Η θηλιά των χρεών

Εάν για να εξυπηρετείται το δημόσιο χρέος εκτοξεύεται στα ύψη το κόκκινο ιδιωτικό, μειώνεται κατακόρυφα το επίπεδο διαβίωσης των Πολιτών, αλλοιώνεται ο πληθυσμός με τη μαζική μετανάστευση των νέων της χώρας και αλλάζει το ιδιοκτησιακό της καθεστώς με το ξεπούλημα ή/και με τους πλειστηριασμούς των πάντων, τότε είναι στην ουσία πολύ πιο καταστροφικό από τη χρεοκοπία.

Είναι αλήθεια πως οι δανειστές της χώρας, η Τρόικα, μας έχουν δώσει αρκετό σχοινί (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων μας, αργότερα ξανά για τα 96 δις € έντοκα για μετά το 2032, χαμηλά επιτόκια κλπ. – φυσικά έναντι υπέρογκων ανταλλαγμάτων) για να μπορούμε να δένουμε σταδιακά όλο και πιο σφιχτά τη θηλιά στο λαιμό της χώρας μας, ειδικά στο δικό μας ως Έλληνες – αφού όταν δεν χρεοκοπεί επίσημα ένα κράτος, χρεοκοπούν οι Πολίτες του. 

Αυτό επιβεβαιώνει ουσιαστικά η χθεσινή έκθεση της Moody’s (πηγή), με την οποία αναβάθμισε την πιστοληπτική μας ικανότητα κατά δύο μονάδες, από έξι κάτω από τον επενδυτικό βαθμό στις τέσσερις (όσο η S&P δηλαδή και ένα βαθμό χειρότερα από ότι η Fitch). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εδώ έχει η αναφορά της στην ανεξάρτητη αρχή δημοσίων εσόδων (ΑΑΔΕ) – η οποία, όπως γράφει, έχει ήδη σημειώσει σημαντική πρόοδο σε ότι αφορά τη βελτίωση της φορολογικής συμμόρφωσης και την αύξηση των φορολογικών εσόδων.

Η ΑΑΔΕ είναι βέβαια ανεξάρτητη από την Ελλάδα, αλλά εξαρτημένη από τους δανειστές – με απλά λόγια, ο μηχανισμός είσπραξης χρημάτων από τον ιδιωτικό τομέα της χώρας που, μετά την κάλυψη των δαπανών του κράτους, χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους – μαζί με τα έσοδα από το ξεπούλημα των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, από τον οργανισμό που ανήκει επίσης στους δανειστές (ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, στο οποίο έχει μεταβιβαστεί και το ΤΧΣ, άρα οι τράπεζες). Όλα αυτά είναι συνέπειες αφενός μεν της προδοσίας του 2012, αφετέρου την υπογραφής της τρίτης δανειακής σύμβασης με την Τρόικα – η οποία καθορίζει ουσιαστικά το μέλλον της Ελλάδας με τις κυβερνήσεις-υποχείρια που ελέγχει.

Το θέμα τώρα που έχει σημασία για την αξιολόγηση της Moody’s, είναι η δυνατότητα εξυπηρέτησης και μείωσης του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ (αφού παρά τη λεηλασία και το ξεπούλημα αυξάνεται, έχοντας φτάσει ήδη στα 360 δις €) – μία «ιδέα» που έχει δρομολογήσει η Γερμανία, με το πρωτόκολλο χρεοκοπίας για κράτη (ανάλυση). Είναι δε αρκετοί οι παπαγαλίζοντες Έλληνες δημοσιογράφοι οικονομικών που ισχυρίζονται πως δεν είναι το σημαντικότερο εάν μία χώρα έχει υψηλά χρέη, αλλά η δυνατότητα εξυπηρέτησης τους – οπότε οι δόσεις και τα επιτόκια δανεισμού της!

Με απλά λόγια πως είναι αδιάφορο εάν κάποιος έχει ένα δάνειο 100.000 € με υποθήκη μία επιχείρηση που κοστίζει 50.000 € και μειώνεται συνεχώς η αξία της (ενώ ξεπουλάει όλα της τα μηχανήματα, τα αυτοκίνητα κλπ. περιορίζοντας συνεχώς τα κέρδη του και τις αμοιβές του προσωπικού της), αλλά οι δόσεις και οι τόκοι που πληρώνει στην τράπεζα – στην οποία βέβαια έχει υποδουλωθεί. Το ότι κάποια στιγμή δεν θα του ανήκει η επιχείρηση λοιπόν, αλλά σε αυτούς που έχει εκποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία για να εξυπηρετήσει το χρέος της, ενώ ο ίδιος θα έχει μετατραπεί σε εξαθλιωμένο σκλάβο χρέους των νέων ιδιοκτητών της, δεν είναι σημαντικό κατά τους κυρίους αυτούς – κάτι που στην περίπτωση μίας χώρας είναι ταυτόσημο με την υφαρπαγή της.

Σε αντίθεση με τους παραπάνω «κυρίους», ο κάθε λογικός άνθρωπος θεωρεί πως αφενός μεν το ύψος του δανείου είναι πολύ σημαντικό, αφετέρου ο τρόπος εξυπηρέτησης του – ο οποίος στην περίπτωση της Ελλάδας είναι το ξεπούλημα των κρατικών της επιχειρήσεων, η υπερβολική φορολόγηση των Ελλήνων, ο περιορισμός του κράτους προνοίας, οι κατασχέσεις των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων με τη βοήθεια του περιουσιολογίου, ο πλειστηριασμός των σπιτιών των Πολιτών, οι μαζικές χρεοκοπίες  των μικρομεσαίων εταιριών για να μονοπωλήσουν την αγορά οι ξένοι κοκ.

Ως εκ τούτου, εάν για να εξυπηρετείται το δημόσιο χρέος εκτοξεύεται στα ύψη το κόκκινο ιδιωτικό, μειώνεται κατακόρυφα το επίπεδο διαβίωσης των Πολιτών, αλλοιώνεται ο πληθυσμός με τη μαζική μετανάστευση των νέων της χώρας και αλλάζει το ιδιοκτησιακό της καθεστώς, τότε είναι στην ουσία πολύ πιο καταστροφικό από τη χρεοκοπία – μία θηλιά στο λαιμό της πατρίδας μας που οι κυβερνήσεις-υποχείρια των δανειστών υποχρεώνουν τους Έλληνες να τη δένουν όλο και πιο σφιχτά στο λαιμό τους, καθώς επίσης να δείχνουν ευγνωμοσύνη στους πιστωτές που τους το επιτρέπουν και δεν τους θανατώνουν ακαριαία.

Στα πλαίσια αυτά εύλογα υποψιάζεται κανείς πως η Ελλάδα οδηγείται στο δρόμο της Γουατεμάλα – την οικονομία της οποίας το ΔΝΤ που την επιτηρεί αξιολογεί ως πολύ επιτυχημένη, υπενθυμίζοντας τα εξής:

«Το ΔΝΤ επιτηρεί την οικονομική πορεία της χώρας, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του, «Η Γουατεμάλα έχει κάνει ρεκόρ. Παρουσιάζει ένα ιστορικό συμμόρφωσης και εκπλήρωσης υποχρεώσεων ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Έχει επιδείξει αξιέπαινη φορολογική πολιτική και έχει επιτύχει σε όλα τα επίπεδα με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο!». Τα τελευταία εφτά χρόνια, η Γουατεμάλα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%.

Όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις – οπότε κάποια άλλα στοιχεία έρχονται να μετριάσουν τον ενθουσιασμό. «Είμαστε η χώρα της Κ. Αμερικής με τον υψηλότερο δείκτη χρόνιου υποσιτισμού. Έχουμε περισσότερο από το μισό πληθυσμό μας να ζει σε συνθήκες φτώχειας, με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα. Υπάρχουν τεράστιες  ανισότητες και μεγάλες αντιφάσεις, που παρά τη μεγάλη παραγωγή πλούτου, και παρόλο που η χώρα μας είναι παραγωγός τροφίμων, το 49% των παιδιών μας κάτω των 5 ετών υφίστανται χρόνιο υποσιτισμό», σημειώνει ο συντονιστής του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (πηγή).

Ολοκληρώνοντας, κατά τη δική μας άποψη δεν είναι τόσο σημαντική η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, όσο ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο – οπότε δεν συμφωνούμε καθόλου με όλους αυτούς που τάσσονται υπέρ των μνημονίων της συμφοράς. Θωρούμε δε πως (α) είτε είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως παρά τις οδυνηρές εμπειρίες των τελευταίων δέκα σχεδόν ετών, (β) είτε ενδιαφέρονται μόνο για τα οφέλη της νομής της εξουσίας όταν πρόκειται για πολιτικούς, (γ) είτε για άλλους ιδιοτελείς σκοπούς, όσον αφορά όλους τα ΜΜΕ, την οικονομική εξουσία και όλους τους υπόλοιπους.

analyst.gr