Ποια είναι η εναλλακτική πολιτική για την κρίση; Μα, να μεγαλώσει το "μικρό ιδιωτικό χρέος"

του Κώστα Ανδρέου


οι ελληνικές "τράπεζες" και
το ρίσκο που αναλαμβάνουν...

Ναι, έχουμε το μεγαλύτερο κρατικό, δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ, προς εξωτερικούς δανειστές, αλλά το μικτό χρέος, δηλαδή το άθροισμα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους "μας" είναι μικρότερο σε σχέση πάντα με το ΑΕΠ, από εκείνο της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Βρετανίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, του Λουξεμβούργου, των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Σουηδίας κλπ.

Πάνω κάτω, αυτό είναι και το μοτίβο, όσων θέλουν να πείσουν στο τέλος, ότι η χώρα μας είναι θύμα συνωμοσίας, από τα γνωστά κέντρα, τις κρυφές ελίτ, τις τριάδες, τους κερδοσκόπους και φυσικά τους Εβραίους εντέλει. Και όμως, αυτό ακριβώς το "κρυμμένο" υποτίθεται, πλεονέκτημά μας, που δεν το βγάζουν στην φόρα, όλοι οι παραπάνω, είναι η ουσία της κρίσης "μας".

Παράδοξο ακούγεται, αλλά δεν είναι.
Το ιδιωτικό χρέος και ειδικά αυτό των επιχειρήσεων, των τραπεζών συμπεριλαμβανομένων, δεν είναι τίποτε άλλο από την "φυσική κατάσταση", στην λειτουργία του καπιταλισμού.

Οι τράπεζες, χορηγούν δάνεια, στους επενδυτές και αυτοί μέσα από την λειτουργία των επιχειρήσεων, τα αποπληρώνουν. Όσο περισσότερες επενδύσεις γίνονται σε μια χώρα, τόσο περισσότερο είναι το χρέος των "ιδιωτών".

Ετσι η Ολλανδία, έχει δημόσιο χρέος ίσο με το 50% του ΑΕΠ της, αλλά "ιδιωτικό χρέος" ίσο με το 350% του ΑΕΠ της. Το ίδιο και το Λουξεμβούργο, η Βρετανία κλπ και μόνο η Ελλάδα και η Γερμανία έχουν ιδιωτικό χρέος μικρότερο από το χρέος των ιδιωτών. Η Γερμανία φυσικά έχει μικρό χρέος ιδιωτών προς εξωτερικούς δανειστές, επειδή οι τράπεζές της είναι αρκετά μεγάλες για να καλύψουν τα δάνεια των επενδύσεων. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τις άλλες χώρες.

Η Ελλάδα, έχει ιδιωτικό χρέος, γύρω στο 70% του ΑΕΠ, αλλά ταυτόχρονα, οι επιχειρήσεις της έχουν έναν όγκο μεταχρονολογημένων επιταγών, περίπου 300 δις (130% του ΑΕΠ) ευρώ, ελλείψει ξένων επενδυτών που θα έριχναν τα κεφάλαιά τους σε επενδύσεις στην χώρα μας.

Η Ελλάδα δηλαδή, δεν φτάνει που δεν "δέχεται" ξένες επενδύσεις, δεν έχει και εθνικό τραπεζικό σύστημα ικανό να καλύψει τις χρηματικές ροές στο εσωτερικό της και έτσι οι επιχειρηματίες καταφεύγουν στον "άτυπο μηχανισμό της μεταχρονολογημένης επιταγής". Οι ελληνικές τράπεζες, συμμετέχουν στο τρέχον χρέος των επιχειρήσεων (180 δις προς τράπεζες, 300 μεταχρονολογημένες επιταγές), καλύπτοντας περίπου το 40% των απαιτουμένων χρηματικών ροών.

Η κρίση «μας» είναι ακριβώς αυτή.

Θέλουμε με επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα μικρότερες 5 και 10 φορές - σε σχέση με το ΑΕΠ - από τις επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα σε άλλες χώρες, να τον φορολογήσουμε και να μας δόσει τα χρήματα που απαιτούνται για τις δαπάνες του Δημοσίου.

Απαιτούν οι Βιομήχανοι και οι Έμποροι να χαμηλώσουμε τα ποσοστά φορολόγησης στο 10%, όπως η Κύπρος ή η Βουλγαρία (η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους, η πρώτη επειδή υπάρχει υπερεπένδυση των ιδιωτικών επιχειρήσεων και η άλλη επειδή έχει πολύ μικρές δημόσιες δαπάνες) , όταν με απλά μαθηματικά, αυτοί οι φόροι, δεν είναι ικανοί να καλύψουν ούτε το 30% των δημόσιων δαπανών.

Τα διάφορα ινστιτούτα και οι οικονομικοί σχολιαστές, γράφουν για την υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, συγκρίνοντας την απόδοση του εργαζόμενου στην Ελλάδα, με αυτόν στην Γερμανία ή την Ολλανδία , ας πούμε, χωρίς να κάνουν καμία αναφορά στο πόσο επενδυμένο κεφάλαιο σε μηχανές και τεχνολογία, συνοδεύει τον Έλληνα εργαζόμενο και πόσο τον Ολλανδό.

Η κρίση μας λοιπόν είναι αυτή.

Επενδύονται μέσω του διεθνούς δανεισμού περισσότερα κεφάλαια στον Δημόσιο, απ’όσα στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά επειδή ο Δημόσιος τομέας, δεν συμμετέχει παρά μόνο σαν καταναλωτής στην οικονομία, το κεφάλαιο αυτό απλώς μεγαλώνει το χρέος.

Για να βγούμε από την κρίση, μόνο ένας δρόμος υπάρχει.

Να υπάρξουν επενδύσεις, δηλαδή χρέος ιδιωτικό, πολλαπλάσιο του δημοσίου, δύο και τρείς φορές τουλάχιστον. Είναι το μόνο χρέος που παράγει κέρδη και κατά συνέπεια και κέρδη για να φορολογηθούν και να δώσουν εισόδημα και στον δημόσιο τομέα.

Θα έπρεπε , άμεσα να υιοθετηθεί μια βασική αρχή, στην νέα πορεία της χώρας για την έξοδο από την κρίση.

• Να μην μπορούν να πάνε χρήματα για τις ανάγκες του Δημοσίου, από καμία άλλη πηγή (όπως εξωτερικός δανεισμός), έξω από τον μηχανισμό της φορολογίας.
• Να μη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο εξωτερικός δανεισμός, αν δεν περάσουν τα χρήματα πρώτα από τον ιδιωτικό τομέα.

Τα χρήματα που μέσω του Δημοσίου γίνονται καταναλωτικές δαπάνες, από ένα ύψος και πέρα, δεν πάνε στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα, αλλά κατ’ευθείαν στις χώρες που παράγουν καταναλωτικά αγαθά, κατάλληλα για τα γούστα των "εύπορων" δημοσίων υπαλλήλων.

Αφού μάλιστα οι τράπεζές μας, είναι εκτός πραγματικότητας, εκτός παιχνιδιού δηλαδή, για όσα παίζονται στην παγκόσμια οικονομία, πρέπει το κράτος να φροντίσει για την "ιερή ρευστότητα".

Ο Μάρξ το έλεγε, όταν σημείωνε ότι το χρήμα οργανώνει την διαδικασία παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων με το σχήμα Χ-Ε-Χ’.

Όσο περισσότερο είναι το Χ που επενδύεται, τόσο μεγαλύτερο θα είναι φυσικά το Χ’ που αποκομίζεται από την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Δεν γίνεται να ξεγελάσουμε και αυτόν τον νόμο.

Πηγή