Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα από το νέο ρεσιτάλ εθνικισμού που έδωσε ο Γ.Γ του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης κατά την διάρκεια τοποθέτησης του σχετικά με το μεταναστευτικό. Με άλλοθι την υπεράσπιση της πατρίδας ξεδιπλώνεται ένας πραγματικός οχετός καθώς καλεί την εργατική τάξη να πάρει μέτρα απέναντι στους μετανάστες που σύμφωνα με τον ίδιο όχι μόνο δεν είναι κομμάτι της αλλά την απειλούν άμεσα. Μάλιστα στην προσπάθεια του να προσδώσει βαρύτητα στα λεγόμενα του αναφέρεται και σε ένα υποτιθέμενο αντιμεταναστευτικό χωρίο του Καρλ Μαρξ. Το συγκεκριμένο χωρίο που χρησιμοποιεί ο Δ. Καζάκης είναι απόλυτα αποκομμένο από το ιστορικό του περιεχόμενο και είναι διαστρέβλωση η αναφορά του[i], τα αναφέρουμε αυτά όχι για να εμπλακούμε σε μια συζήτηση ‘’επί τας γραφάς’’ αλλά για να αναφέρουμε ότι τα συγκεκριμένα επιχειρήματα διακινούνται εδώ και καιρό από ακροδεξιούς, φασίστες, εθνικιστές και συνομοσιωλόγους[ii]Η προσπάθεια ιστορικής οριοθέτησης της εργατικής τάξης συναρτήσει του εθνικού καταγωγικού της παρελθόντος επίσης δεν είναι καθόλου καινούργια. Σε μια σειρά περιπτώσεων κατά την διάρκεια μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών αναπτύχθηκαν αντεπαναστατικές φωνές που καλούσαν το εργατικό κίνημα ενάντια στις μη ‘’γηγενείς’’ εθνοτικές ομάδες.
Ευτυχώς αυτές οι φωνές μπήκαν στο περιθώριο για παράδειγμα το 1886 στο Σικάγο και χιλιάδες εργάτες συνενώθηκαν πέρα από τον διαχωρισμό ντόπιος-ξένος και άνοιξαν τον δρόμο για την καθιέρωση του οχτάωρου. Άραγε μήπως δεν ήταν και εργατική τάξη οι Έλληνες απεργοί ανθρακωρύχοι στο Κολοράντο που σφαγιάστηκαν[iii] από την αμερικάνικη εθνοφρουρά και τους μπράβους του Ροκφέλερ το 1914;
Για τον Δημήτρη Καζάκη οι μετανάστες είναι επικίνδυνοι για τον κόσμο της εργασίας, πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα και μόνο σε περίπτωση που η οικονομία μπει σε μια αναπτυξιακή τροχιά θα επιτρέπεται η υπό όρους μετανάστευση στην Ελλάδα. Ο Καζάκης στην ουσία είναι ο ‘’Βαρουφάκης των φτωχών (πολιτικά)’’, ένας υποτιθέμενος εμπνευσμένος τεχνοκράτης γνώστης της λειτουργίας των διεθνών αγορών και του καπιταλιστικού συστήματος ο οποίος μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του και την μιντιακή του παρουσία κηρύτει την σωστή διέξοδο.
Μπορεί να μην είμαστε ‘’οικονομολόγοι’’ αλλά γνωρίζουμε ότι την περίοδο 1991-2007 ο μέσος αναπτυξιακός ρυθμός στην Ελλάδα ήταν 3.11% έναντι 2.30% που ήταν ο αντίστοιχος των κρατών μελών της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Ιδιαίτερα υψηλός ρυθμός ο οποίος συνοδεύτηκε και από μια όξυνσης της εκμετάλλευσης και της υποτίμησης της ζωής των προλεταροποιημένων κομματιών της κοινωνίας.
Όσο υπήρχε ανάπτυξη επιτρεπόταν σχετικά ποιο εύκολα στους μετανάστες να έρθουν στην Ελλάδα, μπορεί να μην υπήρχε νομιμοποιητικό υπόβαθρο σε όποιον ερχόταν αλλά το κράτος έκανε τα ‘’στραβά μάτια’’ και αυτό δομούσε και την ακόλουθη προοπτική για αυτά τα άτομα: Μπορούσαν να δουλεύουν μαύρα και ανασφάλιστα σε βαριές δουλειές, να απασχολούνται στα Ολυμπιακά Έργα και ενίοτε σε συνθήκες εντατικοποίησης να χάνουν την ζωή τους, να εργάζονται στα χωράφια ακόμα και σε καθεστώς ομηρίας[iv], να δουλεύουν χωρίς δικαιώματα σαν εργάτριες του σεξ.
Σε συνθήκες όμως καπιταλιστικής κρίσης οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις αλλάζουν και τους όρους ένταξης των μεταναστών στον Ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Από την στιγμή κιόλας που θαλασσοπνίγονται για να περάσουν τα σύνορα υποβάλλονται σε μια μαθησιακή διαδικασία που τους γνωστοποιεί ότι είναι ανεπιθύμητοι σε αυτό τον χώρο. Από εκείνη την στιγμή οφείλουν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σύμφωνα με το κράτος ως ατομικές οντότητες οι οποίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα και σε περίπτωση που αποφασίσουν να μείνουν εδώ μόνιμα αυτό θα γίνει υπό το καθεστώς του υπερ-εκμεταλλευόμενου ελαστικά απασχολούμενου δυναμικού που δεν διεκδικεί παρά μόνο παράγει.
Εχθρός των εργαζομένων είναι το κεφάλαιο, αντίπαλος δεν είναι ούτε ο μετανάστης ούτε ο άνεργος που είναι πρόθυμος να δουλέψει με λιγότερα λεφτά χωρίς ασφάλιση, ούτε ο νέος εργαζόμενος που δουλεύει ποιο εντατικά ανεβάζοντας την νόρμα της παραγωγής. Το πρόβλημα δεν είναι οι ‘’ξένοι΄΄ το πρόβλημα είναι ότι σήμερα στην Ελλάδα οι προλετάριοι εμφανίζονται και αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον ως ξένο. Η αλλοτρίωση από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις και ο ανταγωνισμός για τις θέσεις εργασίας αντανακλάτε συχνά με ενδοταξικούς ανταγωνισμούς. Αυτό ακριβώς θέλει το κεφάλαιο, πολυδιάσπαση από τα κοινά συμφέροντα, πολυκερματισμός και διάχυση της αντίληψης ότι για την μιζέρια που νιώθει ο Έλληνας εργαζόμενος φταίει ο π.χ ο Βούλγαρος ή ο νέος που του ρίχνει το μεροκάματο. Και οι από πάνω την ίδια ώρα να μας ‘’αρμέγουν΄΄ κανονικά.
Οι μόνοι που πλήττονται από την συνένωση των εργαζομένων στον χώρο που κατοικούν και εργάζονται πέρα από εθνοτική καταγωγή στην βάση της κοινών συμφερόντων και μοίρας είναι τα Κράτη και τα αφεντικά. Η ενότητα των κάτω πέρα από πατρίδες είναι επικίνδυνη για αυτούς και υπονομεύει τα κέρδη τους, την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Για αυτό ακριβώς πασχίζουν τόσο για την διαιώνιση αυτής της ανθρωποφαγικής πραγματικότητας και με αυτό το μπλοκ συντάσσεται ξεκάθαρα και το ΕΠΑΜ.
Για τον Δημήτρη Καζάκη τα σύνορα πρέπει να είναι κλειστά και το πρόβλημα για αυτόν είναι ότι έχει περάσει ο έλεγχος στηνFRONTEX μια πράξη που συνδέει με την απώλεια της ‘’εθνικής κυριαρχίας’’. Ευτυχώς για τον ίδιο οι φόβοι του δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα καθώς το Ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν έχει παραδώσει τον έλεγχο τον συνόρων αλλά βρίσκεται στον προμαχώνα της ‘’θωράκισης απέναντι στον εχθρό-μετανάστη’’. Για αυτό εξάλλου αναπροσαρμόζεται το αμυντικό δόγμα πέρα από τον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό στο ζήτημα της άμυνας-ασφάλειας απέναντι στις ασύμμετρες απειλές (π.χ μεταναστευτικό υποκείμενο, κοινωνικά κινήματα). Η θωράκιση του Έβρου ώστε να μπλοκαριστεί η είσοδος μεταναστών ήταν κομβικής σημασίας κίνηση και αποτύπωνε μια μακρόχρονη στρατηγική. Εκτός από τα 10,3 χιλιόμετρα τοίχους, υπάρχουν θερμικές κάμερες, σκυλιά, μηχανισμοί xray, πέντε επιχειρησιακά κέντρα, στρατόπεδα του Ελληνικού στρατού, ειδικά σώματα ασφαλείας. Μια εκτεταμένα στρατιωτικοποιημένη ζώνη που η ΕΛ.ΑΣ, οι ένοπλες δυνάμεις και η Frontex έχουν κηρύξει ένα ανελέητο κυνήγι μεταναστών. Τα θαλάσσια περάσματα επίσης προστατεύονται αλλά η απεραντοσύνη και η επικινδυνότητα της θάλασσας λειτουργούν ως μια χρήσιμη τάφρος της Ευρώπης-Φρούριο. Η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της επιτήρησης των συνόρων θα καταστήσει το πέρασμα ακόμα πιο επικίνδυνο και θα προκαλέσει περισσότερους θανάτους. Κάθε επιμέρους πισωγύρισμα σε ζήτημα εθνο-κρατικής κυριαρχίας π.χ αναβάθμιση FRONTEX μπορεί να αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό από το κράτος και ενδεχομένως να περιορίζει σε επιμέρους ζητήματα το πεδίο δράσης του αλλά συνολικά όλες αυτές οι κινήσεις θωρακίζουν την Ελλάδα, ευνοούν το κεφάλαιο και δημιουργούν όρους αποτελεσματικότερης εκμετάλλευσης και κερδοφορίας.
Τι σημαίνει λοιπόν να είσαι Δ. Καζάκης και ΕΠΑΜ;
Σημαίνει ότι όταν χιλιάδες άνθρωποι πνίγονται, συσσωρεύονται εξαθλιωμένοι και κυνηγημένοι στις παρυφές των συνόρων ή εγκαθίστανται στην Αθήνα ως πλεονάζων πληθυσμός εσύ να καλείς τους εργάτες να τους εκδιώξουν.
Σημαίνει να επιτίθεσαι στους Αφγανούς μετανάστες και να τονίζεις την αναγκαιότητα επαναπατρισμού τους όταν ο Ελληνικός Στρατός ήταν κομμάτι της κατοχικής δύναμης και έπαιξε σημαντικό ρόλο στον πόλεμο και στην καταστροφή στην περιοχή.
Σημαίνει να ρίχνεις λάδι στο μύλο του ρατσισμού, του εθνικισμού και της εκμετάλλευσης ψαρεύοντας σε θολά νερά σε μια Ελλάδα που έχει κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στους μετανάστες, έχει το μεγαλύτερο νεοναζιστικό κόμμα και σε μια Ευρωπαική Ένωση που η ξενοφοβία προελαύνει.
Ο Δ. Καζάκης κάνει μια σειρά από παρομοιώσεις που ταυτίζουν την Ελλάδα ως σκουπιδοντενεκέ εξαιτίας της εισροής μεταναστών[v], το ζήτημα της ντόπιας καθαρότητας είναι ένα στοιχείο του λόγου ενδημικό κάθε ανομολόγητου ή μη εθνικιστή, ρατσιστή, εθνοφυλετιστή. Για εμάς που δεν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε σκουπίδια ή μη βάση της εθνοτικής προέλευσης και που θεωρούμε τους μετανάστες ευπρόσδεκτους και κομμάτι του εργατικού κινήματος να υποσχεθούμε ότι θα κάνουμε τα πάντα στην υπόθεση της οικοδόμησης ενός ανατρεπτικού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος κοινωνικής χειραφέτησης.
diktiospartakos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου