Ποιος τα λέει όλα αυτά; Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο εκπρόσωπός του ΔΝΤ στην τρόικα Πολ Τόμσεν, οποίος συνόδευε τον κ. Παπακωνσταντίνου στην περιοδεία του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και έλεγε στους θεσμικούς επενδυτές στο Σίτι του Λονδίνου, ότι «η προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό, στην αγορά εργασίας, η αναμόρφωση του πλαισίου για τις ξένες και εγχώριες επενδύσεις καθώς και η φορολογική εναρμόνιση, έχουν μεγαλύτερη σημασία από την μείωση του ελλείμματος» (αντιγράφω από σχετικό ρεπορτάζ του Χρήστου Ζιώτη στην Ελευθεροτυπία).
Μα καλά κ. Τόμσεν. Το μεγάλο έλλειμμα και το τεράστιο χρέος δεν απέκλεισαν την Ελλάδα από τις αγορές οδηγώντας την αναγκαστικά στην αγκαλιά σας; Αυτά τα δύο προβλήματα δεν συνιστούν αιτία χρεοκοπίας; Κι αν δεν είναι έτσι, αν κάνατε λάθος και δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν εισηγείστε στην ελληνική κυβέρνηση να πάρει πίσω τα σκληρά μέτρα που αποτελούν βρόγχο στο λαιμό της κοινωνίας και της αγοράς και μας έχουν οδηγήσει σε βαθύτατη ύφεση;
Η στροφή σε νέου τύπου επιχειρήματα και κινδύνους από την πλευρά του ΔΝΤ και της τρόϊκα, μάλλον δείχνει ότι αφού διαπίστωσαν πως τα σκληρά και άδικα, για τους φτωχούς και μικρομεσαίους, μέτρα (όπως έχει παραδεχτεί και ο πρωθυπουργός), πέρασαν «χωρίς να ανοίξει ρουθούνι», λόγω των ενοχών μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, ετοιμάζουν νέου τύπου επίθεση.
Δεν είναι τυχαία η επισήμανση στην πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, ότι είναι απολύτως αναγκαία η αντιστροφή ισχύος των συμβάσεων. Οι ενδοεπιχειρησιακές συμβάσεις να γίνουν ισχυρότερες από τις κλαδικές και οι κλαδικές ισχυρότερες από τις συλλογικές. Τι θέλουν να πετύχουν; Είναι απλό. Το ήδη αδύναμο και πολυδιασπασμένο συνδικαλιστικό κίνημα να καταστεί απολύτως ανίσχυρο. Διότι ποια ισχύ θα έχουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αν οι συλλογικές συμβάσεις που υπογράφουν είναι απλά κουρελόχαρτα; Πόση δύναμη θα έχουν οι δευτεροβάθμιες κλαδικές οργανώσεις όταν κάθε σύμβαση που θα υπογράφεται υπό τον εκβιασμό απολύσεων ή λουκέτου μεταξύ επιχείρησης και εργαζόμενων θα έχει μεγαλύτερη νομική ισχύ;
Φυσικά με ακόμη πιο εκφυλισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι πιο εύκολο να μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρα χαμηλού εργατικού κόστους, και έτσι θα ευνοηθεί η προσέλκυση επενδύσεων και οι επενδύσεις θα φέρουν ανάπτυξη και η ανάπτυξη θα σώσει την Ελλάδα από την χρεοκοπία.
Θα έχει σωθεί λοιπόν, η χώρα από την χρεοκοπία, αλλά όχι οι πολίτες από την φτώχεια. «Δεν γίνεται να δώσουμε αυξήσεις ή να μειώσουμε τους φόρους» θα μας λένε, γιατί οι «αγορές δεν το επιτρέπουν και θα γυρίσουμε στο χείλος της χρεοκοπίας». Τα funds των δανειστών μας θα εισπράττουν τα τοκοχρεολύσια των δανείων μας, οι επενδυτές θα απολαμβάνουν τα αποτελέσματα των επενδύσεών τους στην εκσυγχρονισμένη και μεταρρυθμισμένη ελληνική οικονομία και τα 4/5 των ελλήνων θα ζουν ως νεόπτωχοι. Η γενιά των 600 € δεν θα είναι μόνο οι νέοι 20 - 30 ετών. Θα είναι και οι γονείς τους.
Επανερχόμαστε λοιπόν στο ερώτημα: Θέλουμε μια χώρα στην οποία θα ευημερούν οι αριθμοί σε βάρος των ανθρώπων (της πλειονότητας) ή θέλουμε μία χώρα στην ,οποία θα ευημερούν οι αριθμοί δημιουργώντας συνθήκες ευημερίας της πλειονότητας των πολιτών; (Το ερώτημα είχε τεθεί από το eklogika.gr και σε άρθρο στις 22 Φεβρουαρίου- προ τρόϊκας).
Σε αυτό το ερώτημα οφείλει να απαντήσουν ξεκάθαρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση. Κι αν συμμερίζονται τον φόβο που αυτό το ερώτημα περικλείει, ας εξηγήσουν με σαφήνεια στους πολίτες το όραμα του σχεδίου τους και το στοχοδιάγραμμά του. Η συναίνεση για μεγάλες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες δεν δίνεται ποτέ ως υπογραφή σε λευκή επιταγή.
Πηγή : http://www.eklogika.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου