Το κλίμα έμοιαζε παραπάνω από φιλικό

του Χρήστου Μέγα από την «Ελευθεροτυπία» της Παρασκευής 14/01/2011

Ύστερα από ένα καλό μπραντς, πρόγευμα στο οποίο -πλέον- δεν επιτρέπονται πούρα και ποτά (μόνο φυσικοί χυμοί), ο επιτετραμμένος και ο ανθύπατος συμφώνησαν ότι επικρατεί χαλαρότης στις λεγεώνες. Την ΕΥΠ δεν μπορείς να την εμπιστευτείς, παραδέχεται ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, καθ' ότι τα κόλπα που τους έμαθαν τα εφαρμόζουν (και) για ιδία χρήση. Ή έμαθαν πολλά κόλπα από τους έως τώρα χαφιεδισμούς και τα καρφώματα στις ξένες πρεσβείες και απειλούν ότι θα ανοίξουν το στόμα τους αν τους πιέσει κανείς (και) να εργαστούν.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ πάλι, σαν πανόπτης και έχοντας ευχέρεια αέργου χρόνου, μπορεί να αναλογιστεί σε τι κατάντια βρέθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, συγχρωτιζόμενος με «κοπρίτες». Ούτε στην Αριστερά δεν υποχρεώθηκε να κατέβει τόσα ταξικά σκαλιά. Αυτός, ένας αστός, αναγκάστηκε να συμφύρεται με λαϊκούς τύπους της Ελευσίνας και να τους ανέχεται να τον χτυπούν στην πλάτη για να επιβραβευτεί στην κάλπη η πολιτική του. Τώρα, για να επανακάμψει στις... τάξεις του, «δίνει» τους ευκαιριακούς συμμάχους. Δεν τους χρειάζεται.

ΜΕ το που έφυγε ο χωροφύλακας μέσα από το ελληνικά σπίτια και τις επιχειρήσεις, κάποια χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, και απελευθερώθηκαν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, αυξήθηκαν και οι ανάγκες ανάπτυξης του δημόσιου πυλώνα της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους. Κάτι σαν παραχώρηση στις προοδευτικές απόψεις που κυριαρχούσαν. Αν και αυτό έγινε σχεδόν μονοσήμαντα. Είχε σαν περιεχόμενο μεγαλύτερα κτήρια για περισσότερες προσλήψεις. Το βλέπουμε από τα διάσπαρτα πανεπιστήμια, τα έρημα Κέντρα Υγείας, τις εκδικητικές δημόσιες υπηρεσίες. Ποτέ δεν υπήρξε, στην πραγματικότητα, κοινωνική οικονομία.

ΕΠΕΙΤΑ από μια 30ετία κοινής πορείας, όπου η συμμετοχή σε μια φατρία ήταν αναγκαία ακόμη και για την απλή επιβίωση -κάτι που ο Πάγκαλος το είδε σαν «κοινό φαγοπότι»- η ιθύνουσα τάξη άρχισε να φτύνει τα κουκούτσια στη μούρη των υπαλλήλων. Την αφορμή για το διαχωρισμό έδωσε το Μνημόνιο και ο τρόπος με τον οποίο πέτυχαν τ' αφεντικά αφ' ενός να κρατήσουν τις καταθέσεις, τις βίλες και να διασφαλίσουν το ακαταδίωκτο από τις χαριστικές μεταβιβάσεις εθνικών και κοινοτικών πόρων. Και αφ' ετέρου να στείλουν το λογαριασμό στους μισθωτούς. Οχι ότι εμείς δεν έχουμε τις ευθύνες μας. Εκεί που στις δεκαετίες του 1950 και '60 υπήρχε ιδιωτική παιδεία και υγεία και απαιτούσαμε να προσφέρονται δωρεάν, οι κυβερνώντες τα κρατικοποίησαν και εμείς, λίγα χρόνια μετά, κοινωνικοποιήσαμε τα κέρδη μέσα από τα «ιδιαίτερα» και τα «φακελάκια». Αυτά όμως έχουν οριοθετηθεί και πλέον η διόρθωση είναι επιτακτική.

ΜΕΤΑ την υποχώρηση των κοινωνικών αγώνων, την κομματική διάσπαση των κινητοποιήσεων, την επιλογή των ατομικών σωσιβίων εν μέσω κρίσης, την επιστράτευση των δικαστηρίων για την επικύρωση των πλέον αντιδημοκρατικών αποφάσεων -όπως είναι η κατάργηση των συμβάσεων εργασίας (Εμπορική, συγκοινωνίες κ.ά.)- τα αφεντικά δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Στις συναθροίσεις λένε τις αλήθειες τους. Το κακό είναι ότι εμείς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε πότε να σκάσουν από τα γέλια.

Πηγή