του Θανάση Καρτερού
Από τώρα μέχρι τη στιγμή που τίποτε, κυριολεκτικά τίποτε, δεν θα λειτουργεί μας χωρίζει, όπως όλα δείχνουν, ελάχιστο χρονικό διάστημα, μερικά ακόμα μέτρα, μερικές αγριότητες, μερικές δημαγωγικές κορώνες του Βενιζέλου και του Παπανδρέου, που χαμπάρι δεν παίρνουν τι γίνεται εδώ κάτω. Άντε και μερικές ακόμα αυστηρές εντολές της τρόικας, που εκφράζει και προσωποποιεί το απόλυτο Κακό στα μάτια των τρελαμένων από την καθημερινότητα του απροσδόκητου Ελλήνων.
Από τα πάνω μπορούν όλο και λιγότερο, από κάτω αντέχουν και θέλουν όλο και λιγότερο, άρα κάτω από τα πόδια της χώρας συγκεντρώνουν οι άφρονες και ανυπόληπτοι της κυβέρνησης και της τρόικας μια τεράστια μάζα εκρηκτικών που απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Και όποιος σπεύσει με το μάτι του επαναστατικού ρομαντισμού, ή της επαναστατικής μυωπίας, να διακρίνει στην κατάσταση αυτή επαναστατικά χαρακτηριστικά κάνει απλούστατα λάθος. Γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις μιας ρήξης με προοπτική, δεν υπάρχουν οι πολιτικές δυνάμεις που εμπνέουν εμπιστοσύνη ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο.
Η οργή παραμορφώνεται, διαχέεται, μπαίνει σε παρακάμψεις επικίνδυνες και δρόμους απρόβλεπτους. Βλέπουμε για παράδειγμα στις δημοσκοπήσεις τον ΛΑΟΣ να κερδίζει περισσότερη υποστήριξη από το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Τους φασίστες να σηκώνουν κεφάλι στα θερμά σημεία όπου συναντιούνται η μετανάστευση με τα θύματα της κρίσης. Ούλτρα συντηρητικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές απόψεις να ανακατεύονται με τα προοδευτικά κινήματα, να δίνουν το δικό τους χρώμα ακόμα και σε εκδηλώσεις προοδευτικές όπως οι Αγανακτισμένοι.
Σε μια τέτοια κατάσταση η θολή εμπρηστική ρητορεία της Ν.Δ. (μπουλούκι ατάκτων σε πανικό η κυβέρνηση, σύμφωνα με το τελευταίο μαργαριτάρι του Μιχελάκη), η εντελώς ηλίθια και προσβλητική ρητορική του Παπανδρέου, η ανώριμη και καθυστερημένη επαναστατική έξαψη κάποιων συνδικάτων, ακόμη και ο εσωτερικός ανταγωνισμός της φράσης από τις αριστερές δυνάμεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιγράφουν την τεράστια αμηχανία που συνοδεύει την τεράστια κρίση -κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική- η οποία παράγεται και αναπαράγεται καθημερινά από την ολέθρια πολιτική των δανειστών.
Κρίσιμα ζητήματα όχι μόνο αμοιβών, εργασίας, εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικής συνοχής, αλλά και δημοκρατίας, εθνικής κυριαρχίας, ύπαρξης της χώρας ως ανεξάρτητης, μπαίνουν από τα πράγματα στην ημερήσια διάταξη. Και η αγωνία δεν είναι πια μόνο πού θα πάει η οικονομία, αλλά και πού θα πάει η Ελλάδα, ποιο μέλλον ετοιμάζεται για μας χωρίς εμάς.
Αυτή είναι η εικόνα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Μια εικόνα που δεν είναι αισιόδοξη γιατί λείπει από αυτή εκείνη η πολιτική δύναμη, συμπαγής, προσγειωμένη και αποφασισμένη, που μπορεί να παράγει αισιοδοξία όχι ως επαναστατική ονείρωξη, αλλά ως καθημερινή πράξη και ως ρεαλιστική προοπτική. Που μπορεί να προσδώσει στην οργή της κοινωνίας πολιτικά χαρακτηριστικά, να προτείνει ένα δρόμο δημοκρατικής εξουσίας και αλλαγών, μακριά από τυφλές παρακάμψεις και καταστροφικές ισοπεδώσεις, να αποτρέψει τον κοινωνικό εμφύλιο που άλλοι συνειδητά προκαλούν και υποδαυλίζουν.
Και στις συνθήκες αυτές έχει ο καθένας το δικαίωμα την οργή και την απαισιοδοξία του να τη στρέφει κατά της αριστεράς, όχι γιατί η αριστερά είναι ένοχη πράξεων, όπως ισχυρίζονται ιδιοτελώς κάποιοι, αλλά γιατί είναι ένοχη παραλείψεων.
Παραλήψεων, μάλιστα. Ο ιστορικός απουσιολόγος θα βάλει σε κάποιες δυνάμεις της την απουσία από το σήμερα εν ονόματι κάποιου επαναστατικού αύριο. Και θα καταλογίσει σε όλους το γεγονός ότι, τη στιγμή που η κοινωνία, οι εργαζόμενοι και η χώρα χρειάζονταν τις υπηρεσίες τους, αυτοί ήταν απασχολημένοι στον εσωτερικό ανταγωνισμό, στην ακύρωση της αισιοδοξίας που μόνο η ενότητα γεννάει και στην ενασχόληση με το φύλο των αγγέλων -αν η Μέρκελ θα πάθει πλάκα με τον Τσίπρα.
Αν όμως η αριστερά απουσιάζει όταν ο κόσμος την έχει ανάγκη, τη ζητάει και τη χρειάζεται, τότε για ποιο πράγμα ακριβώς χρειάζεται να υπάρχει; Για να αναπαράγει τον εαυτό της ως αριστερά της μελαγχολίας;
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή
Πηγή
Έχει κάτι απειλητικό ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Η κοινωνία αποσαθρώνεται μπροστά στα μάτια μας, το πολιτικό σύστημα δείχνει κάθε μέρα την ανικανότητά του να εγγυηθεί κάποιο αξιοπρεπές αύριο και την ομαλή μετάβαση σʼ αυτό, ενώ η κυβέρνηση δεν μπορεί απλούστατα να κυβερνήσει.
Από τα πάνω μπορούν όλο και λιγότερο, από κάτω αντέχουν και θέλουν όλο και λιγότερο, άρα κάτω από τα πόδια της χώρας συγκεντρώνουν οι άφρονες και ανυπόληπτοι της κυβέρνησης και της τρόικας μια τεράστια μάζα εκρηκτικών που απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Και όποιος σπεύσει με το μάτι του επαναστατικού ρομαντισμού, ή της επαναστατικής μυωπίας, να διακρίνει στην κατάσταση αυτή επαναστατικά χαρακτηριστικά κάνει απλούστατα λάθος. Γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις μιας ρήξης με προοπτική, δεν υπάρχουν οι πολιτικές δυνάμεις που εμπνέουν εμπιστοσύνη ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο.
Η οργή παραμορφώνεται, διαχέεται, μπαίνει σε παρακάμψεις επικίνδυνες και δρόμους απρόβλεπτους. Βλέπουμε για παράδειγμα στις δημοσκοπήσεις τον ΛΑΟΣ να κερδίζει περισσότερη υποστήριξη από το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Τους φασίστες να σηκώνουν κεφάλι στα θερμά σημεία όπου συναντιούνται η μετανάστευση με τα θύματα της κρίσης. Ούλτρα συντηρητικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές απόψεις να ανακατεύονται με τα προοδευτικά κινήματα, να δίνουν το δικό τους χρώμα ακόμα και σε εκδηλώσεις προοδευτικές όπως οι Αγανακτισμένοι.
Σε μια τέτοια κατάσταση η θολή εμπρηστική ρητορεία της Ν.Δ. (μπουλούκι ατάκτων σε πανικό η κυβέρνηση, σύμφωνα με το τελευταίο μαργαριτάρι του Μιχελάκη), η εντελώς ηλίθια και προσβλητική ρητορική του Παπανδρέου, η ανώριμη και καθυστερημένη επαναστατική έξαψη κάποιων συνδικάτων, ακόμη και ο εσωτερικός ανταγωνισμός της φράσης από τις αριστερές δυνάμεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιγράφουν την τεράστια αμηχανία που συνοδεύει την τεράστια κρίση -κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική- η οποία παράγεται και αναπαράγεται καθημερινά από την ολέθρια πολιτική των δανειστών.
Κρίσιμα ζητήματα όχι μόνο αμοιβών, εργασίας, εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικής συνοχής, αλλά και δημοκρατίας, εθνικής κυριαρχίας, ύπαρξης της χώρας ως ανεξάρτητης, μπαίνουν από τα πράγματα στην ημερήσια διάταξη. Και η αγωνία δεν είναι πια μόνο πού θα πάει η οικονομία, αλλά και πού θα πάει η Ελλάδα, ποιο μέλλον ετοιμάζεται για μας χωρίς εμάς.
Αυτή είναι η εικόνα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Μια εικόνα που δεν είναι αισιόδοξη γιατί λείπει από αυτή εκείνη η πολιτική δύναμη, συμπαγής, προσγειωμένη και αποφασισμένη, που μπορεί να παράγει αισιοδοξία όχι ως επαναστατική ονείρωξη, αλλά ως καθημερινή πράξη και ως ρεαλιστική προοπτική. Που μπορεί να προσδώσει στην οργή της κοινωνίας πολιτικά χαρακτηριστικά, να προτείνει ένα δρόμο δημοκρατικής εξουσίας και αλλαγών, μακριά από τυφλές παρακάμψεις και καταστροφικές ισοπεδώσεις, να αποτρέψει τον κοινωνικό εμφύλιο που άλλοι συνειδητά προκαλούν και υποδαυλίζουν.
Και στις συνθήκες αυτές έχει ο καθένας το δικαίωμα την οργή και την απαισιοδοξία του να τη στρέφει κατά της αριστεράς, όχι γιατί η αριστερά είναι ένοχη πράξεων, όπως ισχυρίζονται ιδιοτελώς κάποιοι, αλλά γιατί είναι ένοχη παραλείψεων.
Παραλήψεων, μάλιστα. Ο ιστορικός απουσιολόγος θα βάλει σε κάποιες δυνάμεις της την απουσία από το σήμερα εν ονόματι κάποιου επαναστατικού αύριο. Και θα καταλογίσει σε όλους το γεγονός ότι, τη στιγμή που η κοινωνία, οι εργαζόμενοι και η χώρα χρειάζονταν τις υπηρεσίες τους, αυτοί ήταν απασχολημένοι στον εσωτερικό ανταγωνισμό, στην ακύρωση της αισιοδοξίας που μόνο η ενότητα γεννάει και στην ενασχόληση με το φύλο των αγγέλων -αν η Μέρκελ θα πάθει πλάκα με τον Τσίπρα.
Αν όμως η αριστερά απουσιάζει όταν ο κόσμος την έχει ανάγκη, τη ζητάει και τη χρειάζεται, τότε για ποιο πράγμα ακριβώς χρειάζεται να υπάρχει; Για να αναπαράγει τον εαυτό της ως αριστερά της μελαγχολίας;
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου