Σοβαρούς κινδύνους εμπλοκής της Ελλάδας σε νέους στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο εγκυμονεί η στρατηγική επιλογή των Τσίπρα-Κοτζιά- Καμμένου να προσδέσουν στέρεα την ελληνική εξωτερική πολιτική στον άξονα ΗΠΑ- Ισραήλ.
Την Τρίτη, 31 Μαίου, η κοινοβουλευτική επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας ενέκρινε δύο συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, οι οποίες θα επικυρωθούν με συνοπτικές διαδικασίες από την ολομέλεια του σώματος (για τη σχετική “συζήτηση” προβλέπονται... 15 λεπτά!). Υπέρ των συμφωνιών τάχθηκαν όλες οι δυνάμεις του ΝΑΤΟϊκού τόξου, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ.
Πρόκειται για απαράδεκτη και επικίνδυνη εξέλιξη. Γιατί βέβαια είναι εντελώς άλλο πράγμα οι ομαλές διπλωματικές, οικονομικές και πολιτιστικές με το Ισραήλ και άλλο η στρατιωτική σύμπραξη με μια δύναμη κατοχής εδαφών τριών κρατών (Παλαιστίνης, Συρίας, Λιβάνου), επικεφαλής της οποίας είναι η κυβέρνηση Νετανιάχου, ένας παρίας της διεθνούς κοινότητας. Μια κυβέρνηση τόσο επικίνδυνη, που καταγγέλθηκε ακόμη και από τον παραιτηθέντα υπουργό Άμυνας, Μοσέ Γιαλόν, τη θέση του οποίου κατέλαβε ο ακροδεξιός έποικος Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, ανοιχτός οπαδός της εθνοκάθαρσης σε βάρος των Παλαιστινίων.
Ο σφιχτός εναγκαλισμός της ελληνικής κυβέρνησης με τους σιωνιστές βρήκε άλλη μία αντανάκλαση στις διήμερες ναυτικές ασκήσεις ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ που έγιναν στην Κύπρο το διήμερο 30-31 Μαίου, με τη συμμετοχή ΗΠΑ, Ελλάδας, Ισραήλ, Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ουγγαρίας. Η χρονική στιγμή και ο κατάλογος των συμμετεχόντων δημιουργεί βάσιμες υπόνοιες ότι οι ασκήσεις εντάσσονταν στις προετοιμασίες του ΝΑΤΟ για μια δεύτερη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, μετά από εκείνη του 2011, που κατέληξε στην ανατροπή του Καντάφι και τη διάλυση της χώρας.
Σε σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του στο Fox News, ο Μπαράκ Ομπάμα χαρακτήρισε τον πόλεμο στη Λιβύη ως το μεγαλύτερο σφάλμα της προεδρίας του. Φαίνεται όμως ότι οι υπερασπιστές της πιο σκληρής γραμμής, στους κόλπους του Πενταγώνου και των μυστικών υπηρεσιών επικράτησαν και ότι μια δεύτερη στρατιωτική εισβολή στη Λιβύη βρίσκεται στα σκαριά. Υπέρ αυτής της επιλογής τάσσονται η Βρετανία και η Γαλλία, που είχαν πρωτοστατήσει στην επιχείρηση του 2011, η Ιταλία (πλην των άλλων και γιατί ελπίζει ότι θα θέσει φραγμό στο διογκούμενο μεταναστευτικό κύμα) και η Τουρκία, η οποία μόλις χθες εξασφάλισε συμφωνίες- μαμούθ με την αναγνωρισμένη από τις ΗΠΑ κυβέρνηση της Τρίπολης.
Οι ΝΑΤΟϊκοί επικαλούνται ως αιτία που νομιμοποιεί τη σχεδιαζόμενη επέμβαση την ανάγκη να εκδιωχθεί το Ισλαμικό Κράτος από τον θύλακο λιβυκού εδάφους που ελέγχει, με επίκεντρο τη γενέτειρα του Καντάφι, Σύρτη. Πρόκειται, ωστόσο, μόνο για βολικό πρόσχημα. Η πραγματική αιτία βρίσκεται στην επιδίωξη των ΝΑΤΟϊκών να θωρακίσουν τον έλεγχο των λιβυκών πετρελαίων και λιμανιών. Μέχρι πρόσφατα, οποιαδήποτε σκέψη για νέα επέμβαση στη Λιβύη θεωρούνταν εντελώς εξωπραγματική, καθώς το λιβυκό κράτος είχε διαλυθεί σε ένα χαοτικό συνοθύλευμα αλληλοσπαρασσόμενων θυλάκων, υπό τον έλεγχο αντίπαλων συμμοριών. Η ενθρόνιση κυβέρνησης “εθνικής συμφιλίωσης” στην Τρίπολη προσφέρει στους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους ένα πρόσχημα για την πραγματοποίηση της επέμβασης, αν και στην πράξη πολύ λίγα πράγματα αλλάζει. Αν η εν λόγω κυβέρνηση, που στηρίζεται στο Κατάρ και κατέχει τα αποθέματα της Κεντρικής Τράπεζας, ελέγχει τη δυτική Λιβύη, το ανατολικό τμήμα της χώρας ελέγχεται από την αντίπαλη κυβέρνηση που ενισχύεται από την Αίγυπτο και τις ένοπλες δυνάμεις του στρατηγού Χέφτερ, παλιού πράκτορα της CIA.
Με αυτά τα δεδομένα, αν πρώτη επέμβαση, εναντίον του Καντάφι, κατέληξε στο γνωστό φιάσκο, μπορεί να υποψιαστεί κανείς τι θα συμβεί με τη δεύτερη. Παρόλα αυτά, οι Αμερικανοί φαίνεται να έχουν κάνει την επιλογή τους και να προετοιμάζονται με εντατικούς ρυθμούς. Στο πλαίσιο αυτής της προετοιμασίας πρέπει, πιθανότατα, να ενταχθεί και η πρόσφατη άσκηση ΦΟΙΝΙΞ που πραγματοποιήθηκε στην αμερικανική βάση της Σούδας, με τη συμμετοχή μονάδων του 6ου Στόλου και ευθύνη της AFRICOM, της διοίκησης των αμερικανικών δυνάμεων στην Αφρική.
Η στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ να καταστήσει την Ελλάδα συνένοχη των τυχοδιωκτισμών ΗΠΑ και Ισραήλ στη Μεσόγειο υποδηλώνει την προσδοκία ότι κατ' αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθεί η ελληνική θέση έναντι της Τουρκίας του Ερντογάν. Θλιβερή αυταπάτη... Ο Ερντογάν και ο νέος, απολύτως έμπιστός του πρωθυυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ, έριξαν ήδη γέφυρες συμφιλίωσης προς το Τελ Αβίβ και η αποκατάσταση ομαλών συμμαχικών σχέσεων ανάμεσα στα δύο βασικά στηρίγματα των ΗΠΑ στην περιοχή θεωρείται στο Ισραήλ ζήτημα λίγων εβδομάδων. Στο μεταξύ, η επιθετικά αντιρωσική πολιτική σε όλο το τόξο που ξεκινάει από την Ουκρανία και φτάνει στη Συρία ενισχύει τη θέση της Τουρκίας.
Η ένταση της πίεσης πάνω στη Ρωσία και η θωράκιση “της ανατολικής και της νότιας πλευράς της Συμμαχίας” (δηλαδή της Τουρκίας και των κρατών της Βαλτικής) ήταν η βασική απόφαση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ- απόφαση, που προσυπέγραψε, χωρίς αστερίσκους, και η Ελλάδα- η οποία συνεκλήθη στα Τίρανα, στις 30 Μαίου. Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, πανηγύριζε για “τη μεγαλύτερη ενίσχυση της συλλογικής άμυνας της Συμμαχίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου”. Το ίδιο θέμα θα απασχολήσει τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ που θα πραγματοποιηθεί στις 8 και 9 Ιουλίου στη Βαρσοβία, με αιχμή την ενίσχυση των συστημάτων “αντιπυραυλικής άμυνας”, που έχουν στόχο τη Ρωσία, στη Ρουμανία, την Πολωνία και τη Ρωσία.
Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να οξύνει στο έπακρο την ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα με τη Μόσχα για να αποτρέψει μια πιθανή ομαλοποίηση των σχέσεων της Ε.Ε. με τη Ρωσία. Όπως γράφει το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, η Γερμανία προωθεί σχέδιο για σταδιακή άρση των κυρώσεων, ενώ το ζήτημα πρόκειται να συζητηθεί τις αμέσως ερχόμενες ημέρες μεταξύ Γιούνκερ και Πούτιν, στη Μόσχα. Η απαίτηση για τερματισμό της αντιπαλότητας με τη Ρωσία ακούγεται δυνατά από κυβερνήσεις πολλών ευρωπαϊκών κρατών (Ιταλία, Ουγγαρία, Τσεχία κ.α.) που έχουν υποστεί σοβαρή ζημιά από τα ρωσικά αντίποινα στις ευρωπαϊκές κυρώσεις. Αυτή τη δυναμική επιχειρεί να ανακόψει η Αμερική, με τους στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς της στο ευρύτερο τόξο Βαλτικής- Βαλκανίων- Ανατολικής Μεσογείου- Συρίας, σε κοινό μέτωπο με την Τουρκία του Ερντογάν. Εκτός από απαράδεκτη, από άποψη αρχών, η εξωτερική πολιτική Τσίπρα- Κοτζιά- Καμμένου αποδεικνύεται και τραγική για την ασφάλεια του ελληνικού λαού και την ειρήνη στην περιοχή.
Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016
iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου