του Θέμη Δημητρακόπουλου*
(μια κάπως ανευλαβής προσέγγιση στο άρθρο του τέως πρωθυπουργού στην Καθημερινή, με τον όντως αποκαλυπτικό τίτλο, Το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου)
…Και ξαφνικά, την ώρα που τα υπουργικά συμβούλια δίνουν και παίρνουν και το σασπένς στην κοινωνία καλά κρατεί, η τρόικα δείχνει τα αληθινά της δόντια, οι διεθνείς Κασσάνδρες προφητεύουν την επερχόμενη καταστροφή, η πλειονότητα των οικονομικών αναλυτών προεξοφλεί τη χρεοκοπία, με τον ένα ή άλλο τρόπο, της ελληνικής οικονομίας, και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αλληλοτρώγονται και πελαγοδρομούν, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…», που θα ’λεγε κι ο ποιητής –χωρίς πυξίδα και σωστά ζυγιασμένο έρμα στο καράβι, που θα ’λεγε κι ένας επαρκής καπετάνιος– να σου και ο τέως πρωθυπουργός, ο κ. Κ. Σημίτης, σε ένα άρθρο του που λίγο-πολύ μας προειδοποιεί ότι έρχεται η συντέλεια αν δεν εφαρμόσουμε κατά γράμμα τα διαμειφθέντα και συμφωνηθέντα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι… Το αν έχουν έτσι τα πράγματα, ή όχι, είναι στην κρίση του καθενός να το εκτιμήσει. Κάποια άλλα πράγματα, όμως, δεν επιδέχονται αντιρρήσεις. Επειδή, βλέπετε, η πραγματικότητα είναι πάντα ξεροκέφαλη…
Αλλά ας δούμε μερικά απ’ αυτά που μας λέει ο τέως πρωθυπουργός:
«Η ελεγχόμενη χρεοκοπία συνεπάγεται την οικειοθελή αναστολή της συμμετοχής της χώρας που χρεοκοπεί στην Ευρωζώνη…[]… Το ευρώ θα έχανε αμέσως αξία απέναντι στο δολάριο ή τη λίρα με αποτέλεσμα τη φυγή των επενδυτών προς άλλα νομίσματα. Η Ευρωζώνη θα εγκατέλειπε τη φιλοδοξία να είναι μια από τις πιο ισχυρές και ανταγωνιστικές οικονομίες. Η Γερμανία, η Γαλλία αλλά και άλλες χώρες δεν είναι διατεθειμένες να υποστούν μια τέτοια εξέλιξη. Θα αντιδράσουν σκληρά σε όσους δανείστηκαν τεράστια ποσά χωρίς να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους», μας προειδοποιεί, ωραία και καλά ως εδώ, αν και κάπως τρομολαγνικά, ο κ. Κ. Σημίτης, λησμονώντας ωστόσο να μας πληροφορήσει ότι ήταν ο ίδιος που παρέλαβε, το 1996, την εξουσία με δημόσιο χρέος περί τα 100 δις ευρώ και παρέδωσε, το 2004, με χρέος περί τα 180 δις ευρώ (αφαιρουμένων των λαθροχειριών τύπου Goldman Sachs, εννοείται, για να μην ξεχνάμε και τα πολιτικά «κόλπα» της οκταετίας Σημίτη προς κοροϊδία των σεβαστών, κατά τ’ άλλα, εταίρων μας…) Μήπως τα «τεράστια δανεικά» και η «αθέτηση των υποχρεώσεων», για να μην μιλήσουμε για τη συνειδητή εξαπάτηση της ΕΕ, τον αφορούν, έστω και λιγάκι;
Και παρακάτω, αποφαίνεται δίκην ζοφερού τελεσιγράφου:
«Το αργότερο το 2014 λοιπόν θα κριθεί το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Ο χρόνος που μας μένει για να αποφύγουμε την έξωση είναι το πολύ τρία περίπου χρόνια και με την προϋπόθεση ότι δεν θα συμβεί στο μεταξύ κάποιο ατύχημα». Αλλά δε μας λέει τίποτα ο όψιμος μάντης κακών κ. Κ. Σημίτης για τα «ατυχήματα» της δικής του πρωθυπουργικής θητείας, όπως το «ατύχημα» της φούσκας του χρηματιστηρίου, ας πούμε, όπου εξέχοντες υπουργοί του, αν όχι κι ο ίδιος, προέτρεπαν τους πολίτες να επενδύσουν τις οικονομίες τους στην, αλήστου μνήμης, Σοφοκλέους… Ή για τα «ατυχήματα» τύπου Μαντέλη, Τσουκάτου, και λοιπών εκλεκτών «εκσυγχρονιστών» της προσωπικής του αυλής των θαυμάτων. Εκτός αν θεωρεί ότι «καθάρισε» με τη δήλωσή του μετά την κυνική παραδοχή Μαντέλη για τις μίζες από τη Siemens: «Θλίβομαι και εξοργίζομαι επειδή τέτοιες πράξεις εκκολάφτηκαν κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ 1996-2004. Πράξεις που προσβάλλουν το αίσθημα δικαίου της κοινωνίας, αμαυρώνουν το έργο της τότε κυβέρνησης και τις προσπάθειες όλων όσων εργάσθηκαν και προσέφεραν για μια καλύτερη Ελλάδα» (εδώ ταιριάζει το γαρ πολύ της θλίψεως…, που λέει και το τραγούδι!) Ή μήπως ξεχνιέται ότι κορυφαίος ιεροφάντης του υπουργικού του συμβουλίου, επικεφαλής των υπουργείων Άμυνας αλλά και Ανάπτυξης, χρημάτισε ο παραπεμφθείς, από την ελληνική Βουλή, για «ύποπτες διαδικασίες» –διάβαζε, «ατυχήματα»– σε εξοπλιστικά προγράμματα Άκης Τσοχατζόπουλος;… Και τι να πει κανείς για το μέγα «ατύχημα» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, των αγώνων της μίζας, της λαμογιάς, της ντόπας και της κονόμας, των αγώνων των τυφλών, αδιαφανών αναθέσεων σε ημετέρους, που η δική του διακυβέρνηση δρομολόγησε, διακηρύσσοντας δεξιά κι αριστερά την αναπτυξιακή λογική μιας Ολυμπιάδας που θα έπρεπε να μας κάνει εθνικά υπερήφανους και οικονομικά υπεραισιόδοξους, αλλά τελικά μας άφησε με υπέρογκα χρέη, μισοερειπωμένες κι εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις και την… απορία: πού πήγε τόσο χρήμα; Και άλλα πολλά «ατυχήματα», βεβαίως, από τα κουκουλωμένα σκάνδαλα της Μονής Τοπλού και της υπόθεσης Στέγκου μέχρι τα ανυπολόγιστα δις που φαγώθηκαν για τη σύνταξη του μηδέποτε συνταχθέντος Εθνικού Κτηματολογίου…
«Δεν μας ταιριάζει το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου που κρύβει το πρόσωπό της γιατί δεν αντέχει να βλέπει την πραγματικότητα. Ας δούμε με ειλικρίνεια και αυτογνωσία την κατάσταση», λέει κλείνοντας το άρθρο του στην Καθημερινή ο τέως πρωθυπουργός. Σωστά! Γι’ αυτό ο πρώτος που θα όφειλε να απαλλαγεί απ’ αυτό το σύνδρομο, θα έπρεπε να ήταν ο ίδιος. Να κοιτάξει επιτέλους κατάματα την πραγματικότητα της οκταετούς διακυβέρνησής του χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς μισόλογα, χωρίς ευφημισμούς, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς. Να παραδεχθεί τα λάθη, τις παραλείψεις, τη διαφθορά, τα μπρος-πίσω, τη συνδιαλλαγή με το πελατειακό κομματικό κράτος, τις υπόγειες διαδρομές και συμφωνίες, την πολιτική αγυρτεία, όλα αυτά που προετοίμασαν, δυστυχώς, το δρόμο για τον πλήρη εκτροχιασμό επί κυβερνήσεως του… άοκνου Κ. Καραμανλή του Β΄ και, τελικά, την οικονομική, κοινωνική, κι όχι μόνο, εξουθένωση του ελληνικού λαού επί της κυβερνήσεως των καθημερινών αυτοκτονιών, του έτερου «σοσιαλιστή», Γ.Α. Παπανδρέου.
Επειδή λοιπόν αρνούμαστε, κάποιοι από εμάς τελοσπάντων, να υποκύψουμε στο σύνδρομο του «πολιτικού αλτσχάιμερ», επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως αποκομμένη κατά το δοκούν συγκυρία αλλά ως ιστορικό συνεχές, επειδή έχουμε πλήρη αντίληψη της κρισιμότητας της κατάστασης και των αδιεξόδων της χώρας, θα περιμέναμε από τον κ. Κ. Σημίτη, εκτός από τις, όψιμες οπωσδήποτε, συμβουλές του προς το έθνος, να αναλάβει με παρρησία τις ευθύνες της δικής του διακυβέρνησης, να τις συνδέσει με γενναιότητα με τις μετέπειτα δυσμενέστατες εξελίξεις και να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί ειλικρινά –ως απλός, συνειδητός πολίτης, εννοείται–, ενεργά και εκ του σύνεγγυς στον αγώνα για τη σωτηρία της ελληνικής κοινωνίας, στη βάση ενός σχεδίου με προοδευτικό και ευρωπαϊκό οπωσδήποτε πρόσημο, ενός σχεδίου προσανατολισμένου στη σωτηρία των ανθρώπων κι όχι βασικά των τραπεζών και του καταρρέοντος πολιτικού/πελατειακού συστήματος.
Εκτός αν προτιμά το ρόλο ενός ακόμη «μπαμπούλα», σε ένα λίγο-πολύ οργανωμένο σχέδιο εκφοβισμού και ποδηγέτησης της κοινωνίας –«να είστε καλά παιδιά, αλλιώς…»– ώστε να καμφθούν όχι μόνο οι όποιες αντιστάσεις, αλλά και να ωριμάσει μια ομαδική ψυχολογία παραίτησης από τις όποιες διεκδικήσεις, αλλά και από τα εργασιακά και κοινωνικά, με πολύχρονους και δύσκολους αγώνες, κεκτημένα, μια ψυχολογία «μουγκής» αποδοχής των όποιων αποφάσεων των διεθνών (και εγχώριων) διευθυντικών πολιτικών και χρηματοοικονομικών ελίτ.
Και κάτι τελευταίο: αν κάποιοι έχουν αρχίσει να φαντασιώνονται, εν είδει σεναρίων, κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, οικουμενικές ή τεχνοκρατικές ή όπως αλλιώς πείτε τις, με επικεφαλής τέως πρωθυπουργούς του δικομματισμού, νουνεχείς και αδιάφθορους και αμέτοχους της εθνικής μας κατρακύλας, ας μελετήσουν λίγο καλύτερα την πρόσφατη ελληνική ιστορία, χωρίς κομματικές, παραταξιακές ή άλλης λογής παρωπίδες.
Γιατί το πολιτικό αλτσχάιμερ βλάπτει σοβαρά τη χώρα, τους πολίτες της και, εντέλει, την ίδια την ιστορική αλήθεια που μας στοιχειώνει…
*Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι Γραμματέας της Οργάνωσης Οικολογίας και μέλος της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς
Πηγή
(μια κάπως ανευλαβής προσέγγιση στο άρθρο του τέως πρωθυπουργού στην Καθημερινή, με τον όντως αποκαλυπτικό τίτλο, Το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου)
…Και ξαφνικά, την ώρα που τα υπουργικά συμβούλια δίνουν και παίρνουν και το σασπένς στην κοινωνία καλά κρατεί, η τρόικα δείχνει τα αληθινά της δόντια, οι διεθνείς Κασσάνδρες προφητεύουν την επερχόμενη καταστροφή, η πλειονότητα των οικονομικών αναλυτών προεξοφλεί τη χρεοκοπία, με τον ένα ή άλλο τρόπο, της ελληνικής οικονομίας, και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αλληλοτρώγονται και πελαγοδρομούν, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…», που θα ’λεγε κι ο ποιητής –χωρίς πυξίδα και σωστά ζυγιασμένο έρμα στο καράβι, που θα ’λεγε κι ένας επαρκής καπετάνιος– να σου και ο τέως πρωθυπουργός, ο κ. Κ. Σημίτης, σε ένα άρθρο του που λίγο-πολύ μας προειδοποιεί ότι έρχεται η συντέλεια αν δεν εφαρμόσουμε κατά γράμμα τα διαμειφθέντα και συμφωνηθέντα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι… Το αν έχουν έτσι τα πράγματα, ή όχι, είναι στην κρίση του καθενός να το εκτιμήσει. Κάποια άλλα πράγματα, όμως, δεν επιδέχονται αντιρρήσεις. Επειδή, βλέπετε, η πραγματικότητα είναι πάντα ξεροκέφαλη… Αλλά ας δούμε μερικά απ’ αυτά που μας λέει ο τέως πρωθυπουργός:
«Η ελεγχόμενη χρεοκοπία συνεπάγεται την οικειοθελή αναστολή της συμμετοχής της χώρας που χρεοκοπεί στην Ευρωζώνη…[]… Το ευρώ θα έχανε αμέσως αξία απέναντι στο δολάριο ή τη λίρα με αποτέλεσμα τη φυγή των επενδυτών προς άλλα νομίσματα. Η Ευρωζώνη θα εγκατέλειπε τη φιλοδοξία να είναι μια από τις πιο ισχυρές και ανταγωνιστικές οικονομίες. Η Γερμανία, η Γαλλία αλλά και άλλες χώρες δεν είναι διατεθειμένες να υποστούν μια τέτοια εξέλιξη. Θα αντιδράσουν σκληρά σε όσους δανείστηκαν τεράστια ποσά χωρίς να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους», μας προειδοποιεί, ωραία και καλά ως εδώ, αν και κάπως τρομολαγνικά, ο κ. Κ. Σημίτης, λησμονώντας ωστόσο να μας πληροφορήσει ότι ήταν ο ίδιος που παρέλαβε, το 1996, την εξουσία με δημόσιο χρέος περί τα 100 δις ευρώ και παρέδωσε, το 2004, με χρέος περί τα 180 δις ευρώ (αφαιρουμένων των λαθροχειριών τύπου Goldman Sachs, εννοείται, για να μην ξεχνάμε και τα πολιτικά «κόλπα» της οκταετίας Σημίτη προς κοροϊδία των σεβαστών, κατά τ’ άλλα, εταίρων μας…) Μήπως τα «τεράστια δανεικά» και η «αθέτηση των υποχρεώσεων», για να μην μιλήσουμε για τη συνειδητή εξαπάτηση της ΕΕ, τον αφορούν, έστω και λιγάκι;
Και παρακάτω, αποφαίνεται δίκην ζοφερού τελεσιγράφου:
«Το αργότερο το 2014 λοιπόν θα κριθεί το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Ο χρόνος που μας μένει για να αποφύγουμε την έξωση είναι το πολύ τρία περίπου χρόνια και με την προϋπόθεση ότι δεν θα συμβεί στο μεταξύ κάποιο ατύχημα». Αλλά δε μας λέει τίποτα ο όψιμος μάντης κακών κ. Κ. Σημίτης για τα «ατυχήματα» της δικής του πρωθυπουργικής θητείας, όπως το «ατύχημα» της φούσκας του χρηματιστηρίου, ας πούμε, όπου εξέχοντες υπουργοί του, αν όχι κι ο ίδιος, προέτρεπαν τους πολίτες να επενδύσουν τις οικονομίες τους στην, αλήστου μνήμης, Σοφοκλέους… Ή για τα «ατυχήματα» τύπου Μαντέλη, Τσουκάτου, και λοιπών εκλεκτών «εκσυγχρονιστών» της προσωπικής του αυλής των θαυμάτων. Εκτός αν θεωρεί ότι «καθάρισε» με τη δήλωσή του μετά την κυνική παραδοχή Μαντέλη για τις μίζες από τη Siemens: «Θλίβομαι και εξοργίζομαι επειδή τέτοιες πράξεις εκκολάφτηκαν κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ 1996-2004. Πράξεις που προσβάλλουν το αίσθημα δικαίου της κοινωνίας, αμαυρώνουν το έργο της τότε κυβέρνησης και τις προσπάθειες όλων όσων εργάσθηκαν και προσέφεραν για μια καλύτερη Ελλάδα» (εδώ ταιριάζει το γαρ πολύ της θλίψεως…, που λέει και το τραγούδι!) Ή μήπως ξεχνιέται ότι κορυφαίος ιεροφάντης του υπουργικού του συμβουλίου, επικεφαλής των υπουργείων Άμυνας αλλά και Ανάπτυξης, χρημάτισε ο παραπεμφθείς, από την ελληνική Βουλή, για «ύποπτες διαδικασίες» –διάβαζε, «ατυχήματα»– σε εξοπλιστικά προγράμματα Άκης Τσοχατζόπουλος;… Και τι να πει κανείς για το μέγα «ατύχημα» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, των αγώνων της μίζας, της λαμογιάς, της ντόπας και της κονόμας, των αγώνων των τυφλών, αδιαφανών αναθέσεων σε ημετέρους, που η δική του διακυβέρνηση δρομολόγησε, διακηρύσσοντας δεξιά κι αριστερά την αναπτυξιακή λογική μιας Ολυμπιάδας που θα έπρεπε να μας κάνει εθνικά υπερήφανους και οικονομικά υπεραισιόδοξους, αλλά τελικά μας άφησε με υπέρογκα χρέη, μισοερειπωμένες κι εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις και την… απορία: πού πήγε τόσο χρήμα; Και άλλα πολλά «ατυχήματα», βεβαίως, από τα κουκουλωμένα σκάνδαλα της Μονής Τοπλού και της υπόθεσης Στέγκου μέχρι τα ανυπολόγιστα δις που φαγώθηκαν για τη σύνταξη του μηδέποτε συνταχθέντος Εθνικού Κτηματολογίου…
«Δεν μας ταιριάζει το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου που κρύβει το πρόσωπό της γιατί δεν αντέχει να βλέπει την πραγματικότητα. Ας δούμε με ειλικρίνεια και αυτογνωσία την κατάσταση», λέει κλείνοντας το άρθρο του στην Καθημερινή ο τέως πρωθυπουργός. Σωστά! Γι’ αυτό ο πρώτος που θα όφειλε να απαλλαγεί απ’ αυτό το σύνδρομο, θα έπρεπε να ήταν ο ίδιος. Να κοιτάξει επιτέλους κατάματα την πραγματικότητα της οκταετούς διακυβέρνησής του χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς μισόλογα, χωρίς ευφημισμούς, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς. Να παραδεχθεί τα λάθη, τις παραλείψεις, τη διαφθορά, τα μπρος-πίσω, τη συνδιαλλαγή με το πελατειακό κομματικό κράτος, τις υπόγειες διαδρομές και συμφωνίες, την πολιτική αγυρτεία, όλα αυτά που προετοίμασαν, δυστυχώς, το δρόμο για τον πλήρη εκτροχιασμό επί κυβερνήσεως του… άοκνου Κ. Καραμανλή του Β΄ και, τελικά, την οικονομική, κοινωνική, κι όχι μόνο, εξουθένωση του ελληνικού λαού επί της κυβερνήσεως των καθημερινών αυτοκτονιών, του έτερου «σοσιαλιστή», Γ.Α. Παπανδρέου.
Επειδή λοιπόν αρνούμαστε, κάποιοι από εμάς τελοσπάντων, να υποκύψουμε στο σύνδρομο του «πολιτικού αλτσχάιμερ», επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως αποκομμένη κατά το δοκούν συγκυρία αλλά ως ιστορικό συνεχές, επειδή έχουμε πλήρη αντίληψη της κρισιμότητας της κατάστασης και των αδιεξόδων της χώρας, θα περιμέναμε από τον κ. Κ. Σημίτη, εκτός από τις, όψιμες οπωσδήποτε, συμβουλές του προς το έθνος, να αναλάβει με παρρησία τις ευθύνες της δικής του διακυβέρνησης, να τις συνδέσει με γενναιότητα με τις μετέπειτα δυσμενέστατες εξελίξεις και να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί ειλικρινά –ως απλός, συνειδητός πολίτης, εννοείται–, ενεργά και εκ του σύνεγγυς στον αγώνα για τη σωτηρία της ελληνικής κοινωνίας, στη βάση ενός σχεδίου με προοδευτικό και ευρωπαϊκό οπωσδήποτε πρόσημο, ενός σχεδίου προσανατολισμένου στη σωτηρία των ανθρώπων κι όχι βασικά των τραπεζών και του καταρρέοντος πολιτικού/πελατειακού συστήματος.
Εκτός αν προτιμά το ρόλο ενός ακόμη «μπαμπούλα», σε ένα λίγο-πολύ οργανωμένο σχέδιο εκφοβισμού και ποδηγέτησης της κοινωνίας –«να είστε καλά παιδιά, αλλιώς…»– ώστε να καμφθούν όχι μόνο οι όποιες αντιστάσεις, αλλά και να ωριμάσει μια ομαδική ψυχολογία παραίτησης από τις όποιες διεκδικήσεις, αλλά και από τα εργασιακά και κοινωνικά, με πολύχρονους και δύσκολους αγώνες, κεκτημένα, μια ψυχολογία «μουγκής» αποδοχής των όποιων αποφάσεων των διεθνών (και εγχώριων) διευθυντικών πολιτικών και χρηματοοικονομικών ελίτ.
Και κάτι τελευταίο: αν κάποιοι έχουν αρχίσει να φαντασιώνονται, εν είδει σεναρίων, κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, οικουμενικές ή τεχνοκρατικές ή όπως αλλιώς πείτε τις, με επικεφαλής τέως πρωθυπουργούς του δικομματισμού, νουνεχείς και αδιάφθορους και αμέτοχους της εθνικής μας κατρακύλας, ας μελετήσουν λίγο καλύτερα την πρόσφατη ελληνική ιστορία, χωρίς κομματικές, παραταξιακές ή άλλης λογής παρωπίδες.
Γιατί το πολιτικό αλτσχάιμερ βλάπτει σοβαρά τη χώρα, τους πολίτες της και, εντέλει, την ίδια την ιστορική αλήθεια που μας στοιχειώνει…
*Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι Γραμματέας της Οργάνωσης Οικολογίας και μέλος της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου