Η Ευρώπη πέθανε. Ζήτω η Γερμανία!

Δεν ξέρω ποια Ευρώπη γιορτάζουμε. Ή μάλλον τι Ευρώπη είναι αυτή που δεν μπορούν να τη γιορτάσουν όλοι οι Ευρωπαίοι, παρά μόνο οι Γερμανοί. Η Ευρώπη που ξέραμε τελείωσε. Η Ευρώπη που φανταζόμασταν δεν θα έρθει. Η Ευρώπη «δολοφονήθηκε» δια χειρός Σόιμπλε και… σφαίρας Μέρκελ.

Οι Γερμανοί για άλλη μια φορά στην ιστορία διέλυσαν την Ευρώπη, αυτή τη φορά τηρώντας όλες τις «δημοκρατικές» διαδικασίες. Η ανάγκη τους να ξεχωρίζουν, να υπερέχουν και να συμπεριφέρονται σαν κακότροποι κατακτητές είναι βαθιά μέσα στο DNA τους και όσες βροχές δημοκρατίας να πέσουν πάνω τους, αυτοί δεν πρόκειται να βραχούν. Οι Έλληνες έχουν ψωροπερηφάνια, κομπορρημοσύνη, ψευδοεγωϊσμό, αλλά ποτέ μεθοδικότητα και στρατηγική βασανιστηρίων άλλων λαών.

Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι ένα ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης με διοικητή Γερμανό. Νιώθουν πως αυτοί ξέρουν τη δοσολογία των φαρμάκων και θέλουν να την χορηγούν χωρίς την άδεια του ασθενούς. Μας κάνουν ενέσιμο την τεχνογνωσία τους και μας επιβάλουν τις δημοσιονομικές τους απαιτήσεις σε υπόθετο. Δεν τους νοιάζει αν δεν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι, μας χτυπούν αλύπητα και αλληλέγγυα. Ποτέ αλληλέγγυος δεν βασάνισε έτσι συνάνθρωπο του στη νεότερη ιστορία. Απλά, στην παρούσα φάση επειδή δεν μπορούσαν οι ίδιοι οι Γερμανοί, ως Ευρωπαίοι, να λερώσουν τα πολιτισμένα τους χέρια, προκειμένου να κάνουν τις αποτρόπαιες πράξεις, έφεραν το ΔΝΤ στην Ευρώπη για να μπορούν αυτοί να το «παίζουν» πολιτισμένοι και ευπρεπείς.

Έβαλαν τον μπράβο τους να μας χτυπάει και αυτοί μας περίμεναν μετά στις Βρυξέλλες να μιλήσουμε πολιτισμένα. Γι’ αυτό δεν θέλει ο Σόιμπλε να φύγει το ΔΝΤ. Γιατί αμέσως θα χρεωθεί αυτός όλη τη βαρβαρότητα και τα βασανιστήρια μας. Αυτό που ζει η Ελλάδα σε αυτή την Ευρώπη είναι ντροπή. Απόλυτη. Η χώρα μας εξευτελίζεται από δεξιούς και αριστερούς και το διεθνές αληταριό με πρόσχημα τον δανεισμό ασκεί καθημερινό βιασμό στις ζωές μας.

Πόσο άλλο Χίλτον να αντέξουμε;

Πόσο άλλο θα αντέξουμε να βλέπουμε αυτά τα καθικοτόμαρα να έρχονται και να μας οδηγούνε σε ασφυξία κάθε μέρα για να γλιτώσουμε τι; Συνέχεια θέλουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα.

Και κάθε μέρα τα αλλάζουν και θέλουν άλλα, διαφορετικά. Τα έχουν αρπάξει όλα, δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο. Τα παιδιά χάσαν ήδη τα σπίτια των πατεράδων τους, τους πήραν το μέλλον και τρέχουν δεξιά και αριστερά για να βρουν μία δουλειά. Μεταναστεύουν, όπως τα χελιδόνια σαν χειμωνιάσει. Όλη η Ελλάδα είναι σκυμμένη και κάνει λογαριασμούς. Λιποθυμούν τα παιδιά στα σχολεία και αυτά τα ευρωπαϊκά καθίκια φωνάζουν κι άλλο…

Απορώ γιατί ένας τόσο υποταγμένος λαός έχει ανάγκη να κάνει παρέλαση την 25η Μαρτίου. Με τι μούτρα παρελαύνεις, σηκώνοντας το λάβαρο μιας επανάστασης, ενώ αύριο θα συρθείς με τη σημαία της υποταγής στο Χίλτον; Για πόσο ακόμα θα συνομιλούμε με τους οικονομικούς δολοφόνους της χώρας μας; Ε, λοιπόν όχι. Το είπαμε και αγνοήθηκε. Το ξαναλέμε. Όχι. Και δείχνουν τα γκάλοπ ότι όλοι ετοιμάζονται να σκύψουν οριστικά το κεφάλι στους Γερμανούς δια του Μητσοτάκη, ο οποίος είναι γεννημένος στην κούνια του ΝΑΙ και της αποστασίας. Ας πούνε οι πολλοί το ΝΑΙ, λοιπόν κι ας πούνε οι ολίγοι το ΟΧΙ. Θα σταθώ με τους ολίγους. Δεν εννοώ ασφαλώς το ΟΧΙ του εθνικισμού, ΟΧΙ από ΟΧΙ έχει διαφορά. Δεν με εκπροσωπεί το όχι του μίσους προς κάθε διαφορετικότητα. Εννοώ όχι σε μία Ευρώπη γερμανική, στη Γερμανώπη, εννοώ όχι στη διάλυση και στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, εννοώ όχι στη λιτότητα, όχι στην ανεργία, όχι στον δανεισμό – τοκογλυφία (πάνω από 60 δισ. έχουν κερδίσει οι Γερμανοί ήδη από μας), εννοώ όχι στην αρπαγή των σπιτιών, των ζωών μας, των περιουσιών μας, του ήλιου μας, της θάλασσας μας. Θέλω να είμαι ίσος ανάμεσα στους ίσους και όχι να υβρίζομαι καθημερινά από τους κάθε λογής Ντάισελμπλουμ.

Αν ο κόσμος από όλη αυτή την υποταγή το μόνο του αίσθημα και ανάγκη είναι περισσότερη υποταγή, τι να πω; Αν γέμισε ο τόπος Μητσοτάκια, τότε η υποταγή είναι στο αίμα μας.

Θα σταθώ, λοιπόν, μαζί με τους ολίγους, αυτούς οι οποίοι βλέπουν την Ευρώπη σαν μία κόλαση. Δεν υπάρχει πια ένα μέρος στην Ευρώπη που να μπορείς να σταθείς ήρεμος.

Ήμουνα στη Ρώμη την περασμένη εβδομάδα και καθώς περπατάγαμε ανάμεσα στο πλήθος, έβλεπα πολλούς ανθρώπους να ρίχνουν κλεφτές ματιές πίσω τους, μην τους έρθει κανένα αυτοκίνητο από το πουθενά, παρότι όλοι οι δρόμοι ήτανε γεμάτοι με αστυνομικούς και οχήματα που μπλοκάρανε την οποιαδήποτε ανεπιθύμητη είσοδο.

Ακούς μετά αυτά τα λόγια των εξαθλιωμένων πολιτικών της γραβάτας «Η Δημοκρατία θα νικήσει», αλλά ο φόβος ήδη περπατάει μέσα στα σωθικά μας και τις ψυχές μας. Ζούμε σε μία φοβισμένη, διαιρεμένη, διαλυμένη Ευρώπη. Ζούμε με μία Γερμανία που δεν ντρέπεται να κάνει αυτά τα βασανιστήρια στη χώρα μας. Ε, λοιπόν, δεν γιορτάζω. Η Ελλάδα πενθεί. Η ελληνική κυβέρνηση αν της έχει απομείνει ακόμη κάτι από το παλιό της σθένος, ας αρχίσει να συλλαβίζει ξανά το όχι. Και αν φοβάται να το πει ολόκληρο ας αρχίσει να το συλλαβίζει γράμμα προς γράμμα.

Του Λάκη Λαζόπουλου