Την Κυριακή το πρωί κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα στην δημοσιότητα ένα κείμενο, το οποίο και συνυπογράφουν, τρία κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης. Η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Γιάννης Ραγκούσης.
Γνωστό αλλά δεν αντέχω να μην το σχολιάσω…
Το κείμενο είναι πολιτικά στέρεο και ο στόχος του απόλυτα ξεκάθαρος, όμως…
Έχω την αίσθηση ότι ακόμη και αν τους αποδώσω την υψηλότερη ειλικρίνεια, ακόμη και αν πιστεύω ότι «ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί» το κείμενο δεν θα περάσει στην συνείδηση μιας κοινωνίας που θέλει απαραίτητα να δει τον πολιτικό της κόσμο να λέει επιτέλους την αλήθεια.
Το κείμενο λέει μερικές πολύ τρανταχτές αλήθειες, όμως είναι μια έκκληση λύκων και όχι προβάτων. Είναι ένα κείμενο προσώπων βαθειά αναμεμειγμένων στην ιστορία της πολιτικής διαφθοράς και του «κορπορατισμού» – όρου που επαναφέρουν στο πολιτικό λεξιλόγιο με αυτό το κείμενο ενώ ως τώρα αποτελούσε λέξη, ας πούμε, ταμπού για το ΠΑΣΟΚ – ένα κείμενο υπευθύνων στο μέτρο που ο καθένας τους έχει ευθύνες αφού και οι τρεις έχουν ασκήσει εξουσία. Πώς λοιπόν δικαιούνται αυτοί οι άνθρωποι να αξιώνουν να δεχτεί μια κοινωνία να σηκώσει τα βάρη των επιλογών τους άδικα και άνισα απλά και μόνον επειδή περιέγραψαν την κατάσταση έτσι ως έχει –σε έναν βαθμό– και επιμέρισαν δεξιά και αριστερά τις ευθύνες με ένα «Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!»;
Ο δημόσιος βίος, η πολιτική απέναντι στις μειοψηφίες και οι επιπτώσεις της απαξίωσης των θεσμών και των νόμων, ειδικά από την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία και μετά, δεν είναι αρκετές αιτίες για να δικαιολογήσουν την οικονομική κατάσταση της χώρας. Το μεγάλο φαγοπότι των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τα εκατοντάδες σκάνδαλα της τελευταίας κυβέρνησης Καραμανλή… όλος αυτός ο βόρβορος ατασθαλιών που αποσιωπάται σε αυτό το κείμενο, είναι κύριες αιτίες γι αυτό το χάλι. Αλλά και για τις αιτίες που αναφέρει το κείμενο κύριος υπεύθυνος είναι οι πολιτικές επιλογές που διαπαιδαγώγησαν έναν ολόκληρο λαό και έστησαν τον τρελό χορό του κρατικού συνδικαλισμού.
Είμαι η τελευταία που θα αποδώσει ευθύνες μόνο στις κυβερνήσεις και θα απαλλάξει τους πολίτες από αυτές. Όμως η γενικόλογη «διασπορά» ευθυνών, και τις πιο αγαθές προθέσεις να έχει το κείμενο, θα το πάει άπατο. Είναι σαν το χονδροειδές του Θεόδωρου Πάγκαλου… «Μαζί τα φάγαμε». Τόσο γενικόλογο που έγινε αστείο και χλευάστηκε παρά την ανυπόφορη αλήθεια που περιέχει.
Όχι λοιπόν αγαπητοί «καλοί» λύκοι… δεν έχουμε τις ίδιες ευθύνες γι αυτήν την κατάσταση όλοι και δεν φάγαμε όλοι τα ίδια. Πείτε το. Παραδεχτείτε ότι οι πολιτικές επιλογές και η οικονομική σας πολιτική είναι άδικες, άστοχες, παράλογες και αναποτελεσματικές. Δεν ζητώ να παραδεχτείτε τις πολιτικές προθέσεις που υποκρύπτει το κείμενό σας… χύθηκε πολύ μελάνι από τους δημοσιογράφους που ελέγχετε… φτάνει.
Όσο όμως γενικεύετε και γενικολογείτε, όσο αποδίδετε τις ευθύνες παντού και πουθενά τόσο δεν θα κερδίσετε την αποδοχή αυτού που εισηγείστε στην συνείδηση του κόσμου.
«Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις.»
Δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο με φράση του κειμένου σας όσο με αυτή.
Όμως αυτά που περιγράφετε είναι οι πολιτικές σας. Με αυτά τα όπλα πήρατε την εξουσία όπως με τα ίδια κυβέρνησαν και πήραν την εξουσία οι προηγούμενοι. Και μη θεωρήσετε ότι θέτω την αριστερά στο απυρόβλητο… όχι. Σας στήριξε στις πολιτικές και τις επιλογές σας ώσπου τα κόμματά της ανάχθηκαν σε μετρ της παθογένειας που αναφέρει το κείμενο.
Λοιπόν μαζί τα φάγατε, ο καθένας σας όσα μπόρεσε. Όλοι έχετε ευθύνες, στον καθένα σας όσες αναλογούν. Κι εμείς σας βοηθήσαμε. Εμείς θα πληρώσουμε το τίμημα, ήδη το πληρώνουμε αγκομαχώντας κάτω από δυσβάσταχτα μέτρα, αλλά δεν είδαμε κανέναν από τους κυβερνώντες να πληρώνει το πολιτικό αλλά και ποινικό κόστος που του αναλογεί. Ακόμη… δεν είδαμε να το σταματάτε το παιχνιδάκι. Η χώρα καίγεται κι εσείς τα ρουσφετάκια σας και τις εξαιρεσούλες σας δεν τις σταματάτε.
Αν λοιπόν επιβιώσουμε, και θα επιβιώσουμε μόνο μαζί, αυτά που ζητάτε μέσα στο κείμενο πρέπει να τα κάνετε πράξη αλλά και αυτά που εξαγγέλλετε ως πολιτικές μέτρων πρέπει να αφορούν όλους και όχι μόνο τις ευπαθείς ομάδες.
Δεν γίνετε να τα παίρνετε μόνο από κει που σας παίρνει.
Αυτά και …
Απεργώ αύριο και μεθαύριο… όχι για κανενός κλάδου αίτημα αλλά για τα αιτήματα όλων αυτών που δεν έχουν συντεχνία και κλάδο.
Αυτών που δεν μπορούν να σας εκβιάσουν με απεργία και που δεν μπορείτε να ευνοήσετε με τροποποιήσεις και τροπολογίες νομοσχεδίων και μέτρων.
Των ανέργων
Των χαμηλοσυνταξιούχων
… των απεγνωσμένων αυτής της χώρας που έχουν χάσει κάθε ελπίδα ότι τους ακούει πια κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου