του Γιώργου Πήττα
Κυρίες και κύριοι,
σφίξαν οι ζέστες πάλι κι ανεβαίνω απ’ το φωταγωγό.
Επέζησα τόσο χειμώνα μες στους βόθρους σας
τώρα χιμάω από σιφόνια χαραμάδες αστοκάριστες
σε τάπερ παιδικές τροφές
προμήθειες Τρίτου Παγκοσμίου χιμάω
ω κατσαρίδες δίποδες, επέζησα λοιπόν
γιατί καμιά σακούλα σκουπιδιών δεν κράτησε ποτέ σφικτά
τα μυστικά της
κι ανεβαίνω τώρα [...]Απόσπασμα από το ποίημα «Μονόλογος στην ανηφόρα».
Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)
Πολλά ακούστηκαν αυτές τις μέρες για «τις πλατείες που είναι γεμάτες με το νόημα που έχει κάτι» με το νόημα αυτό, ηθελημένα αγνοημένο από την παραδοσιακά μυωπική Αριστερά που και αυτή, στο δικό της μέτρο, τρέμει το εσωτερικό πολιτικό κόστος από μια πιθανή αφομοίωση της από ένα κοινωνικό ρεύμα που δεν ελέγχει.
Σε τελευταία ανάλυση, η συμπεριφορά –ειδικά του ΚΚΕ- δεν διαφέρει ποιοτικά σε τίποτα από το καθεστώς που με διάφορα προσωπεία κυβερνά τον τόπο και τον θυσίασε στο όνομα του «πολιτικού κόστους». Και δεν είναι η πρώτη φορά:
Από το 1968 στον Γαλλικό Μάη, μέχρι την Αθήνα του 73 και τον Δεκέμβρη του 2008, αυτή η συγκεκριμένη Αριστερά απέδειξε πως όσο «αναλύει» και ομφαλοσκοπεί, η «ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική της μελαγχολία».
Το πρόβλημα είναι πως η «δική της μελαγχολία» τροφοδοτεί την ευρύτερη ηττοπάθεια.
Φανταζόμουν… την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ να σπέρνει αθόρυβα το μήνυμα σε όλα τα μέλη του: « αφήστε τα κομματικά πανό, ξεχάστε λίγο τα κομματικά συνθήματα και τρέξτε να γεμίσετε τις πλατείες με τους συμπατριώτες μας. Να κάνουμε τους κυβερνώντες να τρομάξουν»
Νομίζετε αγαπητοί πως αν οι πλατείες γέμιζαν όχι με 30.000 ή 50.000 ανθρώπους αλλά με εκατοντάδες χιλιάδες επίμονων αγανακτισμένων για μέρες πολλές το πράγμα δεν θα προκαλούσε σεισμό;
Η κυρία Παπαρήγα, δήλωσε (αντιγράφω από την Ελευθεροτυπία):
«Κοιμισμένοι δεν είναι οι Έλληνες. Παραπλανημένοι ναι, σε σύγχυση είναι ο κόσμος. Και αγανακτισμένος. Η αγανάκτηση είναι δικαιολογημένη. Εμείς δεν σνομπάρουμε καμιά μορφή κινητοποίησης, ιδίως όσες εκφράζουν κάτι το αυθόρμητο. Οι μορφές των λαϊκών αγώνων δεν πρέπει να κατασκευάζονται στα κομματικά μας γραφεία» τόνισε, για να προσθέσει όμως πως «οι πλατείες που μπορεί να γεμίσουν με αγανακτισμένους, πολύ εύκολα μπορούν και ν’ αδειάσουν».
Προσωπικά, παρόλο που εμφανέστατα επιδιώκει να μην πάει κόντρα στο κοινό αίσθημα, όταν μιλά για «παραπλανημένους και συγχυσμένους» ξέρουμε όλοι καλά, πως η ορθόδοξη αντίληψη της θεωρεί κάθε πολίτη που δεν μπαίνει κάτω από τα πανό του κόμματος παραπλανημένο.
Ακριβώς, όπως η ορθόδοξη εκκλησία θεωρεί με περισσή έπαρση και πονηρία κάθε άλλη θρησκεία, αίρεση ή αντίληψη «πεπλανημένη» και εκτός του «ορθού δρόμου».
Κατά τα άλλα, δεν σνομπάρει καμία μορφή κινητοποίησης.
Κατά τα άλλα, οι λαϊκοί αγώνες δεν πρέπει να κατασκευάζονται στα κομματικά γραφεία!
Και όμως…
Όπως πάρα πολύ εύστοχα επισημαίνει ο τακτικός αναγνώστης και σχολιαστής του tvxs.gr με το ψευδώνυμο «Neruda», αν το ΚΚΕ ήθελε πραγματικά να περάσει τον Λενινισμό από την Θεωρία στην Πράξη θα έστελνε τα μέλη του στον κόσμο χωρίς «ταυτότητα» για να ενισχύσει την ριζοσπαστικοποίηση ενός τεράστιου πλήθους, που έτσι και αλλιώς έχει όλα τα δίκια με το μέρος του.
Και το ίδιο ισχύει για όλα τα κομμάτια της τεμαχισμένης Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Ανώνυμα, χωρίς τις παραταξιακές μάσκες. Ως Πολίτες.
Μπορούν; Ξέρουν να είναι Πολίτες;
Μπορούν να υπηρετήσουν και να εμπλουτίσουν ένα κοινωνικό κίνημα αντί να το καθοδηγήσουν; Πολλά πάντως από τα απλά μέλη τους, είναι εκεί.
Στις πλατείες, στο κίνημα.
Και τι είναι άραγε αυτό το κίνημα;
Μήπως είναι σε συνδυασμό με τον δίκαιο θυμό η πρώτη απόπειρα των Ελλήνων μετά από δεκαετίες να υπάρξουν πρώτιστα ξανά ως Κοινωνία;
Μήπως είναι και η σταδιακή απενοχοποίηση μεγάλη μερίδας πολιτών από όσα επιχείρησαν να την φορτώσουν οι Πάγκαλοι που αφού τα φάγανε μεταξύ τους, στείλανε τον λογαριασμό να πληρωθεί από τα γκαρσόνια και τους λαντζέρηδες;
Μήπως επιτέλους βλέπουμε την κατάρρευση –εκτός όλων των άλλων- του πάνδημου χαβαλέ των περασμένων χρόνων;
Μήπως οι διάφοροι εφ’ υψηλού αναλυτές λησμόνησαν τι θα πει Πολίτης Πολιτεία και Πολιτική;
Μήπως πρέπει να θυμηθούμε τον Αθηναίο Σπεύσιππο που πρώτος όρισε την Πολιτική ως την διαρκή διεργασία που οδηγεί στη Δικαιοσύνη;
Τι ζητούν οι αγανακτισμένοι λοιπόν;
Μα, πάνω από όλα «Αξιοπρέπεια».
Δηλαδή, επιτέλους, μία Πολιτεία που να λειτουργεί για να παρέχει τα αυτονόητα, να ελέγχει τους λειτουργούς της αυστηρά, να έχει μηχανισμούς σε όλα τα επίπεδα για να διευκολύνουν εκείνη την πολύφερνη νύφη, την Αξιοκρατία.
Δηλαδή να τους επιστραφεί η κλεμμένη Αλήθεια εφ’ όλης της ύλης, καθώς πια η αίσθηση και η γνώση πως οι «Πολιτικοί» ψεύδονται ασύστολα είναι όχι μόνο παγιωμένη, αλλά μέρος της συλλογικής συνείδησης.
Όλοι;
Όχι. Παρά τις αποστάσεις που πια κρατώ γιατί φυσάω και το γιαούρτι, δεν θα τσουβαλιάσω την Αριστερά με την παρέα των αχρείων δηλαδή το ΠΑΣΟΚ την Νέα Δημοκρατία και τον (ακόμα πιο άθλιο) ΛΑ.Ο.Σ.
Διαφωνώ λοιπόν απόλυτα με την εκτίμηση πως οι αγανακτισμένοι και οι συγκεντρώσεις είναι «απολίτικο» σύμπτωμα επειδή δεν είναι χειραγωγημένοι από τους επαγγελματίες. Έχουν και αυτοί συνεισφέρει στη λοβοτομή της κοινωνίας και ειδικά των νέων ανθρώπων μετατρέποντας όχι λίγες γενιές σε στρατιές αφισοκολλητών.
Και μετά, απορούν γιατί στα Πανεπιστήμια κυριαρχεί η Δεξιά με την πλειοψηφία των φοιτητών να απέχει από τις διαδικασίες. Αυτοί όμως οι απέχοντες, γέμισαν τις πλατείες.
Όλοι αυτοί οι μύωπες που αυτή τη στιγμή κάνουν κριτική επειδή οι αγανακτισμένοι δεν κάνουν την επανάσταση διεκδικώντας τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό αποτελούν ένα «ιδεολογικό» κηφηναριό που στερείται ευθύνης κοινωνικής και προσωπικής.
Οι άνθρωποι εκεί έξω, ζητούν τα αυτονόητα.
Που στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ, που στην υπόλοιπη Ευρώπη δυναμιτίζονται.
ΥΓ: Ορισμένοι, επιεικώς φαιδροί ,ενοχλήθηκαν και έβγαλαν τα βαθυστόχαστα συμπεράσματα τους, επειδή κάποιοι συγκεντρωμένοι, κράδαιναν Ελληνικές σημαίες ή τραγούδησαν τον Εθνικό Ύμνο.
Σε προσωπικό επίπεδο, σημαίες και ύμνοι μου είναι αδιάφορα σύμβολα που με την εξέλιξη των κοινωνιών, κάποτε, οι άνθρωποι θα τα βλέπουν σε μουσεία και θα γελάνε.
Όμως, όταν θέλεις να μετέχεις σε μία συλλογική διεργασία που κρατά σαν το πιο πολύτιμο συστατικό της την απουσία χειραγώγησης γιατί τα μηνύματα που εκπέμπει αφορούν τους πάντες πλην εξουσιαστών , αυτού του είδους η «κριτική» είναι όχι απλά ανόητη αλλά επικίνδυνη και προβοκατόρικη.
Μου θυμίζει, το ξύλο το απελέκητο που παριστάνει τον υπέρμαχο κατά του ρατσισμού σε μία υποβαθμισμένη περιοχή και τσιρίζει σε έναν παππού πως είναι ρατσιστής επειδή ξεστόμισε πως «Δεν μπορεί να κυκλοφορήσει γιατί φοβάται»
Είναι ακριβώς αυτά τα φαινόμενα, που αναδεικνύουν την απουσία στοιχειώδους κοινωνικής παιδείας και αμέτρητη συναίσθηση ευθύνης.
Εάν δεν το έχουμε αντιληφθεί, κάτω από το βάρος της κρίσης, αναδείχθηκε η κρίση αξιών και η γύμνια μιας κατακερματισμένης «κοινωνίας» που αυθόρμητα, από ένστικτο αυτοσυντήρησης, επιχειρεί να συντεθεί ξανά.
Ας επιτρέψουμε στο άδειο μας πρόσωπο να γεμίσει ξανά.
Όποιοι τολμήσουν να προβοκάρουν αυτή τη διαδικασία θα παίξουν το παιχνίδι του καθεστώτος. Με τον καλύτερο τρόπο.
Πηγή
Κυρίες και κύριοι,σφίξαν οι ζέστες πάλι κι ανεβαίνω απ’ το φωταγωγό.
Επέζησα τόσο χειμώνα μες στους βόθρους σας
τώρα χιμάω από σιφόνια χαραμάδες αστοκάριστες
σε τάπερ παιδικές τροφές
προμήθειες Τρίτου Παγκοσμίου χιμάω
ω κατσαρίδες δίποδες, επέζησα λοιπόν
γιατί καμιά σακούλα σκουπιδιών δεν κράτησε ποτέ σφικτά
τα μυστικά της
κι ανεβαίνω τώρα [...]
Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)
Πολλά ακούστηκαν αυτές τις μέρες για «τις πλατείες που είναι γεμάτες με το νόημα που έχει κάτι» με το νόημα αυτό, ηθελημένα αγνοημένο από την παραδοσιακά μυωπική Αριστερά που και αυτή, στο δικό της μέτρο, τρέμει το εσωτερικό πολιτικό κόστος από μια πιθανή αφομοίωση της από ένα κοινωνικό ρεύμα που δεν ελέγχει.
Σε τελευταία ανάλυση, η συμπεριφορά –ειδικά του ΚΚΕ- δεν διαφέρει ποιοτικά σε τίποτα από το καθεστώς που με διάφορα προσωπεία κυβερνά τον τόπο και τον θυσίασε στο όνομα του «πολιτικού κόστους». Και δεν είναι η πρώτη φορά:
Από το 1968 στον Γαλλικό Μάη, μέχρι την Αθήνα του 73 και τον Δεκέμβρη του 2008, αυτή η συγκεκριμένη Αριστερά απέδειξε πως όσο «αναλύει» και ομφαλοσκοπεί, η «ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική της μελαγχολία».
Το πρόβλημα είναι πως η «δική της μελαγχολία» τροφοδοτεί την ευρύτερη ηττοπάθεια.
Φανταζόμουν… την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ να σπέρνει αθόρυβα το μήνυμα σε όλα τα μέλη του: « αφήστε τα κομματικά πανό, ξεχάστε λίγο τα κομματικά συνθήματα και τρέξτε να γεμίσετε τις πλατείες με τους συμπατριώτες μας. Να κάνουμε τους κυβερνώντες να τρομάξουν»
Νομίζετε αγαπητοί πως αν οι πλατείες γέμιζαν όχι με 30.000 ή 50.000 ανθρώπους αλλά με εκατοντάδες χιλιάδες επίμονων αγανακτισμένων για μέρες πολλές το πράγμα δεν θα προκαλούσε σεισμό;
Η κυρία Παπαρήγα, δήλωσε (αντιγράφω από την Ελευθεροτυπία):
«Κοιμισμένοι δεν είναι οι Έλληνες. Παραπλανημένοι ναι, σε σύγχυση είναι ο κόσμος. Και αγανακτισμένος. Η αγανάκτηση είναι δικαιολογημένη. Εμείς δεν σνομπάρουμε καμιά μορφή κινητοποίησης, ιδίως όσες εκφράζουν κάτι το αυθόρμητο. Οι μορφές των λαϊκών αγώνων δεν πρέπει να κατασκευάζονται στα κομματικά μας γραφεία» τόνισε, για να προσθέσει όμως πως «οι πλατείες που μπορεί να γεμίσουν με αγανακτισμένους, πολύ εύκολα μπορούν και ν’ αδειάσουν».
Προσωπικά, παρόλο που εμφανέστατα επιδιώκει να μην πάει κόντρα στο κοινό αίσθημα, όταν μιλά για «παραπλανημένους και συγχυσμένους» ξέρουμε όλοι καλά, πως η ορθόδοξη αντίληψη της θεωρεί κάθε πολίτη που δεν μπαίνει κάτω από τα πανό του κόμματος παραπλανημένο.
Ακριβώς, όπως η ορθόδοξη εκκλησία θεωρεί με περισσή έπαρση και πονηρία κάθε άλλη θρησκεία, αίρεση ή αντίληψη «πεπλανημένη» και εκτός του «ορθού δρόμου».
Κατά τα άλλα, δεν σνομπάρει καμία μορφή κινητοποίησης.
Κατά τα άλλα, οι λαϊκοί αγώνες δεν πρέπει να κατασκευάζονται στα κομματικά γραφεία!
Και όμως…
Όπως πάρα πολύ εύστοχα επισημαίνει ο τακτικός αναγνώστης και σχολιαστής του tvxs.gr με το ψευδώνυμο «Neruda», αν το ΚΚΕ ήθελε πραγματικά να περάσει τον Λενινισμό από την Θεωρία στην Πράξη θα έστελνε τα μέλη του στον κόσμο χωρίς «ταυτότητα» για να ενισχύσει την ριζοσπαστικοποίηση ενός τεράστιου πλήθους, που έτσι και αλλιώς έχει όλα τα δίκια με το μέρος του.
Και το ίδιο ισχύει για όλα τα κομμάτια της τεμαχισμένης Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Ανώνυμα, χωρίς τις παραταξιακές μάσκες. Ως Πολίτες.
Μπορούν; Ξέρουν να είναι Πολίτες;
Μπορούν να υπηρετήσουν και να εμπλουτίσουν ένα κοινωνικό κίνημα αντί να το καθοδηγήσουν; Πολλά πάντως από τα απλά μέλη τους, είναι εκεί.
Στις πλατείες, στο κίνημα.
Και τι είναι άραγε αυτό το κίνημα;
Μήπως είναι σε συνδυασμό με τον δίκαιο θυμό η πρώτη απόπειρα των Ελλήνων μετά από δεκαετίες να υπάρξουν πρώτιστα ξανά ως Κοινωνία;
Μήπως είναι και η σταδιακή απενοχοποίηση μεγάλη μερίδας πολιτών από όσα επιχείρησαν να την φορτώσουν οι Πάγκαλοι που αφού τα φάγανε μεταξύ τους, στείλανε τον λογαριασμό να πληρωθεί από τα γκαρσόνια και τους λαντζέρηδες;
Μήπως επιτέλους βλέπουμε την κατάρρευση –εκτός όλων των άλλων- του πάνδημου χαβαλέ των περασμένων χρόνων;
Μήπως οι διάφοροι εφ’ υψηλού αναλυτές λησμόνησαν τι θα πει Πολίτης Πολιτεία και Πολιτική;
Μήπως πρέπει να θυμηθούμε τον Αθηναίο Σπεύσιππο που πρώτος όρισε την Πολιτική ως την διαρκή διεργασία που οδηγεί στη Δικαιοσύνη;
Τι ζητούν οι αγανακτισμένοι λοιπόν;
Μα, πάνω από όλα «Αξιοπρέπεια».
Δηλαδή, επιτέλους, μία Πολιτεία που να λειτουργεί για να παρέχει τα αυτονόητα, να ελέγχει τους λειτουργούς της αυστηρά, να έχει μηχανισμούς σε όλα τα επίπεδα για να διευκολύνουν εκείνη την πολύφερνη νύφη, την Αξιοκρατία.
Δηλαδή να τους επιστραφεί η κλεμμένη Αλήθεια εφ’ όλης της ύλης, καθώς πια η αίσθηση και η γνώση πως οι «Πολιτικοί» ψεύδονται ασύστολα είναι όχι μόνο παγιωμένη, αλλά μέρος της συλλογικής συνείδησης.
Όλοι;
Όχι. Παρά τις αποστάσεις που πια κρατώ γιατί φυσάω και το γιαούρτι, δεν θα τσουβαλιάσω την Αριστερά με την παρέα των αχρείων δηλαδή το ΠΑΣΟΚ την Νέα Δημοκρατία και τον (ακόμα πιο άθλιο) ΛΑ.Ο.Σ.
Διαφωνώ λοιπόν απόλυτα με την εκτίμηση πως οι αγανακτισμένοι και οι συγκεντρώσεις είναι «απολίτικο» σύμπτωμα επειδή δεν είναι χειραγωγημένοι από τους επαγγελματίες. Έχουν και αυτοί συνεισφέρει στη λοβοτομή της κοινωνίας και ειδικά των νέων ανθρώπων μετατρέποντας όχι λίγες γενιές σε στρατιές αφισοκολλητών.
Και μετά, απορούν γιατί στα Πανεπιστήμια κυριαρχεί η Δεξιά με την πλειοψηφία των φοιτητών να απέχει από τις διαδικασίες. Αυτοί όμως οι απέχοντες, γέμισαν τις πλατείες.
Όλοι αυτοί οι μύωπες που αυτή τη στιγμή κάνουν κριτική επειδή οι αγανακτισμένοι δεν κάνουν την επανάσταση διεκδικώντας τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό αποτελούν ένα «ιδεολογικό» κηφηναριό που στερείται ευθύνης κοινωνικής και προσωπικής.
Οι άνθρωποι εκεί έξω, ζητούν τα αυτονόητα.
Που στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ, που στην υπόλοιπη Ευρώπη δυναμιτίζονται.
ΥΓ: Ορισμένοι, επιεικώς φαιδροί ,ενοχλήθηκαν και έβγαλαν τα βαθυστόχαστα συμπεράσματα τους, επειδή κάποιοι συγκεντρωμένοι, κράδαιναν Ελληνικές σημαίες ή τραγούδησαν τον Εθνικό Ύμνο.
Σε προσωπικό επίπεδο, σημαίες και ύμνοι μου είναι αδιάφορα σύμβολα που με την εξέλιξη των κοινωνιών, κάποτε, οι άνθρωποι θα τα βλέπουν σε μουσεία και θα γελάνε.
Όμως, όταν θέλεις να μετέχεις σε μία συλλογική διεργασία που κρατά σαν το πιο πολύτιμο συστατικό της την απουσία χειραγώγησης γιατί τα μηνύματα που εκπέμπει αφορούν τους πάντες πλην εξουσιαστών , αυτού του είδους η «κριτική» είναι όχι απλά ανόητη αλλά επικίνδυνη και προβοκατόρικη.
Μου θυμίζει, το ξύλο το απελέκητο που παριστάνει τον υπέρμαχο κατά του ρατσισμού σε μία υποβαθμισμένη περιοχή και τσιρίζει σε έναν παππού πως είναι ρατσιστής επειδή ξεστόμισε πως «Δεν μπορεί να κυκλοφορήσει γιατί φοβάται»
Είναι ακριβώς αυτά τα φαινόμενα, που αναδεικνύουν την απουσία στοιχειώδους κοινωνικής παιδείας και αμέτρητη συναίσθηση ευθύνης.
Εάν δεν το έχουμε αντιληφθεί, κάτω από το βάρος της κρίσης, αναδείχθηκε η κρίση αξιών και η γύμνια μιας κατακερματισμένης «κοινωνίας» που αυθόρμητα, από ένστικτο αυτοσυντήρησης, επιχειρεί να συντεθεί ξανά.
Ας επιτρέψουμε στο άδειο μας πρόσωπο να γεμίσει ξανά.
Όποιοι τολμήσουν να προβοκάρουν αυτή τη διαδικασία θα παίξουν το παιχνίδι του καθεστώτος. Με τον καλύτερο τρόπο.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου