρικά προς τον δισεκατομμυριούχο. Σε κάθε περίπτωση, η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια συμβαδίζει με της αντιλήψεις του κ. Soros (άρα με αυτές του βαθέως αμερικανικού κράτους που στηρίζει όπως ο κ.  Soros τους Δημοκρατικούς) από πολλές πλευρές, όπως η αντιπαλότητα του με τη Ρωσία – ενώ είναι ιδανική για την εξυπηρέτηση της ιδεολογίας του η ύπαρξη αριστερών κυβερνήσεων στην Ελλάδα και στα Σκόπια, γεγονός που επεξηγεί τη βιασύνη να υπογραφεί η συμφωνία (από γεωπολιτικής πλευράς συμβαδίζει με τα συμφέροντα της Γερμανίας – ανάλυση). Εύλογα λοιπόν θα χρημάτισε όσους τοποθετήθηκαν υπέρ, όχι μόνο στα Σκόπια, χρηματοδοτώντας επί πλέον τα ΜΜΕ για να υποστηρίξουν τη διαδικασία ένθεν κακείθεν – κάτι που έχει τεκμηριωθεί με διάφορους τρόπους.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η άποψη του κ. Soros για τους πολιτικούς – όπου θεωρεί πως αναπτύσσουν τεχνικές εκμετάλλευσης του κοινού, ανάμεσα στις υποσχέσεις και στις πράξεις. Πιστεύει όμως πως οι ψηφοφόροι ευθύνονται επίσης, επειδή τοποθετούν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα επάνω από τα συμφέροντα της κοινότητας – οπότε οι πολιτικοί με τη σειρά τους επιχειρούν να επικαλεσθούν το ατομικό, ιδιοτελές συμφέρον των ψηφοφόρων.

Λόγω του ότι τώρα οι πολιτικοί δεν μπορούν να ικανοποιήσουν όλα τα συμφέροντα, αναγκάζονται να καταφεύγουν σε συμβιβαστικό παζάρεμα με ειδικά συμφέροντα – ενώ η διαδικασία αυτή επιδεινώνεται, όταν οι ψηφοφόροι παύουν να νοιάζονται εάν οι υποψήφιοι τους εξαπατούν και ψεύδονται, στο βαθμό που αυτοί εξυπηρετούν τα δικά τους προσωπικά ή συντεχνιακά συμφέροντα.

Η διαφθορά δε γίνεται απόλυτη, όταν στο παιχνίδι υπεισέρχεται το χρήμα – με αποτέλεσμα οι μόνοι υποψήφιοι που μπορούν να εκλεγούν να είναι αυτοί που συναλλάσσονται με τις ομάδες ειδικών συμφερόντων, κυρίως σε χώρες όπως οι Η.Π.Α. (με εξαίρεση τον κ. Trump που διέθετε δικά του χρήματα). Ακόμη χειρότερα, οι ψηφοφόροι έχουν πάψει πλέον να επιθυμούν την εντιμότητα των πολιτικών, κρίνοντας τους με βάση την ικανότητα τους να εκλεγούν – οπότε τα χρήματα για την στήριξη της προβολής τους διαδραματίζουν πια κυριαρχικό ρόλο.

Για παράδειγμα, όταν ένα κόμμα εμφανίζεται ισχυρό από τις δημοσκοπήσεις που πληρώνει το ίδιο ή/και οι υποστηρικτές του, τότε από αυτό και μόνο οι πιθανότητες του να εκλεγεί είναι πολύ μεγαλύτερες – ενώ προσελκύει περισσότερα στελέχη, επειδή «μυρίζονται αίμα», με την έννοια πως οι προοπτικές εκλογής τους αυξάνονται εάν συμμετέχουν σε αυτό το κόμμα, ανεξάρτητα από την πολιτική  ιδεολογία τους, εάν το κατηγορούσαν στο παρελθόν κοκ., αφού αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο ο μισθός και τα προνόμια του βουλευτή. Ως εκ τούτου, σε ένα τόσο διαφθαρμένο κοινωνικό περιβάλλον, οι δυνατότητες επιρροής των οικονομικά ισχυρών, όπως του κ. Soros, είναι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά μεγάλες – ενώ των πολιτικών μηδαμινές.

Βασίλης Βιλιάρδος, Economist

analyst.gr