Ο Βαγγέλας τρούπωσε

Τον θυμόσαστε τον Κώστα Βουτσά στην γνωστή ταινία, που έλεγε εγώ θέλω να τρουπώσω κι όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους; Τρούπωσε ο Βουτσάς και μετά δεν ξετρούπωνε με τίποτα, διευθυντής της εταιρείας έγινε, παραγκωνίζοντας τον Αυλωνίτη και τον Ρίζο. Τρούπωσε ο Βουτσάς στην εταιρεία, τρούπωσε και ο Μεϊμαράκης στη Νέα Δημοκρατία, μπήκε ως μεταβατικός και κοντεύει να γίνει μόνιμος. Το χειρίστηκε έξυπνα ο Βαγγέλης, αν με αμφισβητείτε, είπε, τότε να πάμε για εκλογή αρχηγού στις 30 Αυγούστου, να τελειώνει το παραμύθι. Το είπε και σχίστηκε το καταπέτασμα, εξήντα βουλευτές έσπευσαν να μαζέψουν υπογραφές στήριξης, κάτσε Βαγγέλη μέχρι την Άνοιξη του 2016 και μετά βλέπουμε.
Οι εξήντα από τους εβδομήντα έξι βουλευτές της Ν.Δ. ζητούν να παραμείνει αρχηγός ο Μεϊμαράκης. Βουλευτές απ' όλες τις τάσεις απεύχονται την άμεση εκλογή αρχηγού, διότι γνωρίζουν ότι η διαδικασία θα καταλήξει σε μέγα μπάχαλο, ενδεχομένως και σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Είναι πολλοί οι ανοιχτοί λογαριασμοί στη Ν.Δ., η ακροδεξιά διακυβέρνηση Σαμαρά έχει αφήσει βαθιές πληγές, έστειλε την ελληνική Δεξιά δεκαετίες πίσω, στο πιο σκοτεινό και αποτρόπαιο παρελθόν της. Δεν το βάζουν κάτω οι ακροδεξιοί, επιμένουν να διεκδικούν το κόμμα μέσω του φοβερού διδύμου Βορίδη- Άδωνη, ενώ δεν λείπουν και οι ψίθυροι για επιστροφή του Σαμαρά. Ο Αντώνης νοιώθει δικαιωμένος από τις εξελίξεις και θέλει να ξαναπρωθυπουργέψει.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Από τη μια το μπλοκ των ακροδεξιών και από την άλλη η οικογένεια Μητσοτάκη, η Ντόρα και ο Κυριάκος. Δεν είναι οικογενειακό το ζήτημα, είναι ιδεολογικό, τα δύο αδέλφια εκπροσωπούν, με τον τρόπο του ο καθένας, τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της ελληνικής Δεξιάς. Όχι ότι οι άλλοι είναι κεϋνσιανιστές, απλώς η Ντόρα και ο Κυριάκος εκφράζουν την καθαρότητα του αγοραίου φιλελευθερισμού, θεωρούν μάλιστα ότι τώρα, στην συγκυρία του τρίτου Μνημονίου, είναι η κατάλληλη ώρα για να επιβληθούν οι ιδέες τους στο κόμμα.

Τούτων δοθέντων, η παράταση της αρχηγίας του Μεϊμαράκη μοιάζει ως η πιο εύλογη επιλογή. Ο Βαγγέλης είναι ψιλοκεντρώος, είναι παλαιοκομματικός, είναι έμπειρος, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κρατήσει το κόμμα εν λειτουργία. Εν λειτουργία μεν, σε πολύ χαμηλές στροφές δε, σαν το σαραβαλάκι που δεν του πατάς το γκάζι από φόβο μη σου σκάσει στα χέρια. Ο Μεϊμαράκης είναι επιλογή αυτοσυντήρησης και ταυτοχρόνως επιλογή ήττας. Μέχρι την Άνοιξη του 2016 θα έχουν γίνει σίγουρα εκλογές κι όταν πηγαίνεις στη μάχη με αρχηγό μουχλιασμένο, έκτακτης ανάγκης, χωρίς καθαρή εντολή από το κόμμα και τη βάση του, πας για να τη χάσεις αέρα πατέρα.

Εκτός αντίπαλο θα παίξει η Αριστερά στις επόμενες εκλογές, θα τις κερδίσει σίγουρα, εκτός κι αν αποφασίσει να αναγάγει σε αντίπαλο τον εαυτό της. Ονομάζεται και πολιτικό αυτοάνοσο.
Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη