Εκεί γύρω στα μισά του 19ου αιώνα, όταν η Αθήνα άρχιζε να αισθάνεται πρωτεύουσα και οι Αθηναίοι πρωτευουσιάνοι, στη μόδα με ρούχα φράγκικα και στη διασκέδαση με θέατρα της συμφοράς και θεάματα της απελπισίας, ήταν, λέει ο θρύλος, μια Ουγγαρέζα χορεύτρια, τσαχπίνα και ερεθιστική, που ξεμυάλιζε και ξεπαράδιαζε Αθηναίους παραλήδες. Ανάμεσα σ' αυτούς, κάποιος Λόντος, από τη γνωστή οικογένεια των παλιών κοτζαμπάσηδων του Αιγίου, κατέθετε στα πόδια της Μαγυάρας κινητά και ακίνητα από την κληρονομιά των προγόνων, ώσπου, στο τέλος, του απέμεινε μονάχα ένα αμπέλι. Σ' αυτόν, τον Λόντο, αποδίδει ο θρύλος τη γνωστή, έκτοτε, παροιμιώδη φράση «Ας πάει και το παλιάμπελο».
Θυμήθηκα τη φράση προχθές, Σάββατο, που διάβασα (πρώτο θέμα στις περισσότερες εφημερίδες) ότι η κυβέρνηση φαίνεται να αποδέχτηκε πρόταση της τρόικας για πώληση δημόσιας γης, τα έσοδα της οποίας θα πάνε στον... χορό των δανειστών μας. Και επειδή οι τροϊκανοί, στη συνέντευξη της Παρασκευής, ξεκαθάρισαν ότι «σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για αρχαία μνημεία», με τον κ. Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ να επισημαίνει ειδικά ότι «Κανείς δεν θα ήθελε να διακυβεύσει (σημ. διακυβεύω, κατά λέξη, σημαίνει παίζω στα ζάρια...) την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας». Εβγαλα... αβίαστα το συμπέρασμα πως ό,τι θα πουληθεί (ακριβέστερα, θα... αναρτηθεί προς πώληση, που είναι διαφορετικό πράγμα...) θα είναι τίποτα... παλιάμπελα.
Πρόκειται, λέει, για «μία από τις συνδυαστικές λύσεις, στις οποίες καταλήγει το οικονομικό επιτελείο ύστερα από συμφωνία με τους δανειστές» («Ε»). Μόνο που η συγκεκριμένη «λύση» (οι άλλες αφορούν μόνο δανειακές ρυθμίσεις) είναι «μια και έξω»· δεν υπάρχει δηλαδή πιθανότητα ανάκτησης δημόσιας περιουσίας ή δημιουργίας νέας, ώστε, αν χρειαστεί, να ξαναπουληθεί. Είναι, επίσης, αδιαμφισβήτητη πιστοποίηση ανάξιας οικονομικής διαχείρισης! Αλλά αυτό εκτείνεται πέραν του... παλιάμπελου.
ΜΑΝΤΑΙΟΣ
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου