Η ιστορία της βρετανικής απεμπλοκής από την ΕΕ αφηγείται συχνά ως η μάχη ενός περήφανου έθνους που αγωνίζεται να αποδεσμευεθεί από τους κακούς γείτονές του. Οι πολιτικές δυναμικές, όμως, αλλάζουν. Καθώς η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον αποφεύγει τη στενότερη ολοκλήρωση που έφερε η κρίση του ευρώ, οι αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις ενισχύονται εντός της χώρας.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες αυτή την εβδομάδα έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους – την Ελλάδα, την Ισπανία και την τραπεζική ένωση. Το μέλλον του ευρώ δεν είναι ακόμη εξασφαλισμένο. Ο κ. Κάμερον έχει επιλέξει το ρόλο του απλού παρισταμένου. Και όμως, το αποτέλεσμα των συζητήσεων θα μπορούσε να δώσει μια σημαντική ώθηση για την αναχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο πρωθυπουργός επιμένει ότι υποστηρίζει ακόμη τη θέση της Βρετανίας ως μέλος της ΕΕ, αν και ζητά επαναδιαπραγμάτευση των όρων. Ο κ. Κάμερον, ωστόσο, είναι αιχμάλωτος των αντι-ευρωπαίων του κόμματός του. Δεδομένου ότι καθοδηγούν την κοινή γνώμη, ο ίδιος φοβάται ότι η εναλλακτική λύση από να υποχωρήσει από την ΕΕ είναι μια αμετάκλητη διάσπαση των Συντηρητικών.
Ο κ. Clegg έχει αποδειχθεί ανεπαρκής ως φρένο στην εχθρότητα των συντηρητικών. Και ο κ. Μίλιμπαντ αρνείται να διακινδυνεύσει την δημοτικότητα του ποντάροντας το πολιτικό του κεφάλαιο για την Ευρώπη. Πέρα από τη σφαίρα της πολιτικής, οι επενδυτές στη Βρετανία μόλις τώρα αρχίζουν να συνειδητοποιούν τις επιπτώσεις αυτό που το Κέντρο για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση αποκαλεί πλέον Brexit.
Αυτό που λείπει από την συζήτηση είναι η οποιαδήποτε αναγνώριση της αλλαγής της διάθεσης μεταξύ των άλλων Ευρωπαίων. Στα αιτήματά για ειδική μεταχείριση, οι διαδοχικές βρετανικές κυβερνήσεις υπολόγιζαν ότι πιο ομοσπονδιακά-κείμενοι Ευρωπαίοι θα κάμψουν την απειλή αναχώρησης της Βρετανίας. Υπήρχε κάποια αλήθεια σε αυτό. Αλλά η κρίση του ευρώ έχει δείξει ότι αυτοί οι ηγέτες πλέον έχουν επείγουσες προτεραιότητες από τα να ασχολούνται με το πιθανό βέτο με το οποίο απειλούν οι Βρετανοί.
Λίγο μετά τη δημιουργία της κυβέρνησης συνασπισμού του κ. Κάμερον το καλοκαίρι του 2010, ένας από τους πιο ευρωσκεπτικιστές υπουργούς του φέρεται να είπε ότι δεν υπήρχε πλέον ανάγκη η Βρετανία να εγκαταλείψει την Ευρώπη, γιατί η Ευρώπη αφήνει τη Βρετανία. Η παρατήρηση έχει αποδειχθεί να είναι πιο προφητική από ό, τι φανταζόταν.
Η Ευρώπη έχει κουραστεί από τις απαιτήσεις του Λονδίνου για τις απαλλαγές και εξαιρέσεις από τους κανόνες της Ένωσης. Οι άλλοι ηγέτες ασχολούνται σοβαρά για τη διάσωση του ευρώ. Ο πρωθυπουργός από την άλλη υπόσχεται μια «μεγάλη ομιλία» για το θέμα αυτό κάποια στιγμή σύντομα. Θέλει να καθορίσει τους όρους για μια νέα σχέση. Το σχέδιο είναι να διαπραγματευθεί μια σειρά παραχωρήσεις, όπως το αντάλλαγμα για τη βρετανική συναίνεση καθώς η ευρωζώνη οδεύει προς βαθύτερη ολοκλήρωση. Το πακέτο θα μπορούσε στη συνέχεια να τεθεί στο βρετανικό λαό για δημοψήφισμα.
Υπάρχουν πολλές πιθανές εμπλοκές σε αυτό το σενάριο. Το πιο προφανές είναι ότι η κυβέρνηση βρίσκεται εκτός όταν έχει επιλογή. Είναι έξω από το ευρώ και, σε αντίθεση με την Πολωνία, δεν έχει καμία πρόθεση ένταξης. Αρνήθηκε να είναι μέρος του δημοσιονομικού συμφώνου ή της ένωσης τραπεζών. Ο κ. Κάμερον θέλει δύο επίπεδα προϋπολογισμού για το διαχωρισμό των εισφορών της Βρετανίας στις Βρυξέλλες από τις δαπάνες της ευρωζώνης.
Η Βρετανία έχει αποφύγει εδώ και καιρό την συμφωνία του Σένγκεν για ανοικτά σύνορα. Τώρα, ο κ. Κάμερον σχεδιάζει να αποχωρήσει και από την πανευρωπαϊκή συνεργασία σε θέματα εγκληματικότητας και δικαιοσύνης. Πέρα από την ενιαία αγορά και της πολιτικής εξωτερικού εμπορίου - κόκκινες γραμμές για όλους τους άλλους - αυτό αφήνει ελάχιστα από τα οποία η Βρετανία μπορεί να αποκλειστεί.
Ένα άλλο πρόβλημα έγκειται στην πεποίθηση ότι οι άλλοι Ευρωπαίοι θα είναι εύκολο να χειραγωγηθούν. Στην πραγματικότητα, το βέτο έχει χάσει την αξία του. Όταν η Βρετανία το άσκησε τον περασμένο Δεκέμβριο, οι ηγέτες της ευρωζώνης δημιούργησαν απλά μια παράλληλη δομή για τη δημοσιονομική συνεργασία. Στη Γαλλία υπάρχει θετική στάση για μια τέτοια προσέγγιση. Η Γερμανία παλιά θα έκανε την προσπάθεια να ανεχτεί τη βρετανική ιδιαιτερότητα. Αλλά η κ. Μέρκελ έχει χάσει την υπομονή της.
Η προσέγγιση του κ. Κάμερον δεν έχει αυτό που ονομάζουν οι ειδικοί «ήπια δύναμη.» Όταν η Βρετανία ζητά διαβεβαιώσεις ότι η νέα ένωση τραπεζών δεν θα υπονόμευε τη δική της επιρροή, οι άλλοι ρωτούν γιατί το Λονδίνο θα πρέπει να παραμείνει το κατ 'εξοχήν οικονομικό κέντρο της ηπείρου.
Έχουν υπάρξει πολλές κρίσεις στη σχέση της Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η παρούσα είναι πολύ διαφορετική. Οι ρυθμίσεις για το τραπεζικό σύστημα πορεί να παρέχουν ένα πρότυπο για μια νέα θεσμική αρχιτεκτονική που αποκλείει εκ των πραγμάτων τη Βρετανία από τη λήψη αποφάσεων σε όλη την ενιαία αγορά. Η συνέπεια θα ήταν να αφήσει τη Βρετανία σε μια θέση που δεν διαφέρει από εκείνη των μη μελών της ΕΕ, όπως η Νορβηγία και η Ελβετία – που δεσμεύονται από τους κανόνες, αλλά δεν μπορούν να τους διαμορφώσουν.
Ο κ. Κάμερον λέγεται ότι έχει καταρτίσει οδικού χάρτη για το μέλλον της Βρετανίας στην Ευρώπη. Αλλά δεν έχει παρατηρήσει ότι, οι Ευρωπαίοι εταίροι του είναι έτοιμοι απλά να τον αποχαιρετήσουν.
www.sofokleous10.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου