Ακολουθούν αποσπάσματα του άρθρου:
Η παρούσα τραγωδία του ευρώ έγκειται στο γεγονός ότι το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ήταν προορισμένο για να αποτελέσει ένα μέσο συνοχής και να εγγυηθεί την ειρήνη, τη δημοκρατία και την ευημερία εντός Ε.Ε. [...] Η δημιουργία του αναμενόταν να αποκαταστήσει την αίσθηση εμπιστοσύνης ειδικότερα για τις χώρες εκείνες που αντιμετωπίζονταν πάντα ως επενδυτικά επικίνδυνες. Ωστόσο, στη συνέχεια, έγινε προφανές ότι αυτή η επιδίωξη για εμπιστοσύνη δεν αποτελούσε παρά το δόλωμα για μια επικίνδυνη παγίδα. [...]
Η Ελλάδα, με μια μακρά ιστορία αδυναμίας χρέους και υψηλά επίπεδα πληθωρισμού, συνιστά το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έως τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η δημοσιονομική ιστορία της Ελλάδας αντικατοπτρίζεται στις αποδόσεις ομολόγων της: Οι επενδυτές θα μπορούσαν να αγοράσουν ομολογιακούς τίτλους του ελληνικού κράτους μόνο στην περίπτωση που θα έπρεπε να πληρώσουν υψηλότερα επιτόκια σε σχέση με τα κρατικά ομόλογα άλλων ‘ασφαλέστερων’ χωρών, όπως της Γερμανίας.
Καθώς πλησίαζε η δημιουργία του ευρώ, ωστόσο, τα ασφάλιστρα κινδύνου της Ελλάδας περιορίζονταν. Εξάλλου, επικρατούσε η άποψη ότι το ελληνικό χρέος σύντομα θα έπαυε να επηρεάζεται από τους πληθωριστικούς κινδύνους, και φυσικά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένα νέο κράτος-μέλος της νομισματικής ένωσης θα χρεοκοπούσε. [...]
Όταν η ελληνική κυβέρνηση άλλαξε το 2009 τα δημοσιονομικά προβλήματα ήρθαν στο φως και ξαφνικά αποκαλύφθηκε ότι η Ελλάδα είχε πολύ μεγαλύτερο έλλειμμα και χρέος από ό,τι θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει και κατά συνέπεια οι επενδυτές ανέλαβαν δράση.
Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία παγιδεύτηκαν εντός ενός φαύλου κύκλου και το μήνυμα είναι σαφές: οι επενδυτές δεν πιστεύουν ότι οι δύο χώρες είναι σε θέση να αποπληρώσουν τελείως το χρέος τους και με άλλα λόγια, αναμένουν μια αναδιάρθρωση χρέους, ανάλογη ίσως με αυτή της Αργεντινής. [...]
Μια τέτοια είδους αναδιάρθρωση χρέους δεν θα σήμαινε και το τέλος των οικονομικών προβλημάτων. Για παράδειγμα, η Ελλάδα: ακόμη και αν η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να προχωρήσει σε παύση πληρωμών, θα όφειλε να συνεχίσει να περιορίζει τις δαπάνες της και να αυξάνει τους φόρους ώστε να επιτύχει ισοζύγιο στον προϋπολογισμό της και επιπλέον, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα του αποπληθωρισμού. Από την άλλη όμως, η αναδιάρθρωση χρέους μπορεί να θέσει τέλος στο φαύλο κύκλο της έλλειψης εμπιστοσύνης και του αυξανόμενου κόστους επιτοκίων δανεισμού. [...]
Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα είναι δύσκολο να αποφύγει τελικά μια αναδιάρθρωση χρέους και το ίδιο ισχύει και για την Ιρλανδία.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου