Τα γαλάζια μάτια του Ιησού

Ο αρχετυπικός Ιησούς είναι χολυγουντιανός. Τα τεράστια γαλάζια μάτια και τα ξανθά μακριά μαλλιά του Ρόμπερτ Πάουελ επέλεξε ο Τζεφιρέλι για να μεταφέρει στο πανί μια μεσσιανική πνευματικότητα. Έναν Ιησού θείο κι όχι ανθρώπινο. Κανείς δεν θέλει να απογοητεύσει το κοινό με έναν μελαχρινό τυπικό Ιουδαίο. Ίσως γιατί κανείς δυτικός δεν λαχταρά να λατρέψει έναν ανατολίτη για Μεσσία.

Κι ακόμη περισσότερο κανείς δεν αποδέχεται έναν ανθρώπινο Μεσσία. Όλων το μυαλό πάει στο μύρο που αναβλύζει μυστηριακά κι νοιώθει φρίκη στην ιδέα της  μυρωδιάς εκκρίσεων, ιδρώτα, σπέρματος και εκείνης της τρομακτικής ξινίλας του αίματος. Η ανθρωπίλα βλέπετε, προβοκάρει τα υψιπέτη του Ουρανού.

Ο Ουρανός απαιτεί την Ανάσταση που τάζουν οι Αρχιερείς, μεσίτες  που εμπορεύονται τον Νόμο και την Τάξη. «Θέλεις να πας στον κόσμο με αδειανά τα χέρια, με κάποια αόριστη υπόσχεση ελευθερίας, που οι άνθρωποι με την ανοησία τους και την έμφυτη ανηθικότητά τους δεν μπορούν καθόλου να την καταλάβουν, μια ελευθερία που τους φοβίζει, γιατί δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει τίποτα και ποτέ πιο ανυπόφορο για τον άνθρωπο και για την κοινωνία, από τούτη την ελευθερία» επιτιμά ο Μέγας Ιεροεξεταστής τον Ιησού.

Κι υπάρχουν κι άλλοι. Αυτών που το βλέμμα δεν βρίσκει να ακουμπήσει τίποτα στέρεο στα υψιπετή. Όσοι δεν βλέπουν παρά μόνο την υποκρισία της ηθικολογίας στους μεσίτες του Ουρανού και στους απολογητές των Εξουσιών τους. Όσοι στα γήινα σκαλώσαμε, με αυτά ταξιδεύουμε σε τούτο το βίο, και με σεβασμό μεγάλο και ευλάβεια περισσή, θρησκευόμαστε τον Άνθρωπο.

Η ανθρωπίλα, ο γήινος Ουρανός.

Κι είναι η μυρωδιά του φόβου του κάθε Ιησού που φωνάζει «Ηλι, Ηλί, λαμά σαβαχθανί». Κι είναι ο πόνος της κάθε Παναγιάς που θρηνεί σπαραχτικά «ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, που έδυ σου το κάλλος». Κι είναι οι Πέτροι που σκιάζονται και λιποτακτούν, κι είναι οι Ιούδες που εξαγοράζονται, κι είναι οι Θωμάδες που ψάχνουν να ακουμπήσουν τον τύπο των ήλων για να πειστούν, κι είναι οι Μαγδαληνές, ταπεινές ερωμένες που γονατίζουν μπροστά στο φάσμα της  απώλειας.  Οι αιώνιοι πρωταγωνιστές του Δράματος. Ενός Δράματος τόσο Ανθρώπινου που μετουσιώνεται σε θείο, τόσο γήινου που μετουσιώνεται σε ουράνιο.

Κι είναι όλοι όσοι απέναντι τους θα έχουν, στον αιώνα των αιώνων, τους Εκατόνταρχους, τους Πόντιους Πιλάτους, τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, τους Άννες και τους Καϊάφες γιατί τολμούν να αμφισβητήσουν την Εξουσία, την Τάξη, τους Νόμους τους. Την… κανονικότητα τους.  Κι ίσως ακόμη χειρότερο, όλοι όσοι απέναντι τους θα έχουν το πλήθος το απρόσωπο, να απάντα Βαραββά, στο αιώνια κάλπικο ερώτημα των Αρχιερέων. Πάντα επίκαιρη η απελευθέρωση του ληστή, σταυρώνοντας φτωχοδιάβολους και κολασμένους της γης.

Κι όσων από το πλήθος, οι φωνές για Ιησού υψώνονται, είναι αυτοί που εικόνισμα έχουν τον Άνθρωπο. Είναι αυτοί που δοξάζουν το πιο μεγάλο έργο τέχνης, το απόλυτα μοναδικό, τον κάθε Άνθρωπο. Δοξάζοντας ως μεγαλείο όχι την τελειότητα, αλλά την μοναδικότητα, λουσμένη στις μύριες όσες αδυναμίες του. Δοξάζοντας τη θαλπωρή της ανθρωπίλας, δοξάζοντας τη μοιρασιά στο βάρος του σταυρού του καθενός.

Σε όποια Ανάσταση κι αν προσβλέπετε σας την εύχομαι από καρδιάς. Στον Ουρανό ή στη Γη.

 .koutipandoras.gr