Του Νίκου Κουνενή
Εξαήμερη εργασία σε συνδυασμό με κατοχυρωμένο δικαίωμα ενδεκάωρης ανάπαυσης ζητά η τερατόικα από την κυβέρνηση, πράγμα που αναμφίβολα θα σόκαρε και αυτόν τον μεγάλο Κάρολο Ντίκενς, τον καταγραφέα του σκοτεινού εργασιακού παραδείσου της Αγγλίας του προπερασμένου αιώνα.
Αναλύοντας τη συγκεκριμένη πρόταση, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως οι εναπομείνασες ώρες του εικοσιτετραώρου (δεκατρείς με το συμπάθειο) θα είναι εργάσιμες (χωρίς, εννοείται, αυξήσεις μισθών, υπερωριακές αμοιβές και άλλες αναχρονιστικές ρυθμίσεις).
Πράγμα που σημαίνει ότι το σαραντάωρο μετατρέπεται αισίως σε εβδομηνταοκτάωρο, κι αυτό μόνο στην περίπτωση που ο εργοδότης τηρεί το γράμμα του νόμου και δεν επιβάλλει αυθαιρέτως και στη ζούλα και κανά δυωράκι παραπάνω- εφόσον γνωρίζει πως ένας μέσος άνθρωπος είναι ικανός να τρέφεται ταχύτατα (ελληνιστί «στα πεταχτά», αγγλιστί «φαστ φουντ»), σπαταλώντας για τον σκοπό αυτό συνολικά μια μόλις ώρα την ημέρα, ενώ για τον ύπνο και τις λοιπές επί της κλίνης δραστηριότητές του (π.χ. σεξ) δεν απαιτούνται περισσότερες από έξι με εφτά ώρες.
Για να λειτουργήσει, βεβαίως, το νέο σύστημα, ιδανικό θα είναι να κατοικεί ο εργαζόμενος ή η εργαζόμενη πλησίον του χώρου εργασίας, ώστε να μη σπαταλά περισσότερο από μια ώρα για το σύνολο των υπολοίπων ανελαστικών δραστηριοτήτων του (πλύσιμο, ουρήσεις, κενώσεις, ντύσιμο, γδύσιμο μετακινήσεις κ.ά.). Εξ ίσου απαραίτητο είναι να μην πάσχει από παθήσεις του πεπτικού και του ουροποιητικού συστήματος- π.χ συχνοουρία ή σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου- οι οποίες θα μπορούσαν να απειλήσουν τόσο την ενότητα όσο και την πραγματική διάρκεια του απαιτούμενου χρόνου εργασίας.
Μεταξύ των σωτήριων μέτρων που επίσης απαιτεί το επιβλητικό τρικέφαλο τέρας είναι και η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα εξήντα εφτά χρόνια. Πρόκειται για ένα από τα σοφότερα μέτρα που προτείνονται, καθώς η απόλυτη αποτελεσματικότητά του στη μείωση των κρατικών δαπανών είναι απολύτως δεδομένη, για τους ακόλουθους λόγους:
Πρώτον, είναι γνωστό πως το προσδόκιμο επιβίωσης στις χώρες που βίωσαν μεγάλες περιόδους κρίσης και ύφεσης (π.χ. Ρωσία, Αργεντινή κ.ά.) μειώνεται κατά δέκα περίπου χρόνια, οπότε ένας άνδρας που στην Ελλάδα αναμενόταν να ζήσει κατά μέσο όρο εβδομήντα έξι χρόνια, θα ζει εξήντα έξι, μη προλαβαίνοντας να συνταξιοδοτηθεί, ενώ μια γυναίκα θα φτάνει μετά βίας τα εβδομήντα, δικαιούμενη να λάβει τις συντάξεις τριών και μόνον ετών.
Δεύτερον, ακόμη και αν ο άνδρας καταφέρει να υπερβεί το προσδόκιμο και να ζήσει, ας πούμε, μέχρι τα εξήντα οκτώ, το κράτος δεν θα επιβαρυνθεί με τις συντάξεις των μηνών του τελευταίου έτους, καθώς το διάστημα μεταξύ της αίτησης για συνταξιοδότηση και της έναρξης των πληρωμών από το ασφαλιστικό ταμείο υπερβαίνει συνήθως το ένα έτος (στο ΙΚΑ έχει φτάσει ήδη τους δεκαέξι μήνες και η περαιτέρω επιμήκυνση θεωρείται σίγουρη), οπότε ο δικαιούχος θα έχει απαγκιστρωθεί (όπως θα το το διατύπωνε και ο σοφός κύριος Κουβέλης) από τον μάταιο τούτο κόσμο, τέσσερις μήνες προτού λάβει την πολυπόθητη πρώτη (και ισχνότατη από την άποψη της περιεκτικότητας σε ευρώπουλα) επιταγή.
Τρίτον, ακόμη και αν κάποιος ή κάποια έχει την τύχη να ξεπεράσει κατά πολύ το προσδόκιμο, ενδέχεται να μην πάρει ποτέ σύνταξη, καθώς, λόγω διόγκωσης της ανεργίας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσει τα 20 χρόνια εργασίας που προβλέπονται στην απαίτηση της τερατόικας (έναντι 15 που απαιτούνται σήμερα), όχι μόνο στα απαιτούμενα εξήντα εφτά αλλά ούτε και στα εβδομήντα εφτά του χρόνια.
Οπότε, τα ελάχιστα εναπομείναντα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων θα μπορέσουν επιτέλους να κινηθούν προς πλέον υπεύθυνους και αναγκαίους προσανατολισμούς, όπως αυτός της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων και της επανεπένδυσης σε δομημένα, κουρεμένα και απισχνασμένα κρατικά ομόλογα.
Πηγή
Αναλύοντας τη συγκεκριμένη πρόταση, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως οι εναπομείνασες ώρες του εικοσιτετραώρου (δεκατρείς με το συμπάθειο) θα είναι εργάσιμες (χωρίς, εννοείται, αυξήσεις μισθών, υπερωριακές αμοιβές και άλλες αναχρονιστικές ρυθμίσεις).
Πράγμα που σημαίνει ότι το σαραντάωρο μετατρέπεται αισίως σε εβδομηνταοκτάωρο, κι αυτό μόνο στην περίπτωση που ο εργοδότης τηρεί το γράμμα του νόμου και δεν επιβάλλει αυθαιρέτως και στη ζούλα και κανά δυωράκι παραπάνω- εφόσον γνωρίζει πως ένας μέσος άνθρωπος είναι ικανός να τρέφεται ταχύτατα (ελληνιστί «στα πεταχτά», αγγλιστί «φαστ φουντ»), σπαταλώντας για τον σκοπό αυτό συνολικά μια μόλις ώρα την ημέρα, ενώ για τον ύπνο και τις λοιπές επί της κλίνης δραστηριότητές του (π.χ. σεξ) δεν απαιτούνται περισσότερες από έξι με εφτά ώρες.
Για να λειτουργήσει, βεβαίως, το νέο σύστημα, ιδανικό θα είναι να κατοικεί ο εργαζόμενος ή η εργαζόμενη πλησίον του χώρου εργασίας, ώστε να μη σπαταλά περισσότερο από μια ώρα για το σύνολο των υπολοίπων ανελαστικών δραστηριοτήτων του (πλύσιμο, ουρήσεις, κενώσεις, ντύσιμο, γδύσιμο μετακινήσεις κ.ά.). Εξ ίσου απαραίτητο είναι να μην πάσχει από παθήσεις του πεπτικού και του ουροποιητικού συστήματος- π.χ συχνοουρία ή σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου- οι οποίες θα μπορούσαν να απειλήσουν τόσο την ενότητα όσο και την πραγματική διάρκεια του απαιτούμενου χρόνου εργασίας.
Μεταξύ των σωτήριων μέτρων που επίσης απαιτεί το επιβλητικό τρικέφαλο τέρας είναι και η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα εξήντα εφτά χρόνια. Πρόκειται για ένα από τα σοφότερα μέτρα που προτείνονται, καθώς η απόλυτη αποτελεσματικότητά του στη μείωση των κρατικών δαπανών είναι απολύτως δεδομένη, για τους ακόλουθους λόγους:
Πρώτον, είναι γνωστό πως το προσδόκιμο επιβίωσης στις χώρες που βίωσαν μεγάλες περιόδους κρίσης και ύφεσης (π.χ. Ρωσία, Αργεντινή κ.ά.) μειώνεται κατά δέκα περίπου χρόνια, οπότε ένας άνδρας που στην Ελλάδα αναμενόταν να ζήσει κατά μέσο όρο εβδομήντα έξι χρόνια, θα ζει εξήντα έξι, μη προλαβαίνοντας να συνταξιοδοτηθεί, ενώ μια γυναίκα θα φτάνει μετά βίας τα εβδομήντα, δικαιούμενη να λάβει τις συντάξεις τριών και μόνον ετών.
Δεύτερον, ακόμη και αν ο άνδρας καταφέρει να υπερβεί το προσδόκιμο και να ζήσει, ας πούμε, μέχρι τα εξήντα οκτώ, το κράτος δεν θα επιβαρυνθεί με τις συντάξεις των μηνών του τελευταίου έτους, καθώς το διάστημα μεταξύ της αίτησης για συνταξιοδότηση και της έναρξης των πληρωμών από το ασφαλιστικό ταμείο υπερβαίνει συνήθως το ένα έτος (στο ΙΚΑ έχει φτάσει ήδη τους δεκαέξι μήνες και η περαιτέρω επιμήκυνση θεωρείται σίγουρη), οπότε ο δικαιούχος θα έχει απαγκιστρωθεί (όπως θα το το διατύπωνε και ο σοφός κύριος Κουβέλης) από τον μάταιο τούτο κόσμο, τέσσερις μήνες προτού λάβει την πολυπόθητη πρώτη (και ισχνότατη από την άποψη της περιεκτικότητας σε ευρώπουλα) επιταγή.
Τρίτον, ακόμη και αν κάποιος ή κάποια έχει την τύχη να ξεπεράσει κατά πολύ το προσδόκιμο, ενδέχεται να μην πάρει ποτέ σύνταξη, καθώς, λόγω διόγκωσης της ανεργίας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσει τα 20 χρόνια εργασίας που προβλέπονται στην απαίτηση της τερατόικας (έναντι 15 που απαιτούνται σήμερα), όχι μόνο στα απαιτούμενα εξήντα εφτά αλλά ούτε και στα εβδομήντα εφτά του χρόνια.
Οπότε, τα ελάχιστα εναπομείναντα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων θα μπορέσουν επιτέλους να κινηθούν προς πλέον υπεύθυνους και αναγκαίους προσανατολισμούς, όπως αυτός της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων και της επανεπένδυσης σε δομημένα, κουρεμένα και απισχνασμένα κρατικά ομόλογα.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου