Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ
Θρίαμβος για το Ιράν, το βράδυ του Σαββάτου. Η Χρυσή Αρκτος, όπως είχαμε προβλέψει, απονεμήθηκε στην ταινία «Νάντερ και Σιμίν: ένας χωρισμός», του Ασγκάρ Φαραντί.
«Δεν είμαι ήρωας, είμαι σκηνοθέτης», δήλωσε ο Φαραντί, αρνούμενος να μιλήσει για την κατάσταση στο Ιράν
Τα βραβεία ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας μοιράστηκαν εξίσου στους τρεις άνδρες και τις τρεις γυναίκες (ανάμεσά τους και η κόρη του σκηνοθέτη), που είναι οι βασικοί ερμηνευτές της ταινίας. Είναι η πρώτη φορά που η Χρυσή Αρκτος απονέμεται στο Ιράν.
Η ταινία του Φαραντί καταπιάνεται με το μεγάλο πρόβλημα του διαζυγίου, καθώς και την κατάσταση της γυναίκας στο Ιράν, μέσα από το δράμα που αντιμετωπίζουν δύο διαφορετικών κοινωνικών τάξεων οικογένειες. Η βράβευση ήταν ταυτόχρονα και μια έμμεση αναφορά στον Ιρανό σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί, απόντα «πρόεδρο» της κριτικής επιτροπής, που, παρά τη διεθνή διαμαρτυρία, εξακολουθεί να παραμένει φυλακισμένος στην πατρίδα του, κατηγορούμενος για πρόκληση αντιπολιτευτικών διαμαρτυριών το 2009 και για την προσπάθεια να γυρίσει ταινία χωρίς άδεια.
«Θέλω να σας θυμίσω τον Τζαφάρ Παναχί», ανάφερε στους περίπου 1.600 καλεσμένους της τελετής απονομής, παραλαμβάνοντας το βραβείο του, ο 38χρονος Φαραντί. «Ελπίζω πως το πρόβλημά του θα λυθεί σύντομα και πως του χρόνου θα στέκεται εδώ στη θέση μου». Αμέσως μετά, σε ερώτηση δημοσιογράφων για την κατάσταση στο Ιράν, απάντησε: «Μπορώ να πω είτε αυτό που θέλετε να σας πω και το αποτέλεσμα θα είναι να βρω τον μπελά μου και να μην μπορώ να γυρίσω άλλες ταινίες. Είτε να πω όσα μου επιτρέπεται και να συνεχίσω να γυρίζω ταινίες. Προτιμώ να γυρίζω ταινίες. Δεν είμαι ήρωας, είμαι σκηνοθέτης».
Το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής, η κριτική επιτροπή, με πρόεδρο την Ιζαμπέλα Ροσελίνι, απένειμε στην άλλη, σημαντική ταινία της Μπερλινάλε, «Το άλογο του Τορίνο», του Ούγγρου Μπέλα Ταρ, μια αλληγορία πάνω στο εφήμερο της ζωής, μαυρόασπρη, συγκλονιστική, εικαστικά λαμπρή, με λιγοστούς διαλόγους και εφιαλτική μουσική. «Στην ταινία λέω όλα όσα ήθελα να πω - τα περιέχει όλα στην κινηματογραφική της γλώσσα», δήλωσε ο 55χρονος Μπέλα Ταρ. Νωρίτερα είχε πει πως είναι η τελευταία του ταινία. Πάντως, είναι από τις σπάνιες φορές, που κριτική επιτροπή της Μπερλινάλε επιβραβεύει με ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία της μια ερμητική, κινηματογραφικά άρτια, ταινία.
Στην ταινία «The Forgiveness of Blood», του Τζόσουα Μάρστον, γύρω από το δράμα νέων παιδιών μπλεγμένων σε μια βεντέτα στη σύγχρονη Αλβανία, απονεμήθηκε το βραβείο σεναρίου. Είναι ένα συναρπαστικό έργο, στο επίκεντρο του οποίου έχουμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε δυο γενιές: την παλιά, κολλημένη στις παραδόσεις μιας παράλογης βεντέτας, και τους νεότερους, που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα γεγονότα με λογική και σωφροσύνη, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους.
Με βάση ένα σφιχτό, με πειστικούς χαρακτήρες, σενάριο, ο Μάρστον (γνωστός από την ταινία «Maria, Full of Grace», γύρω από μια νεαρή Κολομβιανή, που φτάνει στις ΗΠΑ, μεταφέροντας στην κοιλιά της ηρωίνη) τονίζει τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που μας φέρνουν κοντά στα πρόσωπά του, πάντα μέσα από ωραία στημένα πλάνα. Καθοδηγεί με σιγουριά τους ερασιτέχνες ηθοποιούς του σε εξαιρετικές ερμηνείες.
...κι άλλα βραβεία
* Καλλιτεχνικής επίτευξης: εξίσου στον Βόιτσεχ Στάρον (διευθυντή φωτογραφίας) και την Μπάρμπαρα Ενρίκεθ (σκηνογραφία) για την ισπανική ταινία «Το βραβείο» της Πάολα Μάρκοβιτς.
* Βραβείο Αλφρεντ Μπάουερ, στη μνήμη του ιδρυτή του φεστιβάλ, απονεμήθηκε στη γερμανική ταινία «Αν όχι εμείς, ποιος;» του Αντρες Βίελ, μια διαφορετική, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ερμηνεία της γέννησης της τρομοκρατίας στη Γερμανία του '60.
* Χρυσή Αρκτος μικρού μήκους: στην κορεατική «Νυχτερινό ψάρεμα» του Πάρκινγκ Τσανσέ.
* Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών (FIPRESCI): «Το άλογο του Τορίνο» του Μπέλα Ταρ.
* Οικουμενικό βραβείο Καθολικής και Προτεσταντικής Εκκλησίας: «Νάντερ και Σιμίν: ένας χωρισμός».
Πηγή
«Δεν είμαι ήρωας, είμαι σκηνοθέτης», δήλωσε ο Φαραντί, αρνούμενος να μιλήσει για την κατάσταση στο Ιράν
Τα βραβεία ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας μοιράστηκαν εξίσου στους τρεις άνδρες και τις τρεις γυναίκες (ανάμεσά τους και η κόρη του σκηνοθέτη), που είναι οι βασικοί ερμηνευτές της ταινίας. Είναι η πρώτη φορά που η Χρυσή Αρκτος απονέμεται στο Ιράν.
Η ταινία του Φαραντί καταπιάνεται με το μεγάλο πρόβλημα του διαζυγίου, καθώς και την κατάσταση της γυναίκας στο Ιράν, μέσα από το δράμα που αντιμετωπίζουν δύο διαφορετικών κοινωνικών τάξεων οικογένειες. Η βράβευση ήταν ταυτόχρονα και μια έμμεση αναφορά στον Ιρανό σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί, απόντα «πρόεδρο» της κριτικής επιτροπής, που, παρά τη διεθνή διαμαρτυρία, εξακολουθεί να παραμένει φυλακισμένος στην πατρίδα του, κατηγορούμενος για πρόκληση αντιπολιτευτικών διαμαρτυριών το 2009 και για την προσπάθεια να γυρίσει ταινία χωρίς άδεια.
«Θέλω να σας θυμίσω τον Τζαφάρ Παναχί», ανάφερε στους περίπου 1.600 καλεσμένους της τελετής απονομής, παραλαμβάνοντας το βραβείο του, ο 38χρονος Φαραντί. «Ελπίζω πως το πρόβλημά του θα λυθεί σύντομα και πως του χρόνου θα στέκεται εδώ στη θέση μου». Αμέσως μετά, σε ερώτηση δημοσιογράφων για την κατάσταση στο Ιράν, απάντησε: «Μπορώ να πω είτε αυτό που θέλετε να σας πω και το αποτέλεσμα θα είναι να βρω τον μπελά μου και να μην μπορώ να γυρίσω άλλες ταινίες. Είτε να πω όσα μου επιτρέπεται και να συνεχίσω να γυρίζω ταινίες. Προτιμώ να γυρίζω ταινίες. Δεν είμαι ήρωας, είμαι σκηνοθέτης».
Το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής, η κριτική επιτροπή, με πρόεδρο την Ιζαμπέλα Ροσελίνι, απένειμε στην άλλη, σημαντική ταινία της Μπερλινάλε, «Το άλογο του Τορίνο», του Ούγγρου Μπέλα Ταρ, μια αλληγορία πάνω στο εφήμερο της ζωής, μαυρόασπρη, συγκλονιστική, εικαστικά λαμπρή, με λιγοστούς διαλόγους και εφιαλτική μουσική. «Στην ταινία λέω όλα όσα ήθελα να πω - τα περιέχει όλα στην κινηματογραφική της γλώσσα», δήλωσε ο 55χρονος Μπέλα Ταρ. Νωρίτερα είχε πει πως είναι η τελευταία του ταινία. Πάντως, είναι από τις σπάνιες φορές, που κριτική επιτροπή της Μπερλινάλε επιβραβεύει με ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία της μια ερμητική, κινηματογραφικά άρτια, ταινία.
Στην ταινία «The Forgiveness of Blood», του Τζόσουα Μάρστον, γύρω από το δράμα νέων παιδιών μπλεγμένων σε μια βεντέτα στη σύγχρονη Αλβανία, απονεμήθηκε το βραβείο σεναρίου. Είναι ένα συναρπαστικό έργο, στο επίκεντρο του οποίου έχουμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε δυο γενιές: την παλιά, κολλημένη στις παραδόσεις μιας παράλογης βεντέτας, και τους νεότερους, που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα γεγονότα με λογική και σωφροσύνη, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους.
Με βάση ένα σφιχτό, με πειστικούς χαρακτήρες, σενάριο, ο Μάρστον (γνωστός από την ταινία «Maria, Full of Grace», γύρω από μια νεαρή Κολομβιανή, που φτάνει στις ΗΠΑ, μεταφέροντας στην κοιλιά της ηρωίνη) τονίζει τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που μας φέρνουν κοντά στα πρόσωπά του, πάντα μέσα από ωραία στημένα πλάνα. Καθοδηγεί με σιγουριά τους ερασιτέχνες ηθοποιούς του σε εξαιρετικές ερμηνείες.
...κι άλλα βραβεία
* Καλλιτεχνικής επίτευξης: εξίσου στον Βόιτσεχ Στάρον (διευθυντή φωτογραφίας) και την Μπάρμπαρα Ενρίκεθ (σκηνογραφία) για την ισπανική ταινία «Το βραβείο» της Πάολα Μάρκοβιτς.
* Βραβείο Αλφρεντ Μπάουερ, στη μνήμη του ιδρυτή του φεστιβάλ, απονεμήθηκε στη γερμανική ταινία «Αν όχι εμείς, ποιος;» του Αντρες Βίελ, μια διαφορετική, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ερμηνεία της γέννησης της τρομοκρατίας στη Γερμανία του '60.
* Χρυσή Αρκτος μικρού μήκους: στην κορεατική «Νυχτερινό ψάρεμα» του Πάρκινγκ Τσανσέ.
* Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών (FIPRESCI): «Το άλογο του Τορίνο» του Μπέλα Ταρ.
* Οικουμενικό βραβείο Καθολικής και Προτεσταντικής Εκκλησίας: «Νάντερ και Σιμίν: ένας χωρισμός».
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου