Η λίστα λαβώνει τη δημοκρατία

Η λίστα Λαγκάρντ λειτούργησε σαν λυδία λίθος για το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Το έδειξε γυμνό και αναξιόπιστο στα μάτια των Ελλήνων πολιτών και των ξένων εταίρων-δανειστών. Οι επανειλημμένες υποδείξεις ξένων ηγετών προς τους Ελληνες ομολόγους τους, περί επείγουσας απόδοσης φορολογικής δικαιοσύνης, οδηγούν επίσης στο ίδιο συμπέρασμα: ότι η τάξη που κυβερνά την Ελλάδα είναι απρόθυμη να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον και να αναλάβει ιστορικές ευθύνες. Απρόθυμη, και ανίκανη.

Το σκάνδαλο της λίστας ξεπερνά κάθε άλλο προηγούμενο, όχι μόνο διότι είναι αδύνατον πια να συγκαλυφθεί, όχι διότι έχει κοστίσει πολλά χρήματα, όχι, αλλά διότι συνέβη με τόσο ωμό τρόπο στην απολύτως κρισιμότερη περίοδο. Οι χειρισμοί των κ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου θα διδάσκονται στους πρωτοετείς πολιτικής ιστορίας του εγγύς μέλλοντος ― στο Χάρβαρντ ίσως, μετά τις διαλέξεις του κ. Γιώργου Παπανδρέου.



Δεν έχει πια σημασία πόσα έσοδα θα μπορούσε να αποφέρει η χρήση της λίστας. Η σκανδαλώδης απόκρυψή της και οι ιταμές δικαιολογίες των κατόχων της, πρώην κορυφαίων υπουργών, για τη μη χρήση της καταρρακώνουν το κοινωνικό συμβόλαιο και αφαιρούν τα τελευταία εναπομείναντα ίχνη εμπιστοσύνης του λαού προς την ηγεσία του. Σε συνθήκες δεινής κρίσης, ο αχρείος πολιτικός ταυτίζεται δυστυχώς με τον θεσμό που υπηρετεί ― μάλλον: που προδίδει. Ο απεγνωσμένος και τυφλωμένος νεοπληβείος στρέφεται εναντίον του θεσμού και εναντίον της δημοκρατίας.

Για να ανακοπεί η γιγάντωση των αντιδημοκρατικών αισθημάτων, μόνος δρόμος είναι η παραδειγματική τιμωρία των αντιδημοκρατικών πράξεων, της έργω περιφρόνησης της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία έχουν από κοινού αυτό το ιστορικό καθήκον, της υπεράσπισης της δημοκρατίας. Η δημοκρατία οφείλει να είναι δίκαιη και ανοιχτή, αλλά και αυστηρή και σκληρή προς κάθε κατεύθυνση. Πόσο μάλλον όταν οι ύαινες του νεοναζισμού δοκιμάζουν ήδη τις σιδερογροθιές τους επί των κεφαλών αδυνάμων.

Πηγή