Του Γιώργου Πήττα
Χρεοκοπία 1: Για αυτήν μιλούσαν εδώ και πολλά χρόνια αρκετοί. Τότε, δεν εννοούσαν την οικονομική αλλά την ηθική, την αξιακή. Ασφαλώς, δεν τα «φάγαμε μαζί» αλλά ήταν ασυγχώρητα πολλοί αυτοί που εθελοτυφλούσαν ή παρακαλούσαν για ένα κομμάτι παντεσπάνι. Μελετήστε την κυκλοφορία περιοδικών life style εκείνης της εποχής και τα ποσοστά τηλεθέασης των ανάλογων τηλεοπτικών σκουπιδιών.
Χρεοκοπία 2: Αρκετοί άρχισαν να βλέπουν την οικονομική χρεοκοπία πριν την διεθνή καπιταλιστική κρίση. Όσοι χτύπησαν τα καμπανάκια κατατάχθηκαν αμέσως στο στρατόπεδο των «γραφικών». Αν και ήταν ηλίου φαεινότερο το τι θα συμβεί.
Με ετήσια 75 δις έξοδα ως κράτος και 50 δις κρατικά έσοδα παράγουμε απλά, περί τα 25 δις έλλειμμα κάθε χρόνο, με συνέπεια. Τη ίδια στιγμή ξοδεύουμε σε εισαγωγές 44 δις ενώ εξάγουμε μετά βίας 16. Δεν θα αναφέρω φοροδιαφυγές, μίζες και αρπαχτές δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Χρεοκοπία 3: Η Ελλάδα, αναπνέει με τεχνητή υποστήριξη. Αγκομαχά κάθε φορά να φτάσει στην «επόμενη δόση» χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει η ελάχιστη αναπτυξιακή προοπτική, έστω ως νύξη.
Αυτισμός 1: Εκεί «έξω» στην Ευρώπη, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν θέλουν να δουν την Ελλάδα να σκάει στο πάτωμα και να γίνεται κομμάτια και θρύψαλα. Ωστόσο, αργά-αργά αρχίζουν να λιγοστεύουν και έστω αθέλητα , συντάσσονται με τα κοράκια των κερδοσκόπων. Ο λόγος, είναι απλός μόνο που ο παραδοσιακός ελληνικός αυτισμός δεν θέλει να τον διακρίνει. Δεν σκεφτόμαστε πως πίσω από τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες που μας δανείζουν, δεν υπάρχουν μόνο κοράκια αλλά και εκατομμύρια επί εκατομμυρίων απλοί καταθέτες και δανειολήπτες. Όλοι αυτοί, στην περίπτωση μίας πλήρους κατάρρευσης θα τρανταχτούν συθέμελα –γιατί, την ζημιά των τραπεζών τους θα την πληρώσουν εκείνοι. Από το μυαλό μας, σπάνια περνά αυτό ή και ποτέ. Το είχαμε πει και στο πρόσφατο παρελθόν, σε ένα άλλο άρθρο. Δεν μπαίνουμε στα παπούτσια του Άλλου-ο Άλλος είναι πάντα ο «κακός». Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την δυσπιστία του μέσου Ευρωπαίου πολίτη προς τους Έλληνες ελάχιστα απέχει, από την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά του ρατσιστή ελληναρά προς τον Αλλοδαπό συμπολίτη.
Αυτισμός 2: Οι τίτλοι των Κυπριακών εφημερίδων την Πέμπτη το πρωί ήταν ενδεικτικοί και γεμάτοι συναισθηματική φόρτιση. Παράδειγμα το πρωτοσέλιδο του «Πολίτη» «Αχ Ελλάδα!» Στο εσωτερικό όμως, αναλυτές, από όλο το πολιτικό φάσμα ξεχνούν το συναίσθημα και υπογραμμίζουν την εγκληματική ανευθυνότητα σύσσωμης της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας που αδυνατεί να επιβάλλει τάξη. Γιατί; Μα γιατί και η Κύπρος –όπως και η Γαλλία, είναι εξαιρετικά εκτεθειμένη στα Ελληνικά Ομόλογα. Το ντόμινο, δεν είναι παραμύθι. Αν καταρρεύσει η Ελλάδα, μερικά εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη δεν θα μπορούν να αποπληρώσουν το στεγαστικό τους για παράδειγμα. Και είναι αυτή, μία πτυχή που αναδεικνύει τον αυτισμό και δεν αντέχει ούτε συνθήματα ούτε απερίσκεπτες αντιδράσεις.
Γιώργος Παπανδρέου: Του Ανδρέα, υιού του Γεωργίου, όλοι πρωθυπουργοί. Οικογενειακή επιχείρηση με ανταγωνισμό το άλλο κόμμα «εξουσίας». Και οι μεν και οι δε, ποτέ δεν άσκησαν διοίκηση. Δεν κυβέρνησαν. Στην Ελλάδα της παρά-Παιδείας, των παρά- δικαστικών κυκλωμάτων, του παρά-ιατρικού ανάλογου, των παρά-αθλητικών μαφιόζων, των παρά –κρατικών, του παρά-εκκλησιαστικού, απλά, παρά-κάθισαν σε τσιμπούσι τρικούβερτο για δεκαετίες. Ταβέρνα «το Παρά-Κράτος.» Δεν κυβερνούσαν, απλά μοίραζαν στους εκάστοτε δικούς. Ο τελευταίος, ολοκλήρωσε το έργο. Ο πατήρ άνοιξε το λάκκο, τούτος βάζει την ταφόπετρα. Με τον «ανασχηματισμό» παρέδωσε και τα κλειδιά του μαγαζιού στον απόλυτο ανταγωνιστή του. Στο όνομα όχι της Ελλάδας βέβαια, αλλά της τελευταίας προσπάθειας να κρατηθεί το ταβερνείο ανοιχτό ακόμα λίγο. Έχουν μείνει κάτι ψίχουλα αφάγωτα.
Βενιζέλος Ευάγγελος: Ο Patrick Jackson του BBC αναρωτιόταν χθες: «πως προέκυψε άραγε ως Υπουργός Οικονομικών μίας χώρας σε αυτή την κατάσταση, ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι οποίοι ξέφυγαν από τον αρχικό προϋπολογισμό σε απίστευτα μεγέθη; »
Ανασχηματισμός: Και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, ναι, μόνο που μέσα κι’ έξω είναι το ίδιο φθαρμένο το κοστούμι. Κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση η γενιά που τη δημιούργησε. Να υποθέσω πως η λογική είναι «εμείς τα κάναμε σκατά εμείς να τα ξεσκατώσουμε» ; Χα! Τέτοια τσίπα ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Το σκηνικό μοιάζει με τον αγώνα διατήρησης στη ζωή μιας μαφιόζικης συμμορίας. Το ΠΑΣΟΚ είναι πεθαμένο και το γνωρίζει. Το χειρότερο είναι πως επιμένει σαν ζόμπι με τα χέρια τεντωμένα, τρεκλίζοντας, ν’ αρπάξει ό,τι προλάβει. Από την άλλη πλευρά, ο Αντώνιος περιμένει. Αλλά πριν καν έρθει η (κούφια) ώρα του, ακούει το κράξιμο από την Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, κάθε φορά που τον ακούνε στο λαϊκίστικο παραλήρημα του.
Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας: Είναι απίστευτα χαρακτηριστικό πως η υποτυπώδης προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να υπερβεί τα κομματικά όρια και τους τύπους, να παραιτηθεί και να δώσει έτσι μία διέξοδο τη στιγμή της απόλυτης κρίσης, βαφτίστηκε από τα κομματόσκυλα περίπου ως ανόσιο πραξικόπημα. Και όμως. Ήταν κάτι που για λίγες ώρες ανέμενε και προσδοκούσε η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Γιατί, αν είχε συμβεί, αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε δείξει πως επιτέλους είναι σε θέση για μία φορά να συγκρουστεί με το κομματικό κατεστημένο θα έδινε μία μικρή ανάσα ήθους.
Εκείνο το μακρινό «Γιώργο άλλαξε τα όλα» που πια απέχει έτη φωτός, θα δέχονταν μία μικρή ταλάντωση από τον αντίλαλό του.
Φευ! Όπως ήταν αναμενόμενο όχι απλά ως μοιραίος, αλλά ως αναπόσπαστο και οργανικό μέρος τους, αφέθηκε στα φίδια του μηχανισμού. Μία από τα ίδια. Γαντζώθηκε άλλη μια φορά στην καρέκλα για να επαναφέρει την εσωκομματική ισορροπία, σε βάρος του τόπου. Μάλλον, επειδή η επερχόμενη πλήρης κατάρρευση είναι έννοια που δεν τον αγγίζει προσωπικά. Όπου νάναι, θα κάνει τον Κώστα Καραμανλή τον μικρό, να μοιάζει με υπόδειγμα σιδηράς πυγμής και αποφασιστικότητας.
«Strange Thinker»: Ψευδώνυμο αναγνώστη και σχολιαστή του BBC. Έγραψε με ωραιότατο σαρκασμό: « Πουλήστε το όνομα Μακεδονία στη FYROM με προσφορά την ψήφο σας για την ένταξη των Μακεδόνων στην Ε.Ε. Και, κάντε ένα δημοψήφισμα. Διαλέξτε μεταξύ Αφερεγγυότητας και Λιτότητας» Δυστυχώς κύριε Strange Thinker το θέμα της Μακεδονίας είναι τζάμπα τελειωμένο προ πολλού. Κοιτάζω στα διεθνή κανάλια τις καμπάνιες τουρισμού που κάνουν η Μακεδονία και η Κροατία και σφίγγομαι. Γιατί, αντί να πουλάνε «λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι μου» πουλάνε με εξαιρετικά ωραίους τρόπους, υπηρεσίες, κουλτούρα, περιβάλλον. Κάνουν αυτά που έπρεπε (και μπορούσαμε) να κάνουμε εμείς πριν από 20 χρόνια. Δεν πειράζει, τους μισούμε και αυτούς, όπως και τους εβραίους.
Γενικά, μισούμε όσους μας προσπερνούν.
Πλατεία: . Όπως επίσης είπαμε ξανά, εκεί προσπαθεί να συνθέσει η Ελλάδα την κατακερματισμένη κοινωνία της. Η Πλατεία, προφανώς, απορρίπτει συνολικά το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αλλιώς, σε εκείνες τις περίεργες ώρες των «παραιτούμαι» «ξεπαραιτούμαι» θα πίεζε για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Αλλά γιατί να το πράξει; Για ένα μείγμα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ; Να λείπει. Αναρωτιέμαι. Οι διεργασίες εκεί μπορούν να καταλήξουν σε Πρόταση –εννοώ εφαρμόσιμη;
Τέλος: Μακάρι να κάνω λάθος. Η αίσθηση μου είναι πως οι δανειστές συντηρούν την Ελλάδα στον αναπνευστήρα μέχρι να μπορέσουν κάποιες χώρες της Ευρωζώνης να θωρακιστούν. Μετά, θα τραβήξουν την πρίζα. Εκτός, αν έχει γίνει κάποιο «θαύμα».
Δεν πιστεύω στα θαύματα.
Ούτε στους «ωραίους έλληνες» με λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι μου.
Φοβάμαι: Διαβάστε παρακαλώ, το ομώνυμο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη.
Πηγή
Χρεοκοπία 2: Αρκετοί άρχισαν να βλέπουν την οικονομική χρεοκοπία πριν την διεθνή καπιταλιστική κρίση. Όσοι χτύπησαν τα καμπανάκια κατατάχθηκαν αμέσως στο στρατόπεδο των «γραφικών». Αν και ήταν ηλίου φαεινότερο το τι θα συμβεί.
Με ετήσια 75 δις έξοδα ως κράτος και 50 δις κρατικά έσοδα παράγουμε απλά, περί τα 25 δις έλλειμμα κάθε χρόνο, με συνέπεια. Τη ίδια στιγμή ξοδεύουμε σε εισαγωγές 44 δις ενώ εξάγουμε μετά βίας 16. Δεν θα αναφέρω φοροδιαφυγές, μίζες και αρπαχτές δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Χρεοκοπία 3: Η Ελλάδα, αναπνέει με τεχνητή υποστήριξη. Αγκομαχά κάθε φορά να φτάσει στην «επόμενη δόση» χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει η ελάχιστη αναπτυξιακή προοπτική, έστω ως νύξη.
Αυτισμός 1: Εκεί «έξω» στην Ευρώπη, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν θέλουν να δουν την Ελλάδα να σκάει στο πάτωμα και να γίνεται κομμάτια και θρύψαλα. Ωστόσο, αργά-αργά αρχίζουν να λιγοστεύουν και έστω αθέλητα , συντάσσονται με τα κοράκια των κερδοσκόπων. Ο λόγος, είναι απλός μόνο που ο παραδοσιακός ελληνικός αυτισμός δεν θέλει να τον διακρίνει. Δεν σκεφτόμαστε πως πίσω από τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες που μας δανείζουν, δεν υπάρχουν μόνο κοράκια αλλά και εκατομμύρια επί εκατομμυρίων απλοί καταθέτες και δανειολήπτες. Όλοι αυτοί, στην περίπτωση μίας πλήρους κατάρρευσης θα τρανταχτούν συθέμελα –γιατί, την ζημιά των τραπεζών τους θα την πληρώσουν εκείνοι. Από το μυαλό μας, σπάνια περνά αυτό ή και ποτέ. Το είχαμε πει και στο πρόσφατο παρελθόν, σε ένα άλλο άρθρο. Δεν μπαίνουμε στα παπούτσια του Άλλου-ο Άλλος είναι πάντα ο «κακός». Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την δυσπιστία του μέσου Ευρωπαίου πολίτη προς τους Έλληνες ελάχιστα απέχει, από την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά του ρατσιστή ελληναρά προς τον Αλλοδαπό συμπολίτη.
Αυτισμός 2: Οι τίτλοι των Κυπριακών εφημερίδων την Πέμπτη το πρωί ήταν ενδεικτικοί και γεμάτοι συναισθηματική φόρτιση. Παράδειγμα το πρωτοσέλιδο του «Πολίτη» «Αχ Ελλάδα!» Στο εσωτερικό όμως, αναλυτές, από όλο το πολιτικό φάσμα ξεχνούν το συναίσθημα και υπογραμμίζουν την εγκληματική ανευθυνότητα σύσσωμης της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας που αδυνατεί να επιβάλλει τάξη. Γιατί; Μα γιατί και η Κύπρος –όπως και η Γαλλία, είναι εξαιρετικά εκτεθειμένη στα Ελληνικά Ομόλογα. Το ντόμινο, δεν είναι παραμύθι. Αν καταρρεύσει η Ελλάδα, μερικά εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη δεν θα μπορούν να αποπληρώσουν το στεγαστικό τους για παράδειγμα. Και είναι αυτή, μία πτυχή που αναδεικνύει τον αυτισμό και δεν αντέχει ούτε συνθήματα ούτε απερίσκεπτες αντιδράσεις.
Γιώργος Παπανδρέου: Του Ανδρέα, υιού του Γεωργίου, όλοι πρωθυπουργοί. Οικογενειακή επιχείρηση με ανταγωνισμό το άλλο κόμμα «εξουσίας». Και οι μεν και οι δε, ποτέ δεν άσκησαν διοίκηση. Δεν κυβέρνησαν. Στην Ελλάδα της παρά-Παιδείας, των παρά- δικαστικών κυκλωμάτων, του παρά-ιατρικού ανάλογου, των παρά-αθλητικών μαφιόζων, των παρά –κρατικών, του παρά-εκκλησιαστικού, απλά, παρά-κάθισαν σε τσιμπούσι τρικούβερτο για δεκαετίες. Ταβέρνα «το Παρά-Κράτος.» Δεν κυβερνούσαν, απλά μοίραζαν στους εκάστοτε δικούς. Ο τελευταίος, ολοκλήρωσε το έργο. Ο πατήρ άνοιξε το λάκκο, τούτος βάζει την ταφόπετρα. Με τον «ανασχηματισμό» παρέδωσε και τα κλειδιά του μαγαζιού στον απόλυτο ανταγωνιστή του. Στο όνομα όχι της Ελλάδας βέβαια, αλλά της τελευταίας προσπάθειας να κρατηθεί το ταβερνείο ανοιχτό ακόμα λίγο. Έχουν μείνει κάτι ψίχουλα αφάγωτα.
Βενιζέλος Ευάγγελος: Ο Patrick Jackson του BBC αναρωτιόταν χθες: «πως προέκυψε άραγε ως Υπουργός Οικονομικών μίας χώρας σε αυτή την κατάσταση, ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι οποίοι ξέφυγαν από τον αρχικό προϋπολογισμό σε απίστευτα μεγέθη; »
Ανασχηματισμός: Και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, ναι, μόνο που μέσα κι’ έξω είναι το ίδιο φθαρμένο το κοστούμι. Κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση η γενιά που τη δημιούργησε. Να υποθέσω πως η λογική είναι «εμείς τα κάναμε σκατά εμείς να τα ξεσκατώσουμε» ; Χα! Τέτοια τσίπα ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Το σκηνικό μοιάζει με τον αγώνα διατήρησης στη ζωή μιας μαφιόζικης συμμορίας. Το ΠΑΣΟΚ είναι πεθαμένο και το γνωρίζει. Το χειρότερο είναι πως επιμένει σαν ζόμπι με τα χέρια τεντωμένα, τρεκλίζοντας, ν’ αρπάξει ό,τι προλάβει. Από την άλλη πλευρά, ο Αντώνιος περιμένει. Αλλά πριν καν έρθει η (κούφια) ώρα του, ακούει το κράξιμο από την Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, κάθε φορά που τον ακούνε στο λαϊκίστικο παραλήρημα του.
Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας: Είναι απίστευτα χαρακτηριστικό πως η υποτυπώδης προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να υπερβεί τα κομματικά όρια και τους τύπους, να παραιτηθεί και να δώσει έτσι μία διέξοδο τη στιγμή της απόλυτης κρίσης, βαφτίστηκε από τα κομματόσκυλα περίπου ως ανόσιο πραξικόπημα. Και όμως. Ήταν κάτι που για λίγες ώρες ανέμενε και προσδοκούσε η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Γιατί, αν είχε συμβεί, αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε δείξει πως επιτέλους είναι σε θέση για μία φορά να συγκρουστεί με το κομματικό κατεστημένο θα έδινε μία μικρή ανάσα ήθους.
Εκείνο το μακρινό «Γιώργο άλλαξε τα όλα» που πια απέχει έτη φωτός, θα δέχονταν μία μικρή ταλάντωση από τον αντίλαλό του.
Φευ! Όπως ήταν αναμενόμενο όχι απλά ως μοιραίος, αλλά ως αναπόσπαστο και οργανικό μέρος τους, αφέθηκε στα φίδια του μηχανισμού. Μία από τα ίδια. Γαντζώθηκε άλλη μια φορά στην καρέκλα για να επαναφέρει την εσωκομματική ισορροπία, σε βάρος του τόπου. Μάλλον, επειδή η επερχόμενη πλήρης κατάρρευση είναι έννοια που δεν τον αγγίζει προσωπικά. Όπου νάναι, θα κάνει τον Κώστα Καραμανλή τον μικρό, να μοιάζει με υπόδειγμα σιδηράς πυγμής και αποφασιστικότητας.
«Strange Thinker»: Ψευδώνυμο αναγνώστη και σχολιαστή του BBC. Έγραψε με ωραιότατο σαρκασμό: « Πουλήστε το όνομα Μακεδονία στη FYROM με προσφορά την ψήφο σας για την ένταξη των Μακεδόνων στην Ε.Ε. Και, κάντε ένα δημοψήφισμα. Διαλέξτε μεταξύ Αφερεγγυότητας και Λιτότητας» Δυστυχώς κύριε Strange Thinker το θέμα της Μακεδονίας είναι τζάμπα τελειωμένο προ πολλού. Κοιτάζω στα διεθνή κανάλια τις καμπάνιες τουρισμού που κάνουν η Μακεδονία και η Κροατία και σφίγγομαι. Γιατί, αντί να πουλάνε «λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι μου» πουλάνε με εξαιρετικά ωραίους τρόπους, υπηρεσίες, κουλτούρα, περιβάλλον. Κάνουν αυτά που έπρεπε (και μπορούσαμε) να κάνουμε εμείς πριν από 20 χρόνια. Δεν πειράζει, τους μισούμε και αυτούς, όπως και τους εβραίους.
Γενικά, μισούμε όσους μας προσπερνούν.
Πλατεία: . Όπως επίσης είπαμε ξανά, εκεί προσπαθεί να συνθέσει η Ελλάδα την κατακερματισμένη κοινωνία της. Η Πλατεία, προφανώς, απορρίπτει συνολικά το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αλλιώς, σε εκείνες τις περίεργες ώρες των «παραιτούμαι» «ξεπαραιτούμαι» θα πίεζε για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Αλλά γιατί να το πράξει; Για ένα μείγμα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ; Να λείπει. Αναρωτιέμαι. Οι διεργασίες εκεί μπορούν να καταλήξουν σε Πρόταση –εννοώ εφαρμόσιμη;
Τέλος: Μακάρι να κάνω λάθος. Η αίσθηση μου είναι πως οι δανειστές συντηρούν την Ελλάδα στον αναπνευστήρα μέχρι να μπορέσουν κάποιες χώρες της Ευρωζώνης να θωρακιστούν. Μετά, θα τραβήξουν την πρίζα. Εκτός, αν έχει γίνει κάποιο «θαύμα».
Δεν πιστεύω στα θαύματα.
Ούτε στους «ωραίους έλληνες» με λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι μου.
Φοβάμαι: Διαβάστε παρακαλώ, το ομώνυμο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου