Διάκριση εξουσιών και εξουσία διακρίσεων

Στη φούρια και στα δύσκολα των ημερών, το να κλείνεσαι στον εαυτό σου και σε όσα προσωπικά σε απασχολούν ίσως είναι κάτι φυσικό· πρώτα η επιβίωση που λέμε.   Όμως το συνεχές «δε βαριέσαι» στα προβλήματα του άλλου, αυτή η διαρκής «ανάπαυση» της συνείδησης, ακόμα και εκεί που θα έπρεπε να γρηγορεί, δεν είναι και η καλύτερη απάντηση σε όσα προσωπικά σε απασχολούν, πιθανότατα μάλιστα τα περιπλέκει, τα κάνει πιο δύσκολα. 

Μας λένε και παπαγαλίζουμε, από τα πανεπιστήμια της μάθησης ή της ημιμάθειας (που είναι χειρότερη απ’ την άγνοια), πως δεν πρέπει να κρίνουμε δικαστικές αποφάσεις. Ομως εδώ, νομίζω, δεν έχουμε να κάνουμε με δικαστική απόφαση. Πρόκειται για δικαστική κρίση επί αιτήματος αναστολής ποινής, πρωτόδικης. Η τελεσίδικη ποινή θα προκύψει στο εφετείο.

Οι εφέτες, προχθές, έκριναν αν οι αιτήσεις αναστολής της Ηριάννας και του Περικλή είναι βάσιμες. Και έκριναν πως δεν είναι βάσιμες. Ακόμα και αν υποστηρίχτηκαν –επαρκώς πιστεύω– επιστημονικά. Ακόμα και αν τους αθωώσει το εφετείο. 

Λυπάμαι, αλλά το «δεν πειράζει, λάθος!» σε δικαστική κρίση, που συνοδευόταν μάλιστα με χτύπημα συμπάθειας στην πλάτη αυτού που υπέστη το δικαστικό «σφάλμα» από αυτόν που το έπραξε, επιβάλλοντας συχνά πολυετείς φυλακίσεις, στα λεγόμενα μπουντρούμια, λυπάμαι, επαναλαμβάνω, αλλά ήταν «δικανικό ήθος» των Οθωμανών, τότε που δίκαζαν τον κοσμάκη κατήδες, αγάδες και βεζίρηδες. 

Διανύων πλέον το… νιοστόν της ηλικίας, ανήκω στη μεγάλη ομάδα όσων, επί χούντας, υπέστησαν και εξέτισαν ποινές φυλακίσεων σκοπιμότητας, με ανύπαρκτα τεκμήρια (στη δε περίπτωσή μου, με ψευδομάρτυρες κατηγορίας).

Θα πείτε, ναι, αλλά τότε ήταν χούντα και ποιος λογάριαζε διακρίσεις εξουσιών και τεκμήρια αθωότητας. Θα πω, ακριβώς, τότε ήταν χούντα…

Πέτρος Μανταίος

efsyn.gr