Οι γονείς
που διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους στον ρατσισμό και το μίσος δεν είναι
απαραίτητα ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής. Μπορεί να ψηφίζουν σχεδόν ο,τιδήποτε, να
θρησκεύονται, να θεωρούνται από τους γείτονές τους ήσυχοι άνθρωποι, να είναι
καλοί συνάδελφοι, επαγγελματίες και φίλοι. Πιθανότατα δεν έχουν επίγνωση ότι η
στάση τους είναι ακραία, ότι δεν έχει καμία σχέση με τα δημοκρατικά ιδεώδη και
τον ανθρωπισμό. Και ίσως είναι μπερδεμένοι μέσα σε ανορθολογικούς φόβους, στην
κούραση μιας δύσκολης καθημερινότητας, στο θυμό που απορρέει από την αδικία
στην κατανομή του προσφυγικού-μεταναστευτικού βάρους, στην άρνηση του δικού
τους ξένου κομματιού μέσα τους, της δικής τους σκοτεινής πλευράς.
Για τα
προσφυγόπουλα που εμποδίζονται να πάνε στο σχολείο δεν αρκούν τα δάκρυα και οι
ευχές. Χρειάζονται θεσμοί και πολιτικές. Δεν είναι θέμα καλοσύνης των τοπικών
κοινωνιών η πρόσβασή τους στο σύστημα υγείας και παιδείας, ούτε αποτελεί ζήτημα
φιλανθρωπίας η κοινωνική τους ενσωμάτωση.
Εδώ και
χρόνια αντιμετωπίζεται ως έκτακτη μια κατάσταση που είναι μόνιμη και ως
επείγουσα συνθήκη μια συντελεσμένη πραγματικότητα. Εχει συμφωνηθεί ένα ψέμα
ανάμεσα σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, στην ευρωπαϊκή ελίτ και στην κοινωνική
πλειοψηφία για να συντηρείται η υπεκφυγή: Στοιβάζονται όλο και περισσότεροι
πρόσφυγες και μετανάστες, πολλοί από τους οποίους θα μείνουν εδώ τελικά και
παρόλα αυτά δεν διαμορφώνονται πολιτικές κοινωνικής ένταξης και στήριξής τους
για την παραμονή τους στη χώρα μας.
Όσο
αντιμετωπίζονται ως συγκυριακό πρόβλημα τόσο χτίζεται το αδιέξοδο, όσο εκπαιδεύεται
η κοινωνία να κάνει υπομονή μέχρι να απαλλαγεί από τους ξένους τόσο προωθείται
ο εκφασισμός. Κι όσο συνεχίζουμε στο ψέμα τόσο τα προσφυγόπουλα θα εμποδίζονται
να πηγαίνουν σχολείο από τα δικά μας παιδιά που γίνονται ένοχα πριν καν
περάσουν την ηλικία της αθωότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου