Του Γιάννη Πανούση
Δεν είμαστε τρανοί·
δεν είμαστε μεγάλοι
Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές
Β. Βασιλικός, Εισαγωγή
Στην πολιτική αναμιγνύονται καθημερινά εκτός από τους ανθρώπους του χρήματος και άνθρωποι του πνεύματος οι οποίοι μάλιστα αποκτούν πολύ γρήγορα «εξαρτημένα ανακλαστικά».
Κατά τη γνώμη μου δε νοείται συμβιβασμένος πνευματικός ταγός. Η ευγενική ψυχή διακρίνεται καθώς – ελεύθερη και αξιοπρεπής – μάχεται, συμμετέχει, αντιστέκεται. Ο διανοούμενος εργάζεται με το μυαλό (και τις ιδέες του) και συμβάλλει στο να ζουν και να νιώθουν οι άνθρωποι πιο ανθρώπινα. Ο δημοσιογράφος ανασύρει την αλήθεια μέσα από τα τέλματα της σκοπιμότητας και ο επιστήμονας μετουσιώνει την αγωνία του «αγνώστου» σε ελπίδα.
Κι όμως, αυτοί οι χ(λ)υδαίοι άλλοτε υπερόπτες (προς ενωμοτάρχη και κάτω) κι άλλοτε υποτακτικοί (προς ενωμοτάρχη και πάνω), άλλοτε δικολάβοι της κυβέρνησης και άλλοτε προστάτες και «σύμβολα» των δικαιωμάτων του πολίτη, χωρίς ή με ένοχο παρελθόν, με νάζια και με καπρίτσια, θυσιάζοντας το πνευματικό πάθος υπέρ του υλικού συμφέροντος, λειτουργούν ως κοσμικοί ευφυολόγοι και όχι ως διαλαλητές της αλήθειας, ως μετακινούμενοι μισθοφόροι και όχι ως απ-ελευθερωτές των συνειδήσεων.
Τώρα γιατί, πολλοί στην ιδιωτική (διάβαζε: επαγγελματική) ζωή εκμεταλλεύονται – πέραν του κατανοητού σημείου της ανάγκης επιβίωσης – όλα τα παραθυράκια του συστήματος, αλλά στην πολιτική τους πρακτική εξανίστανται κατά των θέσεων της Δεξιάς, αυτό είναι άλλου Μάρκου Ευαγγέλιο. Δικηγόροι των πλούσιων οίκων, μεγαλογιατροί της λουξ υγείας και εργολάβοι των δημόσιων έργων ποζάρουν ως γνήσια παιδιά της «αντίστασης». (Κατά ποίου; Του κατεστημένου που υπηρετούν;)
Κατά τη γνώμη μου, οι αντιστάσεις και οι πρακτικές πρέπει να είναι ενιαίες. Αριστερός πάει να πει αριστερός σε όλα και συντηρητικός πάει να πει συντηρητικός σε όλα. Η ιδεολογική διαφοροποίηση του επαγγελματία Α από το διανοούμενο Α και το πολιτικά δρων πρόσωπο Α είναι πλασματική.
Θέλετε ακόμη ένα κριτήριο;
Να εντοπίσουμε τις σχέσεις των χ(λ)υδαίων με την εξουσία, την εκάστοτε εξουσία. Όποιος αντιστέκεται στην εξουσία, ακόμη και τη δική του, είναι αριστερός. Όποιος κολακεύει ή χρησιμοποιεί την εξουσία και δηλώνει «αριστερός» είναι υποκριτής. Όποιος από την «αριστερή υποκρισία» κερδίζει είναι χ(λ)υδαίος.
Αυτά για όσους επικαλούνται το νέο πνεύμα της πολιτικής ενώ εκπροσωπούν την παληά γνωστή υλική της διάσταση.
* Καθηγητής Γ. Πανούσης, Βουλευτής Α’ Αθηνών της Δημοκρατικής Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου