Η Κλίντον έψαχνε εχθρό στη Ρωσία και τον βρήκε στο FBI

Ένδειξη σκληρότατων πολιτικών συγκρούσεων στο εσωτερικό του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ αλλά ακόμη και μέσα στην ιεραρχία του FBI αποτελεί η απόφαση του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών να ανακινήσει την υπόθεση με τα e-mail της Χίλαρι Κλίντον μόλις έντεκα ημέρες πριν από τις προεδρικές εκλογές. Η απόφαση του διευθυντή του FBI να μιλήσει για στοιχεία (τη σημασία των οποίων δεν μπορεί, όπως λέει να αξιολογήσει ακόμη) αποτελεί θεσμικό «πραξικόπημα» με δεδομένη την πάγια θέση του υπουργείου δικαιοσύνης των ΗΠΑ και του ίδιου του γραφείου να μην δημοσιοποιούν πληροφορίες για υποψηφίους 60 ημέρες πριν από τις εκλογές.

Η συγκεκριμένη εξέλιξη καθιστά πλέον αστείο το κυνήγι μαγισσών που είχε εξαπολύσει η Χίλαρι Κλίντον εναντίον του Wikileaks και της Ρωσίας, αναζητώντας τις πηγές των εναντίον της διαρροών  Γιατί τα Wikileaks, ρωτούσαν δημοσίως οι επιτελείς της Κλίντον, δεν αποκάλυψαν πληροφορίες για τον Τραμπ αλλά χτύπησαν την προεκλογική εκστρατεία της Χίλαρι Κλίντον; Γιατί αποκάλυψαν δηλαδή τη δουλοπρεπή στάση της απέναντι στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο της Wall Street; Η απάντηση είναι προφανής: Η Κλίντον ως πρώτη κυρία και γερουσιαστής βρέθηκε σε θέσεις εξουσίας και ήταν φυσικό οι αντίπαλοί της να έχουν περισσότερα πολιτικά «ράμματα» για τη γούνα της.

Κυρίως όμως, η απάντηση είναι, ότι τα Wikileaks δεν είχαν τίποτα να αποκαλύψουν για τον Τραμπ αφού ο ίδιος δήλωνε δημόσια υπερήφανος για τις σχέσεις του με το αμερικανικό κεφάλαιο – σχέση την οποία η Κλίντον προσπαθούσε να αποκρύψει επιδιώκοντας να προσεγγίσει τα πιο προοδευτικά τμήματα των Δημοκρατικών.

Ενώ όμως η απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν υπάρχουν αποκαλύψεις για τον Τραμπ είναι προφανής, το επικοινωνιακό επιτελείο της Κλίντον επιχειρεί εδώ και εβδομάδες να παρουσιάσει τα Wikileaks σαν μια δύναμη που ελέγχεται από ξένα κράτη και κυρίως από τη Ρωσία του Πούτιν. 

Η επιστροφή σε μια από τις πιο σκοτεινές εποχές του Μακαρθισμού, όπου κάθε ενοχλητική φωνή συνδεόταν αυτομάτως με την πρώην ΕΣΣΔ, δίνει μια πρόγευση και από τη «δημοκρατικότητα» με την οποία αναμένεται να κυβερνήσει η Κλίντον.

Σε σειρά ομιλιών της η υποψήφια των δημοκρατικών κατονόμασε τη Ρωσία ως τη δύναμη που βρίσκεται πίσω από τις αποκαλύψεις χωρίς να παρουσιάσει ούτε μια απόδειξη. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να αναπαράγουν την καταγγελία παρουσιάζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ τον ίδιο τον Πούτιν σαν βασικό υποστηρικτή του Ντόναλντ Τραμπ. 

Ήταν τέτοια η σαθρότητα των επιχειρημάτων ώστε και ο ίδιος ο Τραμπ ειρωνεύτηκε την εναντίον του επίθεση κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας: «Συγγνώμη που μιλάω αργά» είπε στους παρευρισκόμενους «αλλά πρέπει να μεταφράζω από τα ρώσικα στα οποία είναι γραμμένη η ομιλία μου».

Παρά το γεγονός ότι οι καταγγελίες της Κλίντον δεν αποδεικνύουν τίποτα για το ρόλο της Ρωσίας και του Πούτιν στις αμερικανικές εκλογές, λένε πολλά για τον τρόπο με τον οποίο σκοπεύει να χειριστεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ – ακόμη και απέναντι σε πυρηνικές δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία.

Εάν στηρίζει ένα μεγάλο τμήμα της προεκλογικής της εκστρατείας σε μια αναπόδεικτη καταγγελία, μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα ψέματα του Τζορτζ Μπους για το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ιράκ θα φαντάζουν σαν παραμύθια για παιδιά μπροστά στην προπαγάνδα της Κλίντον.

Εδώ εντοπίζεται άλλωστε και η μεγαλύτερη ίσως διαφορά ανάμεσα στους δυο υποψηφίους. Ενώ για τον Τραμπ η εξωτερική πολιτική αποτελεί ένα λευκό χαρτί, το οποίο προσπαθεί να γεμίσει με ευφυολογήματα και προκλητικές δηλώσεις που θα του χαρίσουν μερικά ακόμη λεπτά δημοσιότητας η Κλίντον κατεβαίνει με συγκεκριμένη διπλωματική ατζέντα.

Η απόλυτη πρόσδεσή της στο ισραηλινό λόμπι AIPAC και οι βαθιές σχέσεις της οικογένειας Κλίντον με τον σαουδαραβικό παράγοντα σφυρηλατήθηκαν μέσα από δεκαετίες μυστικών ή δημοσίων επαφών με πολιτικούς και επιχειρηματίες και από τις δυο πλευρές. Η Κλίντον κατεβαίνει με έτοιμα σχέδια στρατιωτικών επιχειρήσεων και κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης με το Πεκίνο και τη Μόσχα. Ο Τραμπ θα χρειαστεί σεμινάρια μερικών ημερών για να σταθεί στο ύψος των (πολεμικών) περιστάσεων.

Ανανεωμένη εκδοχή κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ στις 29/10/2016

Άρης Χατζηστεφάνου