Αυτό που μας διέφυγε στη Συρία και δε μας προβληματίζει…

Παρατηρώντας το μικρό κορίτσι που συνήλθε μετά τη χημική επίθεση προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει ότι είναι ζωντανή, ήταν συγκλονιστικό. Το ακόμη συγκλονιστικότερο όμως είναι πως αν δεν έχει ήδη γίνει, σύντομα το παιδί θα μάθει πως οι γονείς του δεν υπήρξαν το ίδιο τυχεροί. Τι θα απογίνει αυτό το κοριτσάκι; Ποιος θα το φροντίσει; Ποια μάνα θα του δώσει να φάει και ποιος πατέρας θα ξαπλώσει λίγο δίπλα του τη νύχτα;
Πόσο καιρό τώρα πολεμούν με τις φρικαλεότητες να αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα της κάθε μεριάς. Τα ίδια συμβαίνουν και στην Αίγυπτο.
Αρκετοί μιλούν για τη ΝΤΠ, τις σφαίρες επιροής κτλ. Δεκτά όλα αυτά. Ένα όμως δε μου κάθεται. Πώς στην ευχή σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν έθνη που τα παιδιά τους κινούν το χέρι εναντίον του αδερφού τους.
Στη Συρία εκτελούν παιδιά γιατί είναι χριστιανά και δε σκοτώνουν απλά τους …εχθρούς αλλά τους εξευτελίζουν και τους βασανίζουν όσο πιο άσχημα γίνεται.
Όσο και αν σε αυτές τις χώρες υπάρχει κάτι που λέγεται “ισλάμ” ώστε εξωγενείς παράγοντας να το εκμεταλλεύονται, τόσο η Συρία όσο και η Αίγυπτος δεν παύουν να είναι λαοί που προέρχονται από τα βάθη της ιστορίας με τον πολιτισμό και την προσφορά του ο καθένας. Τόσο χαμηλά εκτιμούν οι ίδιοι τον εαυτό τους; Σφάζοντας ο ένας τον άλλο;
Θα μου πείτε ότι στην Αφρική δεν έχουν να φάνε αλλά ξέρουν μια χαρά να πολεμούν μεταξύ τους.
Ή μήπως και στην πατρίδα μας δε ζήσαμε ίδιες στιγμές με Ελληνες να σφάζουν πατεράδες μπροστά στα παιδιά τους. Και όλα αυτά γιατί; Για να διαλέξουμε πλευρά. Για να καταταγούμε σε κάποιο στρατόπεδο. Το να μη διαλέξουμε καμία μεριά πέρα αυτή της Ελλάδας, το να μη μας διαφεντεύει κανείς έπειτα κι από 3 1/2 σκληρά χρόνια κατοχής δεν το σκεφτήκαμε.
Όπως και να χει, ήθελα με όλα αυτά να εκφράσω τον προβληματισμό μου. Παιδιά σκοτωμένα στη σειρά, γονείς που κρατούν το γιο ή την κόρη που μόλις ξεψύχησε στην αγκαλιά τους είναι πράγματα που πρέπει να μας απασχολήσουν πολύ σοβαρά.
Πού οδηγείται τελικά αυτός ο κόσμος και με πόσο μεγάλη ταχύτητα;

freepen.gr
του Στρατή Μαζίδη