της Π. Ρηγοπούλου
Η τρόικα και η κυβέρνηση μπορούν να πιστωθούν και με κάτι το θετικό.
Κάνουν ό,τι μπορούν για να διευρύνουν τους πολιτικούς ορίζοντες της αριστεράς ή, πιο απλά, των ανθρώπων που νιώθουν να πνίγονται από όσα πράγματι επιβάλλει το Μνημόνιο και όσα άλλα μας επιβάλλονται εν ονόματί του. Ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιούν αυτή την προσφορά είναι βέβαια κάπως ανορθόδοξος. Πρόκειται για τη συνεχή τους προσπάθεια υποτίμησης και απαξίωσης μιας χώρας στο σύνολό της, αλλά και της κάθε κοινωνικής κατηγορίας και επαγγελματικού κλάδου ξεχωριστά, έτσι που η ο διασυρμός και η χλεύη να προστίθενται στον πολιτικό και τον οικονομικό πόλεμο. Πρόσφατα ωστόσο στόχος αυτού του χλευασμού δεν είναι πια μόνον τα έμψυχα θύματα, αλλά και τα άψυχα.
Ο ΛΟΓΟΣ για τις παραλίες, τα βουνά και τις ραχούλες που ο κ. υπουργός των Οικονομικών ανέφερε υποτιμητικά, ειρωνευόμενος όσους ανησυχούσαν για την εκποίηση εθνικής γης, ώστε να μαζευτούν τα 50 δισ. Τα χρήματα, δηλαδή, που δέχτηκαν να εξασφαλίσουν, αν και σχεδόν θύμωσαν και μάλωσαν την τρόικα διότι μας φανέρωσε το μυστικό πριν από τους ίδιους, παρουσιάζοντάς τους σαν αυτό που είναι: πειθήνιοι εντολοδόχοι. Η δήλωση του κ. υπουργού μας καθησύχαζε ότι δεν θα πουληθούν τα βουνά και οι ραχούλες της Ελλάδας, που έτσι κι αλλιώς παρουσιάστηκαν σαν κάτι το εντελώς φαιδρό και αμελητέο. Κατά σύμπτωση ο συνδυασμός των συγκεκριμένων λέξεων προέρχεται από ένα φαιδρό και αμελητέο τραγούδι που κάποιες ανώριμες με αυτοκτονικές τάσεις Σουλιώτισσες λέγεται ότι χόρεψαν πριν από κάτι αιώνες. Και το μήνυμα είναι διπλό: όσοι ασχολούνται με το αν θα ξεπουληθούν κάτι ασήμαντα χώματα και νερά δεν αξίζουν παρά την υπουργική κοροϊδία. Αλλά και όσοι εκ των ψηφοφόρων προέρχονται από τα βουνά και τους λόγγους της ελληνικής επαρχίας και ψήφισαν τον κ. υπουργό, με τη γνωστή γαλαζοαίματη καταγωγή, πρέπει να ντρέπονται για τη χωριατιά τους.
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ της γενικότερης υποτίμησης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο ξεκίνησε μαζί με την «ανακάλυψη» της οικονομικής μας κρίσης από την κυβέρνηση. Ίσως μάλιστα τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία από την υπόθεση της υποτίμησης αυτής είναι ότι οι εκφράσεις απαξίωσης της χώρας προέρχονταν και από κυβερνητικά γερμανικά χείλη και ότι η πολιτισμική υποτίμηση των Ελλήνων συνδυαζόταν με ευχές -ή μάλλον σχέδια- να πουληθούν μισοτιμής κάτι λίγα μνημεία και νησιά. Το παιχνίδι ωστόσο της υποτίμησης δεν περιορίστηκε στους Γερμανούς. Ο πρωθυπουργός μας είχε φαίνεται δηλώσει ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα, ό αντιπρόεδρος κ. Πάγκαλος διεύρυνε τις βουλιμικές τάσεις του σε όλους μας και το σύνολο των επαγγελματικών κλάδων και των κοινωνικών στρωμάτων, αλλά ιδίως των πιο «ταπεινών», χρεώθηκε με τις κατηγορίες της απάτης, της τεμπελιάς και της αναξιοκρατίας. Πρέπει να πούμε ότι η προσπάθεια είχε κάποια επιτυχία, καθώς καλλιέργησε σε μερίδα του κόσμου την ενοχή, την καχυποψία, την μνησικακία, έτσι που να δυσκολεύει η αγωνιστική συσπείρωση που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την ολομέτωπη επίθεση.
ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ υπουργικές δηλώσεις το σχήμα ολοκληρώνεται: Οι ανάξιοι, τεμπέληδες χαραμοφάιδες άνθρωποι κατοικούν σε ανάξιους λόγου -έστω και ειρωνικού- λόγγους, βουνά και ραχούλες, που, και να πουληθούν λιγουλάκι, δεν τρέχει τίποτε. Σε αυτές όμως τις κυνικές δηλώσεις που συμπληρώνουν τις κυνικές πράξεις έγκειται και οι αναπάντεχη προσφορά: Η παραδοσιακή αριστερή σκέψη έτεινε να υποβαθμίζει το ηθικό και το συναισθηματικό στοιχείο για χάρη του πολιτικού και του οικονομικού. Παρ’ όλο όμως που η σημερινή συγκυρία μας κάνει όλους να σκεφτόμαστε με αγωνία την οικονομία πρέπει να συνειδητοποιήσουμε δύο πράγματα: ότι η ηθική υποτίμηση είναι -και- οικονομικό μέγεθος και ότι η αξιοπρέπειά μας ως ατόμων και ως συνόλου, η αξιοπρέπεια που υποτιμάται, εκτός από όλους τους άλλους τρόπους, και από παρόμοιες εκδηλώσεις απροκάλυπτου κυνισμού, πρέπει να γίνει δύναμη αντίστασης.
Από την Αυγή της 27/02/2011
Πηγή
Κάνουν ό,τι μπορούν για να διευρύνουν τους πολιτικούς ορίζοντες της αριστεράς ή, πιο απλά, των ανθρώπων που νιώθουν να πνίγονται από όσα πράγματι επιβάλλει το Μνημόνιο και όσα άλλα μας επιβάλλονται εν ονόματί του. Ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιούν αυτή την προσφορά είναι βέβαια κάπως ανορθόδοξος. Πρόκειται για τη συνεχή τους προσπάθεια υποτίμησης και απαξίωσης μιας χώρας στο σύνολό της, αλλά και της κάθε κοινωνικής κατηγορίας και επαγγελματικού κλάδου ξεχωριστά, έτσι που η ο διασυρμός και η χλεύη να προστίθενται στον πολιτικό και τον οικονομικό πόλεμο. Πρόσφατα ωστόσο στόχος αυτού του χλευασμού δεν είναι πια μόνον τα έμψυχα θύματα, αλλά και τα άψυχα.
Ο ΛΟΓΟΣ για τις παραλίες, τα βουνά και τις ραχούλες που ο κ. υπουργός των Οικονομικών ανέφερε υποτιμητικά, ειρωνευόμενος όσους ανησυχούσαν για την εκποίηση εθνικής γης, ώστε να μαζευτούν τα 50 δισ. Τα χρήματα, δηλαδή, που δέχτηκαν να εξασφαλίσουν, αν και σχεδόν θύμωσαν και μάλωσαν την τρόικα διότι μας φανέρωσε το μυστικό πριν από τους ίδιους, παρουσιάζοντάς τους σαν αυτό που είναι: πειθήνιοι εντολοδόχοι. Η δήλωση του κ. υπουργού μας καθησύχαζε ότι δεν θα πουληθούν τα βουνά και οι ραχούλες της Ελλάδας, που έτσι κι αλλιώς παρουσιάστηκαν σαν κάτι το εντελώς φαιδρό και αμελητέο. Κατά σύμπτωση ο συνδυασμός των συγκεκριμένων λέξεων προέρχεται από ένα φαιδρό και αμελητέο τραγούδι που κάποιες ανώριμες με αυτοκτονικές τάσεις Σουλιώτισσες λέγεται ότι χόρεψαν πριν από κάτι αιώνες. Και το μήνυμα είναι διπλό: όσοι ασχολούνται με το αν θα ξεπουληθούν κάτι ασήμαντα χώματα και νερά δεν αξίζουν παρά την υπουργική κοροϊδία. Αλλά και όσοι εκ των ψηφοφόρων προέρχονται από τα βουνά και τους λόγγους της ελληνικής επαρχίας και ψήφισαν τον κ. υπουργό, με τη γνωστή γαλαζοαίματη καταγωγή, πρέπει να ντρέπονται για τη χωριατιά τους.
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ της γενικότερης υποτίμησης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο ξεκίνησε μαζί με την «ανακάλυψη» της οικονομικής μας κρίσης από την κυβέρνηση. Ίσως μάλιστα τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία από την υπόθεση της υποτίμησης αυτής είναι ότι οι εκφράσεις απαξίωσης της χώρας προέρχονταν και από κυβερνητικά γερμανικά χείλη και ότι η πολιτισμική υποτίμηση των Ελλήνων συνδυαζόταν με ευχές -ή μάλλον σχέδια- να πουληθούν μισοτιμής κάτι λίγα μνημεία και νησιά. Το παιχνίδι ωστόσο της υποτίμησης δεν περιορίστηκε στους Γερμανούς. Ο πρωθυπουργός μας είχε φαίνεται δηλώσει ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα, ό αντιπρόεδρος κ. Πάγκαλος διεύρυνε τις βουλιμικές τάσεις του σε όλους μας και το σύνολο των επαγγελματικών κλάδων και των κοινωνικών στρωμάτων, αλλά ιδίως των πιο «ταπεινών», χρεώθηκε με τις κατηγορίες της απάτης, της τεμπελιάς και της αναξιοκρατίας. Πρέπει να πούμε ότι η προσπάθεια είχε κάποια επιτυχία, καθώς καλλιέργησε σε μερίδα του κόσμου την ενοχή, την καχυποψία, την μνησικακία, έτσι που να δυσκολεύει η αγωνιστική συσπείρωση που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την ολομέτωπη επίθεση.
ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ υπουργικές δηλώσεις το σχήμα ολοκληρώνεται: Οι ανάξιοι, τεμπέληδες χαραμοφάιδες άνθρωποι κατοικούν σε ανάξιους λόγου -έστω και ειρωνικού- λόγγους, βουνά και ραχούλες, που, και να πουληθούν λιγουλάκι, δεν τρέχει τίποτε. Σε αυτές όμως τις κυνικές δηλώσεις που συμπληρώνουν τις κυνικές πράξεις έγκειται και οι αναπάντεχη προσφορά: Η παραδοσιακή αριστερή σκέψη έτεινε να υποβαθμίζει το ηθικό και το συναισθηματικό στοιχείο για χάρη του πολιτικού και του οικονομικού. Παρ’ όλο όμως που η σημερινή συγκυρία μας κάνει όλους να σκεφτόμαστε με αγωνία την οικονομία πρέπει να συνειδητοποιήσουμε δύο πράγματα: ότι η ηθική υποτίμηση είναι -και- οικονομικό μέγεθος και ότι η αξιοπρέπειά μας ως ατόμων και ως συνόλου, η αξιοπρέπεια που υποτιμάται, εκτός από όλους τους άλλους τρόπους, και από παρόμοιες εκδηλώσεις απροκάλυπτου κυνισμού, πρέπει να γίνει δύναμη αντίστασης.
Από την Αυγή της 27/02/2011
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου