Γράμμα προς ένα Δήμαρχο

Γράμμα προς ένα Δήμαρχο της πρώτης μεταπολιτευτικής γενιάς

Οι νίκες των παρατάξεων που ηγούντο υποψήφιοι Δήμαρχοι της πρώτης μεταπολιτευτικής γενιάς ήταν μια δικαίωση της γενιάς μας. Μιας γενιάς χαμένης και παρεξηγημένης όπως γράφει στο βιβλίο της η δημοσιογράφος των «Νέων» Βίκυ Χαρισοπούλου. Η γενιά μας είχε μπροστά της την «επαναστατημένη γενιά» του Πολυτεχνείου. Οι οποίοι αντάλλαξαν τους «αγώνες» τους με βουλευτικούς θώκους, αξιώματα και αρκετοί από αυτούς με πολλά εκατομμύρια. Οι περισσότεροι βέβαια είναι στα σπίτια τους και κάποιοι στα μοναστήρια του Αγίου Όρους και στα ψυχιατρεία, όταν κατάλαβαν το παιχνίδι που παιζόταν.

Μετά από εμάς η γενιά της αμφισβήτησης όλα τα κριτίκαρε και τα ενέπαιξε. Ήταν ο προπομπός των υποτιθέμενων «αντιεξουσιαστών» των Εξαρχείων, όλων των επαναστατών χωρίς αιτία. Στη συνέχεια ήρθε η απολίτικη συμπεριφορά των σημερινών νέων που βαριούνται, δεν «την βρίσκουν» και για να εκτονωθούν γίνονται χούλιγκανς, τα σπάνε στο κέντρο της Αθήνας, πέφτουν στις ουσίες και στα «ξύδια» και όταν πάρουν το πτυχίο τους γίνονται τα χειρότερα εργαλεία των εργοδοτών, οι γιάπιδες και τα golden boys και τότε φωνάζουν, κάντε την επανάσταση χωρίς εμένα.

Η γενιά μας, η γενιά των πολιτικών, κοινωνικών και φοιτητικών αγώνων των πρώτων καταλήψεων του 1979 κατά του νόμου 815 του Κ. Καραμανλή, που πάλευε για πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία και στις αντιφάσεις της, συνδεδεμένο με την παραγωγική διαδικασία και τις ανάγκες της, που να παράγει και να αναπαράγεται και να δημιουργεί στελέχη για το νέο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, για μόρφωση και δουλειά για όλους, για καλύτερες συνθήκες ζωής, για ένα καθαρό και καλύτερο περιβάλλον, για μια κοινωνία χωρίς «περιθωριακούς», για την ισοτιμία των δύο φύλων και την χειραφέτηση των γυναικών, χωρίς πολιτικούς που να δημιουργούν πελατειακές σχέσεις και να τα «παίρνουν» από τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Τώρα βέβαια που οι άνθρωποι της γενιάς μας θα διαχειριστούν την εξουσία, η αξιοκρατία και η διαφάνεια πρέπει να είναι σημαία τους.
Τα θεσμικά ζητήματα που δεν έχουν οικονομικό κόστος, πρέπει να είναι η προτεραιότητά τους.
Τα έργα υποδομής πρέπει να γίνονται με διαφάνεια στην ώρα τους, όπου χρειάζεται και όταν πρέπει χωρίς να υπολογίζεται το πολιτικό κόστος. Πρόσκαιρα μπορεί να δημιουργούνται δυσαρέσκειες αλλά στην τελική ανάλυση δικαιώνουν τον δημιουργό τους.
Οι πελατειακές σχέσεις πρέπει να εκλείψουν και να ισχύει η αξιοκρατία, η διαφάνεια, η αριστεία και οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση, χωρίς κατ’ ανάγκη να είναι μάνατζερς, γιάπις ή golden boys.
Η κοινωνική πολιτική των Δήμων πρέπει να περιλαμβάνει πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια περίθαλψη με προτεραιότητα στην πρόληψη. Η κοινωνική επανένταξη των «περιθωριακών ομάδων» οι εξαρτημένοι από ουσίες – ψυχικά ασθενείς εκτός ιδρυμάτων – αποφυλακισμένοι πρέπει να τύχουν ιδιαίτερης φροντίδας ειδικών.
Η προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να είναι σύμφωνη με την επιστημονική οικολογία και όχι κατά το δοκούν των εκάστοτε – παρά πολλές φορές – άσχετων κυβερνητικών στελεχών.
Η δια βίου εκπαίδευση και επιμόρφωση θα λύσει κατά πολύ το πρόβλημα της ανεργίας.
Ο πολιτισμός και ο αθλητισμός δεν πρέπει να είναι το δεύτερο μέρος του ρωμαϊκού «άρτος και θεάματα», αλλά να δημιουργεί πνευματική καλλιέργεια και να αναπτύσσει την άμιλλα ως κοινωνική διαπαιδαγώγηση και όχι τον ανταγωνισμό, πολλές φορές αθέμιτο, που συνθλίβει το πνεύμα και την ψυχή των ευαίσθητων ανθρώπων, όταν βάζουν τον πήχη ψηλά πέρα από τις δυνατότητές τους, με στόχο την κοινωνική καταξίωση για να είναι επιτυχημένοι και όχι «λούζερς». Πρέπει να δημιουργούνται στον αθλητικό τομέα υποδομές. Ο επαγγελματικός πρωταθλητισμός είναι έργο των οικονομικών παραγόντων και όχι του Δήμου.

Αυτό το κείμενο είναι μια υποθήκη για μας που χαραμίσαμε τη νιότη μας την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο και τώρα που ασπρίσανε τα μαλλιά ας γίνουμε πραγματικά σοφοί.

Ένας ενεργός πολίτης προερχόμενος από την Ανανεωτική Αριστερά,
για την αντιγραφή Χρήστος Θ. Αναγνώστου.
 
Πηγή