Το τρέχον λοιπόν θέμα μας, δεν είναι αν τα τάδε και δείνα
site, ονοματίζουν τον Γκρίλο φασίστα.
Διότι υπάρχει κάτι το υπαρκτό, που είναι πλέον αδιαμφισβήτητο. Ο όποιος Γκρίλο,
που μάζεψε και ομαδοποίησε ένα κίνημα, έχει πλέον αλλάξει το κέντρο βάρος του.
Δηλαδή ο καθένας κι όλοι μαζί, έχουμε
ένα πόθο. Ν' αλλάξουμε τη ρότα. Να κριτικάρουμε το κατεστημένο, να βρούμε νέες
μεθόδους συνεννόησης και πολιτικής δράσης.
Πολύ απλά, όπως πλέον ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά
σχέση με τον τωρινό, όπως το προπολεμικό ΚΚΕ, δεν είχε καμία σχέση με το ΕΑΜ
της εθνικής αντίστασης, όπως η επαναστατικότητα των Γερμανών αντιεξουσιαστών
του '70 δεν είχε καμία σχέση με το επακόλουθο κόμμα των Πρασίνων, έτσι κι οι
λεγόμενοι "γκριλίνοι" που είναι πλέον στα 8,7 εκατομ., δεν μπορούν ν'
αντιπροσωπεύονται από ένα μοναδικό ηγέτη, από μια δικιά του αναμφισβήτητη
άποψη, διότι ουσιαστικά τον έχουν ξεπεράσει τα γεγονότα. Όλους αυτούς, τους συνδέει πλέον μια δυναμική
διάθεση αλλαγών, μια κοινωνική αύρα νεωτερισμών, που πρέπει να διατηρηθεί
ακμαία, για να επιβιώσει. Και η ζωντάνια αυτής της εκτίναξης, έγκειται στην
πολυσυλλεκτικότητα. Στην πολλαπλασιαστικότητα. Στην επαλληλότητα των θεμάτων.
Δηλαδή ένα κόμμα, ένας παρεμβατικός
χώρος για να επιβιώσει στη σημερινή εποχή των αντιτιθέμενων προβλημάτων,
αν δεν βάλει ως πρωταρχικό στόχο, ως
προμετωπίδα την προσωπική και κοινωνική
αξιοπρέπεια, αν δεν ενσωματώσει τον οικολογικό παράγοντα και την
αλληλεγγύη, χάνει το δυναμισμό του και καταντάει περιθωριοποιημένη άποψη.
Αυτό λοιπόν έκανε πολύ απλά η "πρόθεση Γκρίλο".
Παρέδωσε τα υλικά και το μαγείρεμα είναι δική σας, δική μας, δική τους
περιπέτεια. Πολλές και διαφορετικές συνταγές.
Στις επόμενες μέρες και μήνες, θα φανεί λοιπόν αν η
κομφορμιστική κοινωνία, θ' αφομοιώσει αυτό το πείραμα, θα το διαλύσει ή θα το
πάει ακόμα παραπέρα.
Σίγουρα στο βάθος του χρόνου κι αυτό θ' αλλοτριωθεί. Όμως
η ιστορία των κοινωνικών κινημάτων έτσι προχώρησε κι έτσι θα συνεχίσει.
Κτίζοντας και γκρεμίζοντας προσπάθειες. Η ματαιοδοξία είναι το όπλο του
συντηρητισμού. Μην πειράξεις τίποτε, γιατί όλα είναι μάταια.
Από την άλλη, η όποια μορφής επαναστατικότητα που
αναβλύζει από μέσα μας, πολύ απλά μας λέει συντροφικά. "Τίποτα δεν πάει
χαμένο στη χαμένη μας ζωή, τ' όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου
"γιατί"...
Γι αυτό επιτρέψτε μου να βάλω κι εγώ το χειροκρότημά μου,
σ' ένα ακόμη κοινωνικό τόλμημα, όπως αυτό των "5 αστέρων". Το επαινώ
και δεν φοβάμαι μήπως κι αυτό με απογοητεύσει, για μια ακόμη φορά, όπως πολλά
αντίστοιχα εγχειρήματα του παρελθόντος.
Επιμέλεια κειμένου
Ο. Ρομπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου