Ο απολογισμός μιας χρονιάς: Ζητείται τόλμη

(μια μικρή εισαγωγή σε ένα αποκαλυπτικό βίντεο)

Δεν είναι δυνατόν.
Μετά ένα σχεδόν χρόνο μνημονίου, κάνοντας έναν πρόχειρο απολογισμό, ένα πράγμα βλέπουμε: ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται...
Κι εννοώ πάντα τις δυνάμεις της λογικής όχι τον κάθε ανεύθυνο συνταγολόγο που είδε φως και μπήκε. Έχουμε ακούσει όλες τις δυνατές εκδοχές για την αντιμετώπιση της κρίσης: καμιά μα καμιά δεν γειώνεται στην πραγματικότητα - όλες εμπεριέχουν άγνωστη ποσότητα ρίσκου γι αυτό και δεν μπορούν να θεωρηθούν εναλλακτικές.
Πιο φυσιολογικές αναλύσεις σαν του Γιάνη Βαρουφάκη αγνοούνται από τα επιτελεία των αριστερών και οικολογικών κομμμάτων: το γιατί δεν το ξέρω...
Το ζητούμενο είναι να γίνει πρώτα μια σούμα (την έκανε εν μέρει η Δημοκρατική Αριστερά με τις πρόσφατες 28 προτάσεις της) κι ύστερα μια ιεράρχηση:

Ποια είναι τα βασικά ζητήματα που μπορούμε να παρέμβουμε;
Και τι μπορούμε να προσδοκούμε από αυτήν την παρέμβαση;
Τι παλεύουμε στην ΕΕ (άρα και με ποιους επιδιώκουμε συνεργασία στην συγκυρία) και τι στο ελληνικό σκέλος της κρίσης;
Ποιες είναι οι πραγματικά επείγουσες μεταρρυθμίσεις, ποιες γίνονται μόνο από υποχρέωση στους πιστωτές χωρίς ιδιαίτερο κοινωνικό κόστος (ίσως και με οφέλη εκσυγχρονισμού) και ποιες είναι ανασχετικές παρεμβάσεις του παλιού πολιτικού κόσμου και των ταξικών συμφερόντων για να κάνουν την κρίση δική τους ευκαιρία;
Ο κόσμος δεν συμμετέχει στις κινητοποιήσεις. Δεν έχει πειστεί ότι υπάρχουν εναλλακτικές.
Σιχαίνεται το μνημόνιο, την επιτροπεία της τρόϊκας, υποφέρει από την ύφεση και την απώλεια εισοδήματος, ξαναζεί στην ανεργία και την έλλειψη ευκαιριών αλλά ταυτόχρονα δεν εμπιστεύεται τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές. Γνωρίζει τον βίο και την πολιτεία τους.
Δεν πρόκειται λοιπόν να κινητοποιηθεί εάν δεν πειστεί. Και για να πειστεί χρειάζεται λόγος υπεύθυνος, ρηξικέλευθος, θεμελιωμένος στην πραγματικότητα που όλοι μοιραζόμαστε.

Είναι άξιο απορίας που δεν ανοίγουν διεκδικητικά μέτωπα απέναντι στην συνεχιζόμενη αιμορραγία των εξοπλισμών, την φοροδιαφυγή και τον παρασιτισμό της ελληνικής εκκλησίας, για την επείγουσα μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης και της φορολογίας. ένα-δυο πράγματα είναι τόσο φανερά που αναφέρονται συχνά στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αλλά όχι και στην Ελλάδα ...
Πως γίνεται αυτό;
Είναι τόσο κράτος εν κράτει όσοι πλουτίζουν από τους εξοπλισμούς που καταφέρνουν να βρίσκονται στο απυρόβλητο και με την υψηλή προστασία του ΥΕΘΑ έναντι του μνημονίου;
Είναι τόσο κράτος εν κράτει η εκκλησία που μπορεί ακόμη να μην πληρώνει φόρους, να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις εν μέσω κρίσης και να επιβαρύνει το δημόσιο με τους μισθούς και τις συντάξεις των υπαλλήλων της;
Είναι ακόμη κράτος εν κράτει και τόσο αλώβητο το πελατειακό σύστημα που δεν αφήνει την δικαιοσύνη και την φορολογία να ξεφύγουν έστω και προσωρινά από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων;

Δυστυχώς αυτός μοιάζει να είναι ο απολογισμός μιας χρονιάς μνημονίου: ζητείται τόλμη... ιεράρχηση και διεκδίκηση αριστερών μεταρρυθμίσεων στην τροχιά επανεκκίνησης της οικονομίας προς μια πράσινη ανάπτυξη με απελευθέρωση των πραγματικών παραγωγικών δυνάμεων αυτού του τόπου.
Των δυνάμεων της εργασίας, της γνώσης, της καινοτομίας και της δημιουργικότητας που συνθλίφτηκαν τρεις δεκαετίες τώρα από την επέλαση του πελατειακού κράτους.
Ο Έλληνας (όπως κάθε λαός) μπορεί να ξεπεράσει με την επινοητικότητά του οποιαδήποτε κρίση αρκεί να αφεθεί να το κάνει, αρκεί να χαλαρώσει η μέγγενη του παλιού πολιτικού κόσμου γύρω από το λαιμό του.
Και για να γίνει αυτό, ζητείται αποφασιστικότητα από τις νέες δυνάμεις της οικολογίας και της αριστεράς που τώρα διαμορφώνουν ολοκληρωμένα την πολιτική τους παρέμβαση.

Πάρτε λοιπόν σαν μέτρο σύγκρισης την ομιλία και τις προτάσεις Κον Μπεντίτ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο στις 7 Μαΐου (με το καλημέρα του μνημονίου):
Εάν είχαν υιοθετηθεί και ιεραρχηθεί από προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας πολλά θα ήταν διαφορετικά σήμερα...
...αλλά τότε ακόμα, η ανανεωτική πτέρυγα ήταν κομμάτι του Συνασπισμού και ο άπειρος πρόεδρός του διαλαλούσε σε όλους τους τόνους ότι η κρίση ήταν "ένα παραμύθι με δράκους" για να φοβηθεί ο λαός...

Πιο Έλληνας από τους Έλληνες;




Πηγή