2011: Το γκρέμισμα (των υπολειμμάτων) του κοινωνικού κράτους

Απλήρωτοι εργαζόμενοι, ελλείψεις σε προσωπικό ή υλικοτεχνική υποδομή και κλιμακούμενες περικοπές χρηματοδοτήσεων διαμορφώνουν προϋποθέσεις κατάρρευσης των -ούτως ή άλλως- υποτυπωδών κοινωνικών δομών.

Ηθελημένα ή όχι, το κράτος ανάγεται στον πιο ασυνεπή εργοδότη. Ήδη από την 3ετία μεταξύ 2005 και 2008 σχεδόν 3.000 συνταξιούχοι προσέφυγαν στο Ελεγκτικό Συνέδριο, καταγγέλλοντας το ελληνικό Δημόσιο για το γεγονός ότι δεν κατέβαλλε τις συντάξεις οι οποίες είχαν επιδικαστεί. Για τις 2.516 από τις 2.818 περιπτώσεις διαπιστώθηκε παράλειψη τις διοίκησης ως προς τις ανώτατες δικαστικές αποφάσεις. Μόνο κατόπιν των σχετικών καταγγελιών, τα οφειλούμενα καταβλήθηκαν με καθυστέρηση για τις 2.116 περιπτώσεις.

Μία «γεύση» από αυτό που ενδέχεται να ακολουθήσει το 2011 προσφέρουν γεγονότα όπως η κρίση στο Γηροκομείο Αθηνών. Παραμονές Χριστουγέννων αποφασίστηκε η απομάκρυνση δεκάδων ηλικιωμένων από το ίδρυμα, λόγω έλλειψης προσωπικού. Στους εργαζόμενους τους Γηροκομείου δεν έχουν καταβληθεί δεδουλευμένα 5 μηνών. Τελικά, ύστερα από παρέμβαση της Νομαρχίας, οι 45 (από τους 296) ηλικιωμένοι παρέμειναν στις κλίνες τους.

Για περισσότερο από ένα χρόνο δεν έχουν πληρωθεί δεδουλευμένες αργίες και νυχτερινά οι περίπου 100 δεσμοφύλακες στις φυλακές Σταυρακίου, οι οποίοι συν τοις άλλοις διαχειρίζονται μία εγκατάσταση με υπεράριθμους κρατούμενους.

Με κίνδυνο για τους ασθενείς λειτουργεί η χειρουργική κλινική του νοσοκομείου Αμαλία Φλέμιγκ, με τον αρμόδιο διευθυντή να ζητά ενίσχυση με προσωπικό. Σύμφωνα με την επιστημονική επιτροπή του νοσοκομείου, η κλινική οδηγείται «με μαθηματική ακρίβεια προς οριστική παύση λειτουργίας».

Ασυνέπεια του κράτους στην εκτέλεση των προγραμματικών συμβάσεων καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι στα κέντρα απεξάρτησης, οι οποίοι ζητούν να κατοχυρωθεί πάγια και διαρκής χρηματοδότηση.

Η κρίση δεν εξαιρεί τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Πρόσφατα, χρειάστηκε να προηγηθεί έρανος προκειμένου να εξασφαλιστεί μία κατάλληλη γραφομηχανή για ένα τυφλό παιδί στο Ρέθυμνο, γεγονός που δεν συνέβη για πρώτη φορά.

Την ίδια ώρα, δημοτικοί παιδικοί σταθμοί καταργούνται ή λειτουργούν ανεπαρκώς. Εργαζόμενοι, στην πλειοψηφία τους συμβασιούχοι, είτε δεν πληρώνονται, είτε απολύονται.

Για ακόμη 1 χρόνο και ύστερα από αγωνιώδεις διαπραγματεύσεις διασφαλίστηκε η λειτουργία του προγράμματος Βοήθεια στο Σπίτι, με εξατομικευμένο σύστημα «κουπονιών» προς τους ωφελούμενους.

Όλα αυτά είναι μόνο κάποια από τα δείγματα της κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει οι κοινωνικές δομές της χώρας, και τα οποία μάλλον προμηνύουν ένα πραγματικά δύσκολο 2011.
 
Πηγή